برای عده بسیاری از مردم، خوش خط نوشتن کار فوق‌العاده دشواری است اما این موضوع دلیل بر آن نمی‌شود که همین افراد از منظره یک خوشنویسی زیبا لذت نبرند و به تحسین آن نپردازند.
به راستی چه چیزی باعث می‌شود که حروف ساده الفبا در کنار هم چنان تصویر زیبایی را بیافرینند که نظر همگان را به خود خیره کنند؟ گاه این نقوش چنان با تبحر نگاشته می‌شوند و صورت خوش تصویر پیش رو، آنگونه بیننده را مسحور جذابیت شگرف خود می‌نماید که ماهیت اصلی اثر، رنگ می‌بازد و از میان خوشنویسی و نقاشی شکسته می‌شود.
گلناز فتحی، نقاش و خطاط ایرانی دغدغه‌های هنرمندانه خود را با روش‌های جدید و امروزی به هم آمیخته و به هنر ویژه و خاصی دست یافته است که نه تنها بسیاری از هنر دوستان ایرانی بلکه مردم فرهنگ‌های دیگر منطقه از جمله ساکنان امارات عربی متحده را به سوی خود جلب می‌کند.
«من همیشه به بازدیدکنندگان آثارم می‌گویم که به این تصاویر صرفا به عنوان یک خوشنویسی ساده نگاه نکنند. این یک نقاشی، یک شکل خاص است که شما می‌توانید آن را به عنوان یک نمای زیبا به ذهن بسپارید.»
این هنرمند 31 ساله ایرانی گاه تا جایی مرزهای موجود در خط و نقاشی را درهم می‌شکند که نمی‌توان خط نقاشی‌های او را به وضوح خواند. «نباید نگران خواندن کلمات باشید. در واقع به نظرم کسی به غیر از خودم نمی‌تواند آنها را بخواند.»
گلناز فتحی گرایش حریصانه‌ای در تلفیق سنت و مدرنیته دارد. ترکیب هنر خطاطی شرقی او با حرکت‌های مدرن در نقاشی نتیجه چشمگیری را پیش روی نظاره‌گران ترسیم می‌کند.
فتحی به زیبایی هرچه تمام‌تر فرهنگ و هنر کشوری در آن سوی آب‌های خلیج‌فارس را برای تماشاگران اماراتی به تصویر می‌کشد. او که دارای لیسانس گرافیک از دانشگاه تهران است از 15 سالگی هر تابستان را به آموختن اصول خوشنویسی می‌پرداخت به طوری که هم‌اکنون با دریافت مدرک خوشنویسی خود از انجمن خوشنویسان تهران یکی از زنان هنرمند برجسته در این عرصه است.
گلناز فتحی در گفت‌وگو با 7days از روش‌های تلفیقی در هنر خود می‌گوید: «ببینید! من الان آن قدر وقت ندارم که بخواهم به 200 سال پیش برگردم و آن کاری را انجام دهم که گذشتگان ما خیلی بهتر از ما انجام می‌دادند. به عقیده من هیچ چیزی نباید یک هنرمند را محصور و محدود نماید.
این یکی از دلایل روش انتخابی من است.» یکی از موارد بسیار دیدنی نمایشگاه او، سه تومار آویخته از سقف به درازای 10 متر است که هر یک با اشعار منتخب او در پس زمینه‌ای از رنگ‌های سفید، سیاه و قرمز- سه رنگی که همواره در نقاشی‌های فتحی پیدا می‌شوند- صحنه بدیعی را در نگاه بینندگان پدید آورده است. «تمامی آثارم تقریبا ناخوانا هستند اما این سه اثر با الهام از اشعار نزار طرحی از خطوط خوانا و ناخوانا به حساب می‌آیند.
با دنبال کردن اشعار کم‌کم خطوط الفبایی محو می‌شوند و به تصویری زیبا اما ناخوانا تبدیل می‌گردند. اینجا دیگر ادبیات مهم نیست بلکه این نقاشی است که نمود پیدا می‌کند. هدف من این نیست که مردم بیایند و نوشته‌ها را بخوانند من می‌خواهم مردم تصاویر را ببینند!»
نمایشگاه خط نقاشی‌های گلناز فتحی جایی است که دیگر فارس و عرب زبان فرقی با هم ندارند. هرکسی با هر زبان و فرهنگی به حس مشترکی می‌رسد. حس زیبایی از سنت‌های پیشین و گرایش‌های مدرن امروزی!
