با این اوصاف جالب است بشنویم که این کشور در حال حاضر به ۹هزار پزشک متخصص به‌ویژه در حوزه‌های داروسازی، جراحی و دندانپزشکی برای تکمیل کادر خود در بیمارستان‌های دولتی نیاز دارد.
به گزارش خبرگزاری رسمی مالزی (برناما)، تیتونگ لای، وزیر بهداشت مالزی اعلام کرده ۴۰درصد از پست‌های تخصصی و پزشکی بیمارستان‌ها و کلینیک‌های دولتی خالی است و از سال ۲۰۰۳تنها ۶۰درصد کادر تخصصی مورد نیاز این بیمارستان ها تکمیل شده است. به گفته وزیر بهداشت مالزی، تاکنون هزاران متخصص از کشورهای خارجی به مالزی آمده و در این کشور مشغول به خدمت شده‌اند اما این میزان برای تامین نیازهای پزشکی و درمانی مردم کافی نیست. نکته جالب این است که تیونگ لای، افزایش حقوق و مزایای پزشکان در خارج مالزی نسبت به داخل این کشور را از دلایل نداشتن تمایل پزشکان مالزیایی برای کار در مالزی عنوان کرده، چراکه بسیاری از متخحصصان مالزیایی ترجیح می‌دهند به همین دلایل از این کشور مهاجرت کنند.
مالزی از خیلی جهات قابل مقایسه با کشور ماست. کشوری که تا 20-30 سال قبل یک کشور توسعه‌نیافته به حساب می‌آمد، امروز از خیلی جهات از کشور ما هم جلوتر است. مثلا کشور ما هنوز در مسائلی مثل پزشک خانواده و طرح ارجاع یا زیر میزی و قیمت گذاری خدمات درمانی، تعرفه‌های درمان و مهم‌تر از همه افزایش هزینه‌های درمان مشکل دارد ولی در مالزی سال‌هاست که این مسائل حل شده است.
در مالزی هم مثل کشور ما دانشگاه‌ها خودشان درمانگاه و بیمارستانی مستقل داشته که تمامی دانشجویان و خانواده‌های آنها تحت بیمه دانشگاه از آن استفاده می‌کنند. البته درمانگاه دانشگاه تنها مختص دانشجویان و کارکنان و استادان دانشگاه است و دارای خدمات آزمایشگاهی، دندانپزشکی و اورژانس نیز هست و در آن، کلیه خدمات در بسته خدماتی تعیین شده به‌صورت رایگان ارائه می‌شود اما نکته مهم درخصوص سیستم مدیریتی و ارائه خدمات این درمانگاه این است که به مجرد ورود به درمانگاه شما شماره‌ای دریافت می‌کنید و منتظر اعلام شماره از طریق تابلو می‌شوید، با اعلام شماره شما نزد پزشک رفته و معاینات صورت می‌گیرد. در این مرحله آنچه مهم است نقش برجسته پرستاران است. به عبارتی کلیه کارهای اولیه توسط پرستار صورت گرفته و پزشک نسخه و آزمایش‌های لازم را از طریق رایانه وارد می‌کند و شما با همان شماره قبلی منتظر می‌مانید تا داروخانه یا آزمایشگاه دارو یا نتیجه آزمایش را به شما تحویل دهد.
در مالزی چیزی به‌نام مطب پزشک وجود ندارد. به عبارت دیگر،کلیه پزشکان در درمانگاه‌ها و بیمارستان‌ها مشغول به فعالیت هستند. سیستم ارجاع به‌طور کامل در حوزه خدمات درمانی دولتی به اجرا گذاشته می‌شود. هر محله چیزی شبیه به خانه بهداشت دارد که افراد ساکن در محل باید به آن مراجعه کنند و بنا به تشخیص پزشک حاضر در خانه بهداشت شما می‌توانید به درمانگاه ارجاع داده شوید و با تشخیص درمانگاه به بیمارستان که عمدتا تخصصی و فوق‌تخصصی است، ارجاع داده می‌شوید.
البته این شیوه در سیستم خصوصی مشاهده نمی‌شود؛ یعنی اینکه شما می‌توانید مستقیما به یک درمانگاه خصوصی بروید و تقاضای معاینه توسط پزشک متخصص را داشته باشید. اما در سیستم دولتی، بیمار نمی‌تواند برای یک بیماری ابتدا نزد یک متخصص برود. همچنین نباید برای یک بیماری به چند پزشک مراجعه کند.
