همشهری‌آنلاین - علی‌اصغر درویش: این قار که یکی از قدیمی‌ترین غارهای ایران است، در تیر و مرداد سال ۱۳۴۲ خورشیدی ( ۱۹۶۴ م) توسط پرفسور مک برنی مورد شناسایی قرار گرفت. غاری عجیب، با پیشینه‌ای بسیار طولانی.
نور کافی در غار وجود دارد و تقریبا تا انتهای آن روشن است، مصالح بکار رفته در سقف غار از جنس رسوبات سنگی آهکی است و نحوه قرارگیری رگه‌های آن به طرز جالبی است که در کمتر نمونه‌هایی می‌توان مشابهش را دید. بخشی از سقف غار فرو ریخته و آثار ریزش و آوار در کف غار کاملا مشهود است. در دهانه غار رگه‌های سیاه‌رنگ براقی دیده می‌شود که در استفاده مستمر و استقرار طولانی به وجود آمده است. کف غار صخره‌ای بوده و به علت استفاده مستمر برای سکونت دام (گوسفند و بز) پوشیده از فضولات است.
مطالعاتی که توسط مک برنی و گمانه‌زنی او و کاوش باستان‌شناختی‌اش انجام شد، نتیجه آن پیدایش مواد فرهنگی از دوره‌های اسلامی، عصر آهن و ابزارهای سنگی دوره پارینه‌سنگی مشابه فرهنگی موستری بود. مصنوعات و ابزارهای سنگی این غار شامل تراشه، ابزارهای کوچکی است که مشابه مصنوعات و ابزارهای سنگی فرهنگی موستری غارهای زاگرس و غار تشیک تاش ازبکستان است. بقایای جانوری نیز در این غار کشف شد که شامل گاو وحشی، گوزن قرمز و کرگدن است.
غار کیارام تنها محوطه پارینه‌سنگی است که بقایای کرگردن در آن شناسایی شده است. بقایای جانوری بدست آمده حاکی از وجود یک محیط جنگلی در اطراف غار در آن دوره بوده است. این غار مورد سکونت گروه‌های شکار و جمع‌آورندگان غذا نیز بوده است. طبق نظر مک برنی، احتمالاٌ این مکان به دوره پارینه‌سنگی میانه (حدود ۱۰۰ هزار سال پیش) می‌رسد و احتمالاٌ در طی یک دوره میان یخچالی یا طی یک دوره کوتاه گرم و در آخرین دوره یخچالی مورد استفاده انسان بوده است.
در جلوی غار یک رودخانه فصلی وجود دارد که ۷ متر پایین تر از کف غار است. ارتفاع دهانه غار در بلندترین نقطه در حدود ۲۴۰ سانتیمتری و کمترین ارتفاع در انتهای آن حدود ۲۰ سانتیمتری است. عمق غار در حدود ۲۴ متر است.
دسترسی آسان، نزدیکی به منبع تامین آب(رودخانه فصلی)، روشنایی نسبی داخل غار، امنیت و موقعیت جغرافیایی آن از جمله ویژگی‌هایی است که سبب برتری این غار و علت استفاده درازمدت و پیوسته آن در طول تاریخ و استمرار در آن شده است.
در یافته‌های پژوهشی یک باستان‌شناس آمده است، این غار برای دومین بار در سال ۱۳۷۹ خورشیدی توسط هیئت بررسی و شناسایی غارهای استان گلستان به سرپرستی جبرئیل نوکنده مورد بازدید، بررسی و مطالعه قرار گرفت و اولین فصل بررسی و باستان شناسی غارهای استان گلستان در سال ۱۳۷۹ با هدف شناسایی غارهای پیش از تاریخ و مکان‌های استقراری و ثبت آنها در فهرست آثار ملی کشور انجام شد.
نظر شما