خدایا مرا در این روز به خودم وا مگذار تا دچار نافرمانیت شوم
و با تازیانه کیفرت مرا عذاب مکن
و اسباب و عوامل خشمت را از من دور ساز،
به‌حق احسان و نعمتهای بی‌شمارت
ای نهایی‌ترین علاقه و اشتیاق مشتاقان.
امید به لطف خداوند
انسان‌های صاحب کمال در هر رتبه و مقام که باشند، همیشه خائفند و هیچ گاه از خشم و غضب و قهر خداوند غفلت نمی‌کنند همان طور که هیچ امید به رحمت، رأفت و لطف خدا را از دست نمی‌دهند.
لذا می‌بینیم ائمهع که امام خائفین هستند چه ناله‌هایی سر می‌دادند و چه تعابیر عجیبی از ترس خدا بر زبان می‌راندند. دعای کمیل امام علی‌ع، دعای عرفه امام حسینع و دعاهای ملکوتی امام سجادع در صحیفه سجادیه شاهد زنده بر این مدعاست.
لذا در دعای روز ششم نیز با تمسک به منت خدا بر بندگانش، در سه جمله پیاپی محفوظ ماندن از خذلان، نقمت و اسباب سخط خداوند را خواستاریم که لازم است این سه واژه را با نگاهی قرآنی‌اندکی به بحث بنشینیم:
خذلان
«خذلان» ضد نصرت به معنای یاری نکردن و رها کردن است. خواری نتیجه عدم نصرت خداست، زیرا کسی را که خدا یاری نکند، طبعاً خوار و ذلیل خواهد شد.
آیه 60 سوره آل‌عمران معنای نخست را تأیید می‌کند: « اگر خدا شما را یاری کند، هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد و اگر دست از یاری شما بردارد، چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد کرد؟»
نقمت
نقمت به معنای انکار است و به معنای عقوبت نیز به کار می‌رود، چون عقوبت لازمه انکار است. به معنای کراهت شدید نیز گفته شده است.
شاید انکار لازمه این معنا باشد؛ یعنی تا کسی چیزی را ناپسند نشمارد انکار نمی‌کند. انتقام نیز از همین واژه و به معنای رساندن کسی به عقوبت عملش است.
سخط
سخط به غضب شدید که مقتضی عقوبت است گفته می‌شود.
در آیه 162 آل‌عمران و 80 مائده نیز وقتی سخن از این واژه به میان آمده لحن بسیار شدیدی به کار رفته و وعده عذاب ابدی داده شده که می‌تواند مؤید معنای فوق باشد.
