از آرزوی زندگی بدون محدودیدت تا ورود به قرنطینه‌ای جهانی

به گزارش همشهری آنلاین واشنگتن پست یادداشتی از تجربه-زیسته یک خبرنگار عراقی منتشر کرده که بسیار مورد توجه افکار عمومی قرار گرفته است. مصطفی سلیم از زندگی در قرنطینه می‌گوید. اتفاقی که سالهای کودکی او را شکل داد و اکنون با فراگیر شدن بحران کرونا به زندگی اکثر ساکنان زمین شکلی دیگر داده است؛

برای اکثر مردم، احتمالا مفهوم قرنطینه و حکومت نظامی مفاهیمی کاملا ناآشنا بوده است. هنگامی که تانک‌های آمریکایی برای اولین بار به سمت بغداد حرکت کردند، من هم چیزی از چنین محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ای نشنیده بودم.  

اکنون اما، به عنوان یک عراقی ۲۹ ساله، شاهد وقایعی خارج از پنجره‌ام هستم که حسی مانند دژاوو  را تداعی می‌کنند.  

محدودیت بخش اعظم زندگی من را شکل داده است. همه چیز در سال ۲۰۰۳ و با حمله‌ای به رهبری ایالات متحده آغاز شد؛  اتومبیل‌ها منفجر شدند و حملات گسترده‌ای درسراسر کشور رخ داد که ‌به دنبال آن حرکات من هر روز محدودتر شد تا اینکه ۲۴ ساله شدم.

خیابان‌ها از اجساد مردگان پر بود. من هرگز تا دیروقت بیرون نماندم. در حالی که دنیا سال نو را با آتش‌بازی جشن می‌گرفت، انفجار بمب‌های اتومبیل تنها صدایی بود که ما به خاطر می‌آوردیم. انگار در تاریکی زندگی می‌کردیم.

وقتی بزرگ شدم، ایده‌آل من برای یک زندگی عادی به صورت داشتن تجربیات مشابه بسیاری از افراد در کشورهای توسعه یافته بود در حالی‌که نمی دانستم که برای تحقق این امر، نیاز به یک بحران جهانی خواهد بود.

شاید خودخواهانه به نظر برسد، اما در دوران سپری کردن این بحران، نکته‌ای آسایش بخش وجود دارد: اینکه احساس می‌کنیم ما دوباره بخشی از جهان هستیم. در حالی‌که در عراق بزرگ می‌شدم، آرزو کردم بدون محدودیت زندگی کنم؛ اکنون اما جهان به بغداد تبدیل شده است.

شنیدن اینکه محدودیت‌های سخت‌گیرانه چگونه زندگی افراد غیر عراقی را تغییر داده عجیب به نظر می رسد اما این را میدانم که با گذر از آنچه رخ داده احساس آزادی را دوباره درک خواهیم کرد.