حتماً برای یکبار لذت این بازی و نشانه‌گیری‌های رقابتی آن را در کنار دوستان خود تجربه کرده‌اند. در این بازی ابتدا به هر بازیکن یک سنگ پهن یا تکه‌ای موازییک که به آن لوپیک می‌گویند، می‌دادند. تیله سنگی (موزا) را در محلی ویژه قرار می‌دادند و بازیکنان به نوبت از فاصله معین با لوپیک برای زدن آن نشانه می‌گرفتند. اگر سنگ به تیله برخورد نمی‌کرد، نوبت به دیگری می‌رسید و اگر هم برخورد می‌کرد، تیله سنگی را جابه‌جا می‌کردند و دورتر می‌گذاشتند. این تغییر و جابه‌جایی را اغلب با پا اندازه می‌گرفتند و می‌شمردند، نعل، میخ، قرخ (چهل)، قرخ بیر (چهل و یک) و... هربازیکنی زودتر به عدد 60 یا عدد قراردادی بازی می‌رسید، برنده بازی بود. اگر در یک نوبت به امتیاز لازم نمی‌رسید در نوبت‌های بعدی آن را تکمیل می‌کرد تا به عدد مورد نظر برسد. در پایان همه بازیکنان به عدد60 یا عدد مورد نظر می‌رسیدند و به‌ترتیب در کنار هم می‌ایستادند. بازنده بازی باید تمام برندگان را یکی یکی کول می‌گرفت و با لوپیک خود، موزا را می‌زد تا آنها پایین بیایند.
یکی از بازی‌های فراموش‌شده تهران قدیم بازی «نعل و میخ» است؛ یک بازی گروهی مهیج که بسیاری از کودکان روزگار گذشته که این روزها مویی سپید کرده‌اند
کد خبر 535685
نظر شما