چه زمانی غائله کرونا ختم می‌شود؟ | استراتژی استرالیا

به گزارش همشهری آنلاین، در گزارشی که "بِن دُهِرتی" با عنوان " چه زمانی این غائله ختم می‌شود؛ استراتژی استرالیا برای خروج از این وضعیت" در گادرین منشتر کرده به راهکارهای این کشور اشاره شده است. این متن به روال روزهای اخیر توسط دکتر نیما فاتح و دامون افضلی ترجمه و در اختیار همشهری آنلاین قرار گرفته است. در پایان این یادداشت لینکی قرار گرفته که با ورود به آن می‌توانید یازده مطلب مرتبط با این موضوع در خصوص تجارب دیگر کشورها را بخوانید.

نبرد علیه یک دشمن نامرئی مشکلی بنیادی است‌، آن هم دشمنی که در بین ‌ما پنهان شده است.

• این نبرد کِی تمام می‌شود؟

می‌دانیم هنوز به آن‌جا نرسیده‌ایم. ماه‌ها، نه هفته‌ها، تا پایان این نبرد فاصله داریم.

ما می‌دانیم هنوز به ’نقطه‌ی اوج‘ بحران نرسیده‌ایم ولی چیزی هم تا آن نمانده است. وقتی سر برسد، همچون موجی نامرئی، آن را نخواهیم دید، فقط از روی اثرات‌اش است که آن را می‌بینیم. وقتی سایر کشورها را دربرمی‌گیرد، به نظاره‌ی آن نشسته‌ایم: اوج‌گیریِ شدیدِ روزانه و حتی ساعت‌به‌ساعتِ میزان تلفات؛ ازپادرآمدن بخش‌های مراقبت‌های ویژه‌ی بیمارستان‌ها؛ کسب‌وکارهای تعطیل‌شده و درهای بسته‌شده‌ی مدارس؛ خیابان‌های خالی و سردخانه‌های پُر.

نخست‌وزیر [استرالیا]، اسکات موریسن، هشدار داده است ’بحران سلامت و بحران اقتصاد، نبردی در دو جبهه است؛ نبردی که طی دست‌کم شش‌ماه آینده (و احتمالاً بعد از آن هم) به شکلی تصورناپذیر و بی‌سابقه درخواهدگرفت‘.

ولی این برای دولت نوعی ایجاد موازنه است: قراردادن زندگی در برابر امرار معاش، ضرورت مالیِ شروع دوباره‌ی فعالیت‌های اقتصادهای تعطیل‌شده در برابر ضرورتِ درخانه‌ماندن و نجات زندگی‌.

مسئول ایالت نیو ساوت ولز، گلدیس بِرِجیکلیان، وعده داده محدودیت‌هایی که دولت‌اش بر کار، گردهم‌آیی و تردد مردم وضع کرده، ارزیابی و از ماه آینده برداشته می‌شوند؛ با مشخص‌شدنِ آن‌ها مردم می‌توانند خیلی زود کارشان را شروع کنند. ولی این وعده با هشداری صریح همراه شد: ’هر زمان که محدودیت‌ها را بردارید، مردم بیشتری مریض می‌شوند و افراد بیشتری می‌میرند.‘

این محدودیت‌ها تا این‌جای کار در کل دنیا برقرار است، ولی در چین، جایی که شیوع کووید-19 شروع شد، در حال کاهش است؛ در همه‌ی جای دنیا برنامه‌ریزی برای دنیایی ورای این پاندمی در دست اقدام است.
این ویروس پیشاپیش تغییرات اقتصادی، اجتماعی، زیست‌محیطی و ایده‌ئولوژیک گسترده‌یی به بار آورده است و خواهد آورد. ولی عجالتاً این پرسش‌های پزشکی‌اند که از همه چیز مهم‌تر است: چه وقت می‌فهمیم کووید-19 به‌قدرکافی سرکوب شده است؟ چه مقدار از محدودیت‌ها و منع تردد باید کاسته شود؟ و جهان پساـ‌کووید چطور دنیایی خواهد بود؟

• خطر آسان‌گیری زودهنگام

آسودگی خاطر [بابت پشت‌سرگذاشتن کرونا] خطرناک است. سنگاپور که تا هفته‌ها، وقتی پای مقایسه به میان می‌آمد، نورچشمی جهانیان بود و به بهترین شکل ممکن پاندمی کووید-19 را سرکوب کرده بود، مثال اعلایِ این واقعیت است: این کشور که با افزایش ناگهانی و فوق‌العاده‌ی موارد ابتلا روبه‌رو شده (افزایشی 60 درصدیِ موارد ابتلای روزانه) حالا محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ی بیشتری اعلام کرده است.

سنگاپور حالا تمام مدارس و بیشتر محل‌های کار را برای یک ماه تعطیل خواهد کرد (فقط خدمات ضروری نظیر سوپرمارکت‌ها و بانک‌ها باز می‌مانند). دولت سنگاپور برای نقض دستور درـ‌خانه‌ـماندن حبس تعیین کرده و ورود جهانگردها و گذر از مرز را ممنوع کرده است.
مقایسه‌ی بین کشورها کار اشتباهی است و همواره تفاوت‌ها (اندازه، توسعه، حکمرانی و جمعیت) بسیار پررنگ‌تر است. سنگاپور، دولت‌شهرـ‌جزیره‌یی که از زمان استقلال تحت حاکمیت یک حزب بوده، با یک نظام سلامت عمومی باکیفیت و جمعیتی که دستورات حکومت را به‌طورگسترده‌یی رعایت می‌کنند، اساساً کشوری همیشه برخوردار بوده است.

ژاپن هم که سطح ابتلا را تا دو ماه پایین نگه داشته بود، به‌طرزمشابهی، حالا در واکنش به افزایش موارد ابتلا، وضعیت اضطرای یک‌ماهه‌یی اعلام کرده است. اما برداشتن زودهنگام محدودیت‌ها و رهاکردن عنان ’دومین موج‘ گسترده تمام کشورهای دنیا و خودِ جامعه‌ی بین‌الملل را با خطر مواجه می‌کند.

یان مک‌کی دانشیار دانشگاه کوییزلند همین هفته به گاردین گفت: ’اگر استرالیا خیلی زود از قرنطینه خارج شود، در معرض خطرِ اوجی حتی بزرگ‌تر قرار می‌گیریم. این ممکن است شش‌ماه یا بیشتر طول بکشد. نباید کار را شُل کنیم. بله، این وضع برای خیلی از مردم بسیار اذیت‌کننده و سخت و دشوار است. جامعه با درد و رنج واقعی و دشواری اقتصادی روبه‌روست. ولی باید تا آخرش برویم، چون اگر زود بی‌خیال قضیه شویم و اجازه دهیم دوباره سروکله‌ی این ویروس پیدا شود و وسیعاً گسترش یابد، همه‌ی رنج و زحمتی که کشیده‌ایم هدر خواهد رفت‘.
استرالیا در این زمینه سابقه‌یی تاریخی هم دارد: درست پس از پایان جنگ جهانی اول بود که استرالیا به کمک جغرافیا و فرصتی که کشتی‌های بخار به قاره‌یی در دوردست‌ها می‌داد، رژیم قرنطینه‌ی سخت‌گیرانه‌یی را پیاده کرد و از شیوع بسیار وحشتناک آنفولانزای اسپانیای جان‌بدربُرد.
ولی وقتی آنفولانزا در استرالیا شیوع پیدا کرد در سه موج حدود 17 هزار نفر را کُشت: موج اول در فوریه، دومی در آوریل و موج سوم، که از همه کُشنده‌تر بود، در جولای.

• حالا وقت حرف‌زدن از زمان پایان این نبرد نیست

بنا به دلایلی که داریم باید گفت این پرسش که محدودیت‌ها ’کی‘ برداشته خواهد شد، سؤالی اشتباه است. سؤالی که باید پرسید این است که ’چه‘ اقداماتی لازم است برقرار شود؟ پیش از آن که محدودیت‌ها را برداریم باید به چه چیزهایی برسیم؟
اسکات گاتلیپ از مدیران سابق FDA در مقاله‌ی مشترکی در مؤسسه‌ی امریکن اینترپرایز، ’یک نقشه‌ی راه چهارمرحله‌ی برای بازگشایی‘ پیشنهاد می‌کند. نخستین مرحله (که استرالیا قطعاً در آن جای دارد) سرکوب گسترش ویروس به سریع‌ترین و کامل‌ترین وجه ممکن است تا از بالارفتنِ ’منحنی‘ تا حد نقطه‌ی اوج مدیریت‌ناپذیری که نظام‌های سلامت همگانی را از پای درمی‌آوَرَد، جلوگیری شود.

اگر شمار افرادی که بیماری‌شان به نقطه‌ی حساسی رسیده از ظرفیت بیمارستان‌ها بیشتر شود، افرادی که می‌شد نجات داده شوند هم خواهند مُرد. سرکوب گسترش ویروس مسلتزم تمهیدات فاصله‌گیری فیزیکی، ممنوعیت گردهم‌آیی، بستن فضاهای عمومی و احتمالاً مدارس، دورکاری مردم و محدودکردن تمام مسافرت‌هاست.

در مرحله‌ی دوم، ایالت‌ها و حتی شهرها، می‌توانند به‌تدریج از محدودیت‌های‌شان بکاهند، ولی این کار باید فقط زمانی انجام شود که قابلیت شناسایی، آزمایش و جداسازیِ افرادی که با مبتلایان تماس داشته‌اند و نزدیکان این‌ها به دست آمده باشد.
مرحله‌ی سوم، که در آن برداشتن محدودیت‌های باقی‌مانده مُجاز است، زمانی فرامی‌رسد که واکسنی ساخته شده باشد، یا درمان مؤثر بیماری در دسترس همگان باشد؛ یا آن که داده‌های حاصل از تست‌گیری حاکی از ایمنی گسترده باشد.
ولی مرحله‌ی چهارمی هم در کار است. وقتی این پاندمی تمام شد (و نهایتاً تمام خواهد شد) دولت‌ها باید از آن درس بیاموزند و سرمایه‌گذاری سنگینی در تحقیقات پزشکی و نظام سلامت عمومی انجام دهند. آن‌ها باید برای پاندمی بعدی آماده شوند.

• بهبودی مرحله‌یی

دکتر رِینا مک‌اینتایر، پروفسور امنیت زیستی جهانی مؤسسه‌ی کیربی در دانشگاه نیو ساوت ولز استدلال کرده است که استرالیا باید ’منع تردد کوتاه و قاطعی‘ اِعمال کند و از پسِ آن ’محدودیت‌ها مرحله‌یی‘ برداشته شود: ’یک منع تردد سریع و کوتاهِ چهار تا هشت هفته‌یی مهار این اپیدمی را در استرالیا بهبود خواهد بخشید، این کار به‌شکل سریع‌تری از شمار موارد ابتلا می‌کاهد و به ما معیاری مدیریت‌پذیرتر می‌دهد که پس از آن می‌شود به برداشتن محدودیت‌ها و بهبود اقتصادی مبادرت کرد. اگر در این کار شکست بخوریم، با رشد مستمر اپیدمی و ناکامی احتمالی نظام درمان مواجه می‌شویم و راهِ به‌مراتب طولانی‌تری تا بهبود خواهیم داشت‘.

مایکل ج. رایان، مدیر اجرایی برنامه‌های بهداشتی اضطراری سازمان بهداشت جهانی، می‌گوید سیاست‌گذارهای هر کشوری باید برای کشورشان ’رویکردی تنظیم‌شده و قدم‌به‌قدم‘، جهت کاستن از محدودیت‌های تردد، مسافرت و کار تعیین کنند.

به گفته‌ی او کشورها باید ’اوج‘ ابتلا را با موفقیت پشت سر بگذارند و نظام درمان و مراقبت‌شان از قابلیت این کار برخوردار باشد و داده‌های خوبی هم درباره‌ی موارد ابتلا و میزان پایین موارد مثبت (نسبت تمام تست‌های گرفته‌شده‌یی که نتیجه‌ی آن‌ها مثبت می‌شوند) داشته باشند: ’شما این را در جایی مثل کره‌ی جنوبی می‌بینید، آن‌ها در حال تست‌گیری هستند و 2 تا 6 درصد از نمونه‌های‌شان مثبت است. هفته‌ی پیش 37 درصد از تست‌های گرفته‌شده در نیویورک مثبت بود. پس شما باید به‌دقت حواست‌تان به این باشد که چه نسبتی از تست‌ها مثبت است‘.

رایان ولی تأکید می‌کند که ’هیچ امر مسلّمی این‌جا در کار نیست، و هیچ پاسخ قطعی هم وجود ندارد‘.

به‌نظرمی‌رسد استراتژی استرالیا چیزی شبیه استراتژی رفعِ مرحله‌به‌مرحله‌ی محدودیت‌هاست. وزیر بهداشت، گرِگ هانت، از ’مراحل و قدم‌هایی که می‌توانیم آزمایش و لغو کنیم‘ می‌گوید. کمیته‌ی اصلی حفاظت بهداشتی استرالیا که ریاست آن بر عهده‌ی، رییس خدمات پزشکی کشور پروفسور برندن مورفی است، مشغول کار بر روی ’استراتژی خروج‘ است تا به دولت ارائه شود.

ولی مورسن قبلاً یک ریکاوری ادواری را پیش‌بینی کرده است: برداشتن تدریجی برخی محدودیت‌های مشخص، در جاهایی خاص، همواره باید با این هشدار همراه شود که در صورت افزایش دوباره‌ی موارد ابتلا ممکن است محدودیت‌ها از نو اِعمال شود: ’شما از اختیاراتی قضایی برخوردار خواهید بود، برخی ایالات‌ها و مناطق ممکن است در جاهایی جلوتر از بقیه حرکت کنند، پس شما از تجربه‌ی آن ایالات‌هایی که ممکن است چیزهایی را امتحان کرده باشند می‌توانید یاد بگیرید‘.

تاسمانی، با موارد ابتلای محدودش و این حُسن جغرافیایی که جزیره‌یی کوچک با قواعد امنیت زیستیِ شدیداً باثباتی‌ است، چه بسا بتواند زودتر از سایر ایالات‌ها [به سمت رفع محدودیت‌ها] حرکت کند. آن مناطقی که سخت‌تر از بقیه از کووید-19 ضربه خورده‌اند (نیو ساوت ولز، ویکتوریا و ساوت‌وست کوییزلند) احتمالاً آخرین ایالات‌هایی خواهند بود که به این سمت حرکت می‌کنند.

استرالیای جنوبی، با شمار مبتلایان و بستری‌شده‌های نسبتاً پایین‌اش که بالاترین میزان تست‌گیری سرانه در کشور را هم دارد، نیز یکی از مناطق است که می‌تواند زودتر حرکت کند. پروفسور لین گیلبرت، رییس گروه مشاوره‌یی متخصصان مهار و پیشگیری از عفونت که به رییس خدمات پزشکی کشور گزارش می‌دهد، هشدار داده که بسته به میزان موارد ابتلا، محدودیت‌ها می‌تواند به اوج برسد یا فروکش کند:

’همه می‌خواهند بدانند این محدودیت‌ها کِی تمام خواهد شد، و خوب می‌دانم سیاستمدارها سخت می‌کوشند تا بتوانند پایان محدودیت‌ها را اعلام کنند، ولی به نظر من باید با احتیاط رفتار کنیم. به نظرم تنها راه برای انجام درستِ این کار آن است که ببینیم چه اتفاقی دارد می‌افتد و واکنش‌مان را طبق آنچه در حال رخ‌دادن است تنظیم کنیم. اگر محدودیت‌ها برداشته شدند، دست‌کم تا حدی، و شمار مبتلایان باز هم بالا رفت، احتمالاً، چه بسا چاره‌یی جز اِعمال دوباره‌ی محدودیت‌ها نداشته باشیم‘.

دولت‌های سراسر جهان در حال آماده‌کردن مردم‌شان برای یک ’ماراتن‌ و نه یک مسابقه‌ی دوی سرعت‘ هستند.

نخست وزیر ویکتوریا، دنیل اندروز، می‌گوید: ’نمی‌توانم به شما بگویم کار کی پایان خواهد گرفت. این کار نه هفته‌ها که ماه‌ها و ماه‌ها طول خواهد کشید‘.

طبق آنچه از توصیه‌ها و مشاوره‌های پزشکی آموخته‌ایم موضع‌گیری سیاسی هوشمندانه این است: بهترین کار آن است که به مردم گفته شود خودشان را برای شش‌ماه عذاب و محدودیت آماده کنند، محدودیت‌هایی که قادر خواهیم بود [پس از آن] زود برشان داریم؛ نه آن که راه‌حلی سریع وعده بدهیم و سپس مجبور به عذرخواهی شویم و توضیح بدهیم که چرا محدودیت‌ها باید باز هم گسترش یابد.

موریسن مکرراً بر این نکته تأکید دارد که فعلاً در هیچ‌جا، برنامه‌یی برای کاستن از محددیت‌ها وجود ندارد.

• تجربه‌ی چین

ووهان، مرکز اصلی این ویروس، پس از 76 روز قرنطینه‌ی تقریباً کامل شروع به برداشتن محدودیت‌های ترددی کرده است. حالا تردد به بیرون از شهر، تا شهر هوبی و فراتر از آن، مُجاز است. در اوج اپیدمی، منع تردد در ووهان شدید بود: تصاویر درهای جوش‌داده‌یی که افراد را در خانه‌های‌شان حبس کرده بود، جهانیان را شوکه کرد.

رژیم‌های اقتدارگرا نسبت به محدودکردن آزادی‌های مدنی و حقوق بشر شهروندان نگرانی‌های کمتری دارند. دموکراسی‌های لیبرال پیاده‌سازیِ چنین تمهیداتی را دشوارتر خواهند یافت: مردم‌شان برقراریِ چنین محدودیت‌های شدیدی را برنخواهند تافت.
موریسن صراحتا به خبرزنگارها گفت: ’ما قصد نداریم برویم و اقدامات جاهای دیگر را کپی کنیم و به اینجا انتقال دهیم؛ هر جامعه‌ی مسائل کاملاً متفاوتی دارد. منظورم چین است که در آنجا دولت درِ خانه‌های مردم را جوش کرد/ ممکن است این کار از نظر آنها ایرادی نداشته باشد... ما در استرالیا راه‌های متفاوتی برای انجام امور داریم‘.

چین بابت واکنش‌اش در برابر کووید-19 تقیبح شده، زیر سوال رفته و ستایش شده است: بابت تهمیدات سریع و مؤثرش برای برقراری منع تردد ستوده شده است؛ درستیِ گزارش‌های‌اش از شمار مبتلایان و سرکوب اطلاعات مورد سؤال قرار گرفته است؛ و بابت ناکامی‌اش در مطلع‌کردنِ جهان در همان مراحل آغازین شیوع و ساکت‌کردن پزشکانی که کوشیدند زنگ خطر را به صدادرآورند، ملامت شده است.

ولی درعین‌حال که از محدودیت‌ها در پرجمعیت‌ترین کشور جهان دارد کاسته می‌شود، پس از کووید، به‌ندرت خبری از رفع محدودیت‌های آزادی افراد در آنجا می‌شنویم.

اپلیکیشن Health Code دولت چین توسط بیش از 700 میلیون نفر دانلود شده است. این کار در برخی مناطقی که به کووید-19 مبتلا شده‌اند، برای بهره‌مندی از حتی برخی آزادی‌های بنیادی اجباری است: وارد سوپرمارکت‌شدن، تاکسی‌گرفتن، سوار مترو شدن یا دیدن پزشکغ برای انجام همه‌ی این کارها به این اپلیکیشن نیاز است.

کاربران نخست باید اطلاعات شخصی‌شان را پُر کنند، از جمله: شماره‌ی ملی‌شان، محل زندگی‌شان و این که آیا با مبتلایان قطعیِ این ویروس تماس داشته‌اند یا نه. این اپلیکیشن سپس به آنها یک درجه‌بندی، در رنگ‌های مختلف، می‌دهد: سبز به این معنی است که آزادند مسافرت کنند؛ زرد دستور هفت روز قرنطینه است و قرمز، چهارده‌روز. این اپلیکیشن همچنین داده‌های مکانی و مسافرتی کاربران را کاملاً جمع‌آوری می‌کند و آن‌ها را با پلیس به اشتراک می‌گذارد.

’آزادیِ‘ فراهم‌آمده توسط این توسعه‌ی تکنولوژیکی هنوز مورد استقبال جهانیان قرار نگرفته است.

وبلاگ‌نویسی در ژیهو نوشت: ’من فکر می‌کردم آن روزی که ماشین‌ها و الگوریتم‌ها بر آدم حکمرانی کنند دست‌کم تا 50 سال دیگر هم فرانمی‌رسد. اپیدمی کروناویروس، ناگهان، باعث آن اتفاق  شده است‘.
دیدبان حقوق بشر این اپلیکیشن را ’جبّاریت خودکار‘ توصیف کرده است.

• ردگیری دیجیتالی تماس‌های ناقلان ویروس

سنگاپور هم برای نظارت بر شهروندانش از تکنولوژی استفاده کرده است: دولت این کشور دیتابیسی از اطلاعات شخصی فراهم آورده که به مراجع بهداشتی اجازه می‌دهد ناقلان احتمالیِ کووید-19 را ردگیری کنند. اپلیکیشن TraceTogether سیگنال‌های بلوتوثی به سایر کاربران می‌فرستد و پیام‌هایی به تلفن‌های همراه ارسال می‌کند که هشدار می‌دهد فلان شخصی که ممکن است در معرض تماس با او قرار بگیرند، موردی مشکوک به ابتلا یا فردی مبتلاشده است.

رژیم تست همگانی کره‌ی جنوبی و شفافیت بنیادی آن، ابتلا به کووید-19 را سرکوب کرده ولی این کار به قیمت آزادی‌های مدنی تمام شده است. تک‌تک جزییات مربوط به آلودگی‌های جدید و محل آن‌ها به‌صورت منظم به اطلاع همه رسانده می‌شود؛ این کار به جمع‌آوری و اعلام موارد مشکوک (حتی گمانه‌زنی درباره‌ی مواردی که به‌شکل غیرقانونی اظهارشده) منجر شده است و کار به آنجا کشیده که کمیسیون ملی حقوق بشر هشدار داد که مردمی که به کروناویروس مبتلا شده‌اند با یک شوکِ بالقوه‌ی دیگر، شوک ایذاء و استهزا و انگ اجتماعی، مواجه‌اند.

تایوان هم از داده‌های تلفن‌های همراه برای ردگیری تماس‌های افراد مشکوک به کووید-19 و رصدکردن ترددهای شهروندان‌شان استفاده کرده است. سرپرستی اروپایی حفاظت از داده‌ها (EDPS) خواستار اپلیکیشن موبایلی واحدی در سراسر اروپا شده تا به جای مجموعه اپلیکیشنی‌هایی که در اروپا استفاده می‌شود و چه بسا حریم خصوصی افراد را نقض می‌کنند، از این اپلیکیشن سراسری برای رصد گسترش کووید-19 استفاده شود.

• گواهی ایمنی

در بریتانیا، وزیر بهداشت، مت هنکوک، گفته است بریتانیا صدور ’گواهی ایمنی‘برای مردم‌اش را مد نظر دارد: تصدیق پزشکیِ این که شخص به کووید_19 مبتلا شده و بهبود یافته است و دوباره به آن مبتلا نمی‌شود یا آن را گسترش نمی‌دهد. گواهی ایمنی، که از طریق آزمایش سرم‌شناسی برای پادتن‌های کروناویروس در خون افراد تعیین می‌شود، می‌تواند بازگشت فرد به سرِ کار و بازگشایی جامعه را ممکن کند.

هنکوک می‌گوید: ’ما به گواهی ایمنی نگاه می‌کنیم تا ببینیم چه تعدادی از مردم به این بیماری مبتلا شده‌اند، پادتن‌ها را گرفته‌اند و در نتجه ایمن شده‌اند و می‌توانند در اسرع وقت به زندگی عادی برگردند‘.

در آلمان هم، که بنا به کاستن از محدودیت‌ها کرده است، پژوهشگران در حال آماده‌کردن مطالعه‌یی گسترده بر روی ایمنی در برابر کووید-19 هستند، به امید آن که این مطالعه به مقامات امکان دهد مجوزهایی برای معاف‌کردن کارگران از تمهیدات محدودکننده‌ی منع تردد صادر کنند.
چنین گواهی‌نامه‌یی می‌تواند مخصوصاً در بازگشت به کارِ سریع‌ترِ کارگران بخش درمان (که بیش از بقیه به این ویروس دچار شده‌اند)، وقتی که دیگر بیمار نیستند و خطر گسترش ویروس متوجه‌شان نیست، مؤثر باشد.

دولت دانمارک هم اعلام کرده که برخی از محدودیت‌هایش را برمی‌دارد و پیش‌بینی‌ کرده است ’بازگشایی تدریجی و کنترل‌شده‌ی جامعه از میانه‌ی آوریل شروع می‌شود‘.

بخشی از برنامه‌ی دانمارک قرار است عرضه‌ی گسترده‌ی کیت‌های آزمایش (نه فقط برای ویروس که همچنین برای پادتن) باشد تا معلوم شود چه کسانی ایمن شده‌اند و گستردگی ایمنی در سطح جمعیت چقدر است. هرچند پرسش‌هایی درباره‌ی قابل‌اطمینان‌بودن تست سرم‌شناسی و این که آیا وجود پادتن موجب ایمنی بلندمدت می‌شود یا نه وجود دارد.

این کار خطرات بالقوه‌یی هم دارد. گواهی ایمنی می‌تواند جامعه‌یی دو بخشی به‌وجودآوَرَد: جامعه‌یی متشکل از افرادی که پادتن و سنجه‌یی از ایمنی دارند و مُجاز به بیرون رفتن‌اند و آن‌هایی هم که فاقد این‌ها هستند باید همچنان ایزوله باقی بمانند.
این گواهی همچنین می تواند انگیزه‌ی نادرستی در افراد برای ابتلا به ویروس ایجاد کند، به‌ویژه در بین مردمی که این بیماری برای آنها احتمالاً (هرچند نه قطعاً) خفیف خواهد بود. این گواهی‌نامه‌ها همچنین از این قابلیت برخوردارند که همچون پاداشی برای کسانی عمل کنند که فاصله‌گیری فیزیکی را مراعات نکرده‌اند و به قیمت به خطرانداختنِ سلامتیِ دیگران در برابر این بیماری ایمن شده‌اند.

• ما تنها نیستم

در آشوبی که کروناویروس به راه انداخته است، دولت‌ـ‌ملت‌ها تسلط‌شان بر نظم جهانی را از نو تحکیم کرده‌اند. حالا کشور از همه‌چیز مهم‌تر است.
دلیل گسترش سریعِ این ویروس درهم‌تنیدگی فوق‌العاده‌ی جهان مدرن است. ولی آنتی‌تزِ این درهم‌تنیدگی، واکنشِ [ملی] به این گسترش جهانی سریع  بوده است: دولت‌های ملی و مردمان‌شان به داخل گراییدند، مرزهای‌شان را بستد، به خارجی‌ها گفتند کشور را ترک کنند و برای راهنمایی جهت عبور از این بحران به رهبران و نهادهای ملی تکیه کردند.

کشورهای دنیا واکنش‌شان را بر اساس خطوطِ شدیداً ملی صورت‌بندی کرده‌اند. ’منحنیِ‘ هر کشوری با کشورهای دیگر مقایسه می‌شود تا معلوم شود تمهیدات کدام کشورها از بقیه بهتر بوده است (علی‌رغم تمام نواقص چنین مقایسه‌هایی). مبارزه‌ی ملی چیزی است که بیشتر مردم انرژیِ آن را دارند، ولی این فاجعه‌ی جهانیِ درحال‌سربرآوردن تقریباً ورای حدس و گمانِ [مردم هر کشور] است.

ولی این پاندمی بین‌المللی باید دغدغه‌ی استرالیا و دغدغه‌ی تمام کشورها باشد. کووید-19 مرز ملی نمی‌شناسد. گسترش تندِ آن در سراسر دنیا گواهی است از این که این مسئله‌یی جهانی است و، بنابراین، راه‌حل آن هم باید جهانی باشد. فقط جمعاً می‌شود شکست‌اش داد.
’برج‌وباروی استرالیا‘ [کنایه‌یی از اقدامات شدید این کشور در بستن مرزها .م.] ممکن است موقتاً مؤثر واقع شود (استرالیا این مزیت ذاتی را دارد که جزیره‌ـ‌دولت‌ملتی است که می‌تواند مرزهایش را ببندد) ولی این کار برای کشوری که این‌قدر به صادرات و واردات متکی است، و برای مردی که این‌قدر اهل مسافرت‌اند، ادامه‌پذیر نیست.

سایر کشورها، که بسیاری‌شان در منطقه‌ی اقیانوسیه هستند، در قیاس با این کشور با نبردِ به‌مراتب چالش‌برانگیزتری مواجه‌اند. این ویروس، بالقوه، مایه‌ی رنج‌های عظیمی است. بسیاری از کشورها در آسیاـ‌پاسیفیک کشورهایی پرجمعیت‌اندــــ با اقتصادهایی درحال‌توسعه و نظام‌های درمانی‌یی که برای موج کووید-19یی که آن‌ها را دربرمی‌گیرد آماده نیستند.

فاصله‌گیری فیزیکی که بسیاری از کشورها در سراسر جهان به‌اجراگذاشته‌اند، به‌واقع، چیزی جز امتیاز ویژه‌ی ثروتمندان نیست. کشورهای درحال‌توسعه باز گزینه‌های به‌مراتب سختی مواجه‌اند: انتخابِ بین برقراری منع تردد برای زنده‌نگه‌داشتن مردم‌شان یا اجازه‌دادن به آن‌ها برای رفتن به سر کار برای زنده‌مانی.

صدها میلیون نفر از کارگران روزمزد در هندوستان (کشوری که منع کامل تردد در آن برقرار است) اگر کار نکنند چیزی برای خوردن ندارند.

نخست‌وزیر پاکستان، عمران خان، هشدار داده که به‌اجراگذاشتن تمهیدات فاصله‌گیری در این کشور به معنای گرسنگی‌دادن به مردم است.

• چالش‌های دیگری هم وجود دارد.

 اندونزی، که دیر درگیر مبارزه با کووید-19 شد، حالا خودش را در حال مبارزه‌یی نسنجیده علیه این ویروس می‌بیند، چون در این کشور به اندازه‌ی کافی تست انجام نشده است. کشورهای اقیانوس آرام خود را برای ویرانیِ احتمالیِ ناشی از این ویروس آماده کرده‌اند؛ ویروسی که جماعت‌های کوچکی را دربرمی‌گیرد که حتی از مراقبت‌های بهداشتی درجه‌سوم هم محروم‌اند.

وانواتو که پیشاپیش در وضعیت هشدار قرمز برای شیوع کووید-19 قرار دارد،‌ این هفته باز هم متحمل طوفان نوع 5 دیگری شد؛ این حادثه هشداری است از آن که خطر فجایع آب‌وهوایی در منطقه‌ی اقیانوسیه همواره باقی است.
چالش‌های بزرگ دیگری که بشر به‌واسطه‌ی بحران کووید-19 با آن‌ها روبه‌روست ریشه‌کن نشده‌اند، بلکه فقط موقتاً روی‌پوشانده‌اند.

حتی اگر استرالیا موفق شود منحنی ابتلا به کووید-19 در این کشور را به میل خود صاف کند (که در مرحله‌ی کنونی برای کشوری انگلیسی‌زبان چندان محتمل نیست)، قبل از برداشتن محدودیت‌هایی نظیر ممنوعیت مسافرت، هنوز کارهای بیشتری مانده است که باید در عرصه‌ی بین‌المللی انجام شود.
موفقیت استرالیا در شکست‌دادن کووید-19 به آمادگی این کشور برای کمک به کشورهایی هم بستگی خواهد داشت که به اندازه‌ی استرالیا از پسِ شکست‌دادن آن برنمی‌آیند.

شما هرگز نمی‌توانید در برابر ویروسی ایمن باشید، وقتی که شما را محاصره کرده است.

• این مقاله ترجمه‌یی است از:

https://www.theguardian.com/world/2020/apr/11/the-covid-19-exit-strategy-when-will-australia-know-the-coronavirus-battle-is-over

• یازده مطلب دیگر از این مترجمان را اینجا بخوانید