به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از مهر، فقط برای چند ثانیه چشمان خود را ببندید و جهانتان را در تاریکی مطلق تصور کنید و ظلم‌هایی که در این دنیا به روشن‌دلان جامعه روا می‌شود را در ذهن مرور کنید.
طبق تحقیقاتی که انجام‌شده میزان افسردگی و ناامیدی در بین جمعیت معلول بیشتر از سایر افراد جامعه بوده و بنا بر نتیجه‌گیری‌ها از این تحقیقات امید به‌عنوان یک نقطه قوت روان‌شناختی تلقی می‌شود که می‌تواند کمک زیادی به پرورش و ایجاد سلامت روانی کند؛ امید به فرد جرات می‌دهد که با شرایط خویش مواجه شود و ظرفیت غلبه بر آن‌ها را پیدا کند.
در این میان نگاهمان را به سمت برنامه‌های ورزشی می‌بریم؛ شرکت منظم در فعالیت‌های ورزشی سبب تغییرات مثبت در خلق‌وخو، افزایش اعتمادبه‌نفس، پیشرفت مثبت در تحمل مشکلات و افزایش امیدواری بوده و می‌تواند به‌عنوان یک عامل اثرگذار در زندگی فرد نابینا مؤثر باشد و به بهبود احساس و نگاه به خود و دنیای پیرامون چنین فردی کمک کند.
از جمله فواید ورزش برای نابینایان بالا بردن میزان تحرک که تأثیر مستقیم بر جهت‌یابی آن‌ها دارد، بالا بردن میزان توجه، تمرکز و حافظه، بالا بردن میزان سلامت بدنی و کسب مهارت‌های بیشتر در روابط اجتماعی است.
باوجود افتخارات متعددی که ورزشکاران نابینای کشور کسب کرده‌اند اما امکانات ورزشی برای این ورزشکاران بسیار اندک است کما اینکه در مسابقات پا را آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ شاهد حضور ۵۹ ورزشکار نابینا و کم‌بینا از کشورمان در این مسابقات بودیم که ۱۵ مدال برای کشورمان به ارمغان آوردند.
ورزشکاران نابینا جمله معروفی دارند که می‌گویند «ما شمارا نمی‌بینیم اما شما ما را ببینید» اما مدیران ورزشی به ورزش نابینایان آن‌هم شاید به دلیل عدم امکان تبلیغات و مانوری که می‌توانند در آن بدهند بی‌توجه‌اند و حتی نسبت به تأمین امکانات ورزشی این قشر بی‌تفاوت هستند طوری که چنین تصور می‌شود ورزش نابینایان و کم‌بینایان بسیار مظلوم واقع‌شده است.
در دیار الوند نشین‌ها هم باوجود افتخارآفرینانی همچون حمید اسلامی و وحید علی نجیمی و دیگر ورزشکارانی که در رشته‌های مختلف ورزش مدال‌های زیادی را برای ورزش این دیار به ارمغان آورده‌اند اما توجه مدیران ورزشی استان به این رشته ورزشی بسیار ضعیف است.
البته این رفتار قابل پیش‌بینی هم هست چراکه به اعتقاد برخی مدیران تا زمانی که فضای تبلیغاتی در رشته‌های دیگر ورزشی وجود دارد چرا باید وقت خود را صرف ورزش نابینایان و کم‌بینایانی کرد که صدایشان به هیچ کجا نمی‌رسد.
یک روز شنیده می‌شود ورزشکاران نابینای دوومیدانی این دیار در خیابان و پارک‌ها تمرین می‌کنند و یک روز حتی هزینه رفت‌وآمد به فضاهای ورزشی را ندارند و روز دیگر این هیئت ورزشی با بدهی‌های بسیار زیاد دست‌به‌گریبان است.
از مظلوم‌ترین هیات‌های ورزشی استان همدان هستیم
رئیس هیات نابینایان و کم‌بینایان استان همدان بیان کرد: یکی از مظلوم‌ترین هیات‌های ورزشی استان همدان هستیم، توجه به این رشته در همدان کم است و در سال ۹۸ تنها ۹ میلیون تومان در ابتدای سال به ما کمک شد و دیگر خبری از حمایت نبود و وقتی در طول سال هم پیگیر منابع مالی شدیم به ما می‌گفتند شما مانند ارگان توانمندی هستید که ما باید بیاییم و از شما وام بگیریم و شنیدن این جمله برای ما بسیار سخت بود.
سمیه سهیلی افزود: بعضی هیات‌های ورزشی نورچشمی هستند اما هیات‌هایی مانند ما بسیار مظلوم هستند و به یک دید بار اضافی بر دستگاه ورزش به آن‌ها نگاه می‌شود.
رئیس هیات نابینایان و کم‌بینایان استان همدان با اشاره به بدهی‌های این هیات ورزشی گفت: در اسفند ۹۸ با اعلام ستاد ملی کرونا سالن‌های ورزشی تعطیل شد و مجبور شدم برای عیدی و حقوق دو نگهبان سال ورزشی هیات نزدیک به ۷ میلیون تومان قرض کنم چراکه بالاخره ۱۱ ماه زحمت‌کشیده بودند و نمی‌شد این مساله نادیده گرفته شود.
سهیلی گفت: بیش از ۱۱ میلیون تومان به آژانس‌ها بدهی داریم، با توجه به سایر بدهی‌ها از جمله حقوق مربیان، خرید لباس و اجاره سالن مجموع بدهی‌های هیات نزدیک به ۷۰ میلیون تومان است.
وی بیان کرد: بخشش اجاره سالن کمک چندانی به ما نمی‌کند، تمامی درآمدهای ما صفر شده اما همچنان هزینه‌ها و بدهی‌ها وجود دارد و حتی تیم‌های که در اسفند سالن ورزشی ما را اجاره کرده بودند در حال حاضر خواهان بازگشت مبالغ خود هستند.
رئیس هیات نابینایان و کم‌بینایان استان همدان عنوان کرد: حتی یک ریال کمک مالی در پایان سال ۹۸ برای هیات نابینایان و کم‌بینایان استان همدان واریز نشده درحالی‌که شرایط ورزشکاران ما بسیار خاص بوده و حداقل ماهیانه ۴ میلیون تومان هزینه ایاب و ذهاب پرداخت می‌کنیم.
وی افزود: باید تفاوت زیادی برای ورزشکاران خاص وجود داشته باشد، هیات نابینایان و کم‌بینایان استان همدان تفاوتی بسیاری با سایر رشته‌ها دارد چراکه تک‌رشته‌ای هستند اما ما چندین رشته ورزشی ازجمله دوومیدانی، شطرنج، شنا، پاورلیفتینگ، پرس سینه و گل‌بال را پوشش می‌دهیم.
رئیس هیات نابینایان و کم‌بینایان گفت: درآمد آن‌چنانی هم نداریم، یک سالن ورزشی در اختیار هیات است که با توجه به هزینه آب، برق و گاز و هزینه‌های نگهداری درآمد آن‌چنانی برای گذران امور هیئت باقی نمی‌ماند.
وی خاطرنشان کرد: همچنین در سال ۹۸ به حدی شانس‌های ما از طریق اداره کل به‌رایگان در اختیار افراد مختلف قرار گرفت که آن حداقل درآمدها هم کاهش پیدا کرد.
سهیلی بیان کرد: ورزشکاران نابینا و کم‌بینا بسیار مظلوم هستند، مدیران ورزشی ما اصلاً توجهی به ورزش این قشر ندارند و مدیرکل ورزش و جوانان استان هیات ورزشی ما را فراموش کرده و هیچ‌گونه حمایتی از ما انجام نمی‌دهد.
رئیس هیات نابینایان و کم‌بینایان استان همدان عنوان کرد: به دلیل اینکه شرایط خاص ورزشکاران ما باعث شده تا رسانه‌ها، مطبوعات و صداوسیما کمتر به آن توجه کنند مسئولان دستگاه ورزش نیز توجهی به این هیات ورزشی ندارند.
در ایام شیوع کرونا به درخواست یکی از خانواده‌هایی که فرزند نابینا دارند به منزل آن‌ها رفتیم تا از نزدیک شاهد شرایط این فرد باشید.
نمی‌بینیم دیده هم نمی‌شویم
علیرضا مسلمی یکی از جوانان نابینای همدان با گلایه از بی‌توجهی جامعه به قشر نابینایان اظهار کرد: به دلیل تمامی این بی‌توجهی‌ها احساس می‌کنم افسرده شده‌ام و متأسفانه شرایط و امکانات برای حضور ما در جامعه فراهم نیست و شاید به ما به‌عنوان شهروندان درجه دوم و سوم نگاه می‌شود.
وی افزود: یکی از بهترین و مفرح‌ترین راه‌های حضور یک نابینا و معلول در جامعه ورزش بوده که در استان همدان اصلاً توجهی به آن نمی‌شود.
این جوان نابینای همدان گفت: مدیران ورزش ما بیشتر به دنبال کارهای پوپولیسم یا همان عوام گرایانه هستند، رشته‌های مانند فوتبال، کشتی، والیبال و سایر رشته‌ها که بار رسانه‌ای و تبلیغاتی دارند بیشتر موردتوجه بوده و مسئولان ورزش به دلیل جذب رضایت و پشتیبانی مردم به دنبال حمایت از آن‌ها می‌روند.
تنها مانده‌ایم
مسلمی خاطرنشان کرد: چون ورزش‌های ما نابینایان عموم مردم جامعه را جلب نمی‌کند دغدغه این مدیران نیستیم و تنها مانده‌ایم.
وی بیان کرد: هزینه‌های ورزش کردن ما نیز بسیار بیشتر است، شرایط خاص معلولان ایجاب می‌کند که یک وسیله نقلیه در اختیار آن‌ها باشد چراکه گاهی این هزینه‌ها در ماه به میلیون تومان می‌رسد و از طرف دیگر امکانات ورزشی که ویژه معلولان باشد نزدیک به صفر است.
این جوان نابینای همدانی عنوان کرد: هرچقدر هم ما فریاد بزنیم صدای ما به‌جایی نمی‌رسید تنها امیدوارم روزی برسد که مسئولان دستگاه ورزش استان نابینایان و کم‌بینایان را هم ببینند.
گفتنی است؛ امروزه ورزش کردن نیاز آحاد مختلف جامعه با هر شرایط جسمی و اقتصادی است و حتی باید با قاطعیت گفت نابینایان و کم‌بینایان و تمام کسانی که معلولیت خاصی دارند بیشتر از یک فردی عادی نیازمند ورزش و حضور در جامعه هستند.
اینکه نگاه دستگاه ورزش استان همدان باوجود مدال‌آوران و افتخارآفرینان به ورزش نابینایان و کم‌بینایان ضعیف است جای تأسف دارد و باید مطالبه گری از طریق رسانه‌ها در این زمینه به دلیل مظلومیت بیش‌ازحد این قشر افزایش پیدا کند.
امیدواریم این گزارش تلنگری به مدیران دستگاه ورزش استان همدان باشد تا مانند حمایت از چند هیات و رشته خاص ورزشی که به‌نوعی نورچشمی دستگاه ورزش هستند، هیئت‌های ورزشی مانند نابینایان و کم‌بینایان دیده شود.
نظر شما