که در صورت ادامه می تواند کدورت بیشتری میان این دو هم پیمان شرق و غرب جهان فراهم آورد.
به عقیده بسیاری از کارشناسان و ناظران سیاسی می توان دلیل تنش های کنونی این دو را در مساله تسلیحات هسته ای کره شمالی و عدم شفافیت مواضع آمریکا در قبال سیاست هایی که ژاپنی ها در این رابطه وضع کرده اند دانست. از سوی دیگر حواشی موضوعاتی مانند حضور ناوهای دریایی آمریکا در اکیناوا و جزیره گوام هم بر تنش رابطه آنها افزوده است. با این همه اگرچه بتوان فهرستی بلند از مناقشات دو قدرت غرب و شرق آبهای اقیانوس آرام تهیه کرد اما اختلاف های آنها با هم مانند نزاع های خانوادگی یک زوج قدیمی است که هر قدر هم بحرانی و فراگیر باشد باز هم به جدایی آنها نمی رسد!
آنچه این روزها ژاپنی ها را بیش از هر عامل دیگری رنج می دهد ترس از منزوی شدن است، آن هم به سبب آغاز مناسبات آمریکا و قدرت نوظهوری مانند چین ! تا جایی که بسیاری از ژاپنی از توجه بسیار نامزدهای انتخاباتی آمریکا به مساله چین ابراز نگرانی کرده اند و آن را دلیلی برای عدم توجه به خود می دانند.
البته چنین نگرانی هایی از سوی ژاپن چندان هم دور از انتظار نیست چراکه امکانات پدافند آمریکا و ژاپن اصلا با هم همسو نیست و به این صورت است که آنها هرکدام در یک طرف قضیه جای می گیرند. البته در سال های اخیر به دفعات برای ابراز تقارن های تسلیحاتی میان آنها صحبت های فراوانی شده از قبیل این که ژاپن به کشوری با قابلیت های بالای تسلیحاتی حتی سلاح های اتمی است. اما حتی عنوان کردن چنین مسایلی هم نتوانست مشکلی از سر راه آنها بردارد. چرا که در این میان مساله ای مانند زمان جنگ سرد پیش می آمد.
هر قدر ژاپن به تسلیحاتی بیشتر دست پیدا کند باز هم به قابلیت آمریکایی ها نمی رسد و این عدم تقارن همواره پابرجاست. مانند این نگرانی را در سالهای جنگ سرد تمامی کشورهای اروپایی آمریکا تجربه کرده اند . آنها در تمامی آن سال ها به رغم امکانات وسیع تسلیحاتی خود نگران استقلال و واگذاری خاک خود بودند. تنها راهکار موثر در این میانه حضور نیروهای آمریکایی و پایگاه های نظامی آنها در این کشور به منظور حمایت از دو کشور آمریکا و ژاپن است. این تنها تضمینی است که آمریکایی ها می تونند با گرفتن امتیاز آن از ژاپنی ها در برابر هر گونه تهدیدی از چین به آنها بدهند.
آمریکا و ژاپن بر خلاف چین دارای نظای دموکرات با نقاط مشترک فراوانی هستند که هر دو به نوعی از قدرت گرفتن چین در سال های اخیر چندان رضایت ندارند، هر چند به این اطمینان دست یافته اندکه چین نمی تواند در هیچ طریقی برای آنها خطرآفرین باشد.
آمریکا هم اکنون به مثلت ارتباط چین ژاپن و آمریکا در آسیا برای ثبات این منطقه ارزش فراوانی قایل می شود. هر چند که اضلاع این مثلث در میان آمریکا و ژاپن بلندای بیشتری دارد. این در حالی است که چین هر روز به قدرتی بالاتر از روز پیش تبدیل می شود. یک سوم آمریکایی ها معتقدند که چین به زودی همه جهان را احاطه می کند و 54 درصد آنها چین را بزرگ ترین تهدید جهانی آنها می دانند. چنانچه چین با رشد اقتصادی کنونی پیش رود طی 30 سال آینده این کشور جایگاه آمریکا را در گستره جهانی کسب می کند.
در این راستا هر گونه سیاستی در قبال چین نیازمند آمیزه ای از واقع گرایی و لیبرالیسم کافی است . هم اکنون آنچه که آمریکایی ها به آن توجه دارند مخاطره ها و مشکلات بسیاری مانند انواع بیماری های همه گیر و .. است که این کشور را در مقایسه با ژاپن در رده ای پایین تر قرار می دهد. برای این منظور است که به عقیده بسیاری از کارشناسان برای تقابل با چین باید به قدرتی نرم و رفتاری غیر نظامی روی آورد. آمریکایی هاکه هموراه در هر رویکردی صرفا به دنبال منافع خاص خودشان هستند این بار بی گدار به آب نمی زنند. ژاپن هنوز بهترین هم پیمانی است که می تواند تا سالهای سال منافع این کشور را تامین کند، البته اگر اژدهای زرد همچنان در خواب زمستانی خود به سر ببرد!
