به گزارش همشهری آنلاین، مایکل سافی و شاه‌میر بلوچ مقاله‌ای در گاردین درباره جدیدترین تحولات بیماری کرونا ارائه کرده‌اند که ترجمه آن توسط دامون افضلی، نیما فاتح در همشهری آنلاین منتشر می‌شود.
هیچ‌کس دیگر کف نمی‌زند. شش‌ماه پس از آن که کوویدـ۱۹ به‌عنوان تهدیدی فوری ثبت شد و پس از آن که کشورها یکی پس از دیگری به تعطیلی درغلتیدند، [حالا همه به شرایط غیرعادی کرونایی عادت کرده‌اند و] ابراز همبستگی‌های شبانه با کارگران و کارکنان بخش‌های ضروری جامعه به‌تدریج کمرنگ شده است.
دولت‌ها، که مردم در مراحل اولیه‌ی شیوع پشت سرشان متحد شدند، حالا دوباره با انتقادات و تحقیر آن‌ها مواجه‌اند. وحشت از سناریوهای [شوم پیشِ رو] که مخیله‌ها را در هفته‌های نخست به تسخیر درآورده بود (میلیون‌ها مرگ قریب‌الوقوع، به‌زانودرآمدن نظام‌های درمانی و ته‌کشیدن منابع غذایی) تا اندازه‌ی زیادی فروکش کرده است.
ولی ویروس فروکش نکرده. حالا، بیش از دویست‌روز پس از شناسایی نخستین مورد ابتلا به ویروس کرونا، مقامات بهداشت عمومی می‌گویند شمار مبتلایان در حال افزایش است و اوج پاندمی هنوز فرا نرسیده. در اوائل ماه آگوست، جهان خود را مرحله‌ی مبهمی می‌دید: پشت سر گذاشتن شوک [آغازین] پاندمی بی آن که پایان روشنی پیش چشم باشد.
این مرحلهْ دوره‌ی مواجه‌یی طاقت‌فرساست: بین ویروسی که پویایی‌اش هنوز برای ما ناشناخته و اسرارآمیز است از یک‌سو، و نیازهای ضروری و فزاینده به: کسب درآمد، آموزش کودکان و ارتباط با یکدیگر، از سوی دیگر. تا زمانی که بتوانیم واکسنی بسازیم و آن را در مقیاس انبوه تولید و توزیع کنیم و یا به هزینه‌ی گزاف انسانیْ نوعی ایمنی ماندگار ممکن و ایجاد شود، این وضع همچنان ادامه خواهد داشت.
بیش از ۱۷ میلیون نفر در طول ۶ ماه گذشته به کوید-۱۹ مبتلا شده‌اند
- متوسط موارد جدید ابتلا در هر هفته
دکتر الکساندرا فِلن، استادیار مرکز Global Health Science and Security در دانشگاه جورج تاون واشنگتن دی. سی. ، می‌گوید: ’’در آغاز شیوع می‌گفتیم این یک ماراتن است نه مسابقه‌ی دو سرعت. حالا دارد اثبات می‌شود این بیشتر نوعی فوق‌ماراتن است. این مسیر به‌طرزی باورنکردنی دورودراز و سخت خواهد بود‘‘.
در ماه مارس برآورد شد که نیمی از مردم دنیا به انحاء مختلف تحت قرنطینه رفته‌اند. حالا، چند ماه بعد، تجربه‌ی جهانیان [از این پاندمی] دیگر یکدست نیست. زندگی در متن پاندمی عادی شده است‌ــــ ولی آنچه همچون [نوعی وضعیت] ’عادی‘ به‌نظرمی‌رسد، [مورد به مورد] فوق‌العاده متفاوت است.
- زندگی‌کردن با ویروس
جولیا گئورگالیس، رستوران‌دار، می‌گوید این تابستان در سواحل نزدیک لیسبون ’جای سوزن‌انداختن‘ نبوده است و صدای موسیقی زنده از رستوران‌اش تا میزهایی که تا خیابان کشیده شده‌اند [همیشه] به گوش می‌رسیده است.
[درحالی که] چند مایل دورتر، پنج محله‌ی کارگرنشین در حومه‌ی لیسبون، اکثر ماه جولای را در تعطیلی و قرنطینه گذرانده‌اند و ساکنان‌اش جز برای خرید غذا و دارو و کار اجازه‌ی ترک خانه‌هایشان را نداشته‌اند.
وحشت‌زده از صحنه‌های [آخرالزمانیِ] بیمارستان‌های ازپادرآمده‌ی ایتالیا و اسپانیا، کشورهایی نظیر پرتغال در ماه مارس محدودیت‌های شدیدی برقرار کردند و میزان ابتلا کاهش یافت. آنچه بعد از آن رخ داد، تجربه‌یی بود درباره‌ی این که ویروس کرونا چقدر به زندگی عادی مجال می‌دهد.
لیسبون محدودیت‌ها را برچیده و هرازگاهی دوباره برقرار کرده است. گئورگالیس می‌گوید: ’’یک ماه پس از بازگشایی، به‌خاطر آن که همه مشغول پارتی و مهمانی بودند (پارتی‌های بسیار زیادی برگزار شد و مردم در خیابان‌ها باده‌نوشی می‌کردند)، موارد ابتلا دوباره اوج گرفت، چندان که دولت تمهیدات بیشتری اِعمال کرد‘‘.
بعد از وضع این محدودیت‌های جدید تقریباً همه ماسک می‌زدند و صاحبان مشاغل و مشتریان باید از دل هزارتوی قوانینِ مکرراً درحال‌تغییر کارشان را پیش‌ببرند. همه‌چیز ساعت ۱۱ شب تعطیل می‌شود. گئورگالیس می‌گوید: ’’این برای کشوری که ۹ شب شام می‌خورَند و ساعت ۲ نیمه‌شب بیرون می‌روند، غیرعادی است‘‘.
این محدودیت‌ها چه بسا کافی نباشد. داستان موفقیت‌های ناپایدار مناطقی چون هنگ‌کنگ، ملبورن یا ایالت کِرالای هندوستان می‌تواند تأییدی بر این واقعیت باشد که پیروزی‌های به‌دست‌آمده در مبارزه با کرونا گذرا است. موارد ابتلا در استرالیا، خاورمیانه و اروپا (از جمله در پرتغال با صدها مبتلای جدید در روز) باز هم در حال افزایش است.
بابک جاوید، متخصص بیماری‌های عفونی در دانشگاه کالیفرنیای سن‌فرانسیسکو می‌گوید این مرحله از پاندمی انتخاب‌های دشواری پیشِ رویِ کشورهایی می‌گذارَد که گسترش ویروس را کُند کرده‌اند: ’’شما با برچیدن قرنطینه نبستن و عدم‌کنترل مرزهایتان، وقتی محدودیت‌ها را کاهش دهید، همواره با افزایش موارد ابتلا مواجه می‌شوید. پس پرسش اصلی حالا این است: می‌توانید با این وضع [اوج و فرود] ویروس زندگی کنید یا نه؟ ‘‘
این یعنی کوتاه‌آمدن در برابر ویروس: تعطیل‌کردن مشاغل پرخطری نظیر کلاب‌های شبانه، اجباری‌کردن ماسک و تست‌گیری گسترده در عین پذیرفتن این واقعیت که گسترش محدود ویروس متوقف‌شدنی نخواهد بودــــ و این واقعیت که انجام این کار برای سایر اولویت‌های سلامت عمومی هم گران تمام خواهد شد.
در لیسبون پاندمی موجب کاهش شمار جهانگردان شده است و همین باعث شده مردم محلی از اتاق‌های اضافی [هتل‌ها] و ارزان‌شدن اجاره‌ی خانه‌های ویژه‌ی تعطیلات بهره‌مند شوند. به گفته‌ی گئورگالیس ’’مردم حالا می‌گویند [به‌خاطر ارزانی‌های ناشی از کم‌شدن جهانگردها] ’دوباره شهر مال ما شده است. ولی زمستان که فرابرسد، کار بیخ پیدا می‌کند چون مردم فاقد آن درآمدی خواهند بود که باید در تابستان به دست می‌آوردند‘‘.
حدود یک‌پنجم کارگران پرتغال با شروع پاندمی اخراج شده‌اند. در سراسر دنیا، این ویروس بحران اقتصادی‌یی به بار آورده است که به زعم صندوق بین‌المللی پول ’’شبیه هیچکدام از بحران‌های پیشین نیست‘‘؛ این سازمان برآوردش از اثرات [نامطلوبِ] این پاندمی را مکرراً بازبینی کرده و افزایش داده است. آژانس کار سازمان ملل می‌گوید چیزی حدود ۴۰۰ میلیون شغل تمام‌وقت از بین رفته است.
در کشورهایی نظیر فرانسه، بریتانیا و استرالیا از شدت این ضربه به‌نحوی کاسته شده است؛ این کشورها از بحران [مالی] ۲۰۰۸ یاد گرفتند که در بلندمدت پرداخت پول به صاحبان مشاغل بابت [حقوق] کارگرانی که به مرخصی با بخشی از حقوق (درصد بالایی از حقوق) فرستاده شده‌اند (برای سرعت‌بخشیدن به بازسازی اقتصاد در زمان فروکش‌کردن بحران) به‌صرفه‌تر است. در عوض، ایالات متحده جزو آن کشورهایی است که مستقیماً به خود اشخاص مستمری می‌دهد: حدود ۳۰ میلیون نفر (یک‌پنجم نیروی کار) حالا مستمری بیکاری می‌گیرند.
در اوایل ماه آگوست، در بسیاری از کشورها، این فقط پس‌اندازها نیست که دارد ته می‌کشد، مردم هم دل‌ودماغ ندارند. گئورگالیس می‌گوید: ’’مردم دیگر خیلی توجه و علاقه‌یی به این موضوع ندارند، دیگر واقعاً کسی نمی‌ترسد... مردم به این وضع عادت کرده‌اند‘‘.
- آنجا که منحنی ابتلا هرگز صاف نشد
ویروس کرونا نخستین‌بار وقتی درِ خانه‌ی رابین نیلی را زد، او وصیت‌نامه‌یی را برای یکی از معلمان همکارش نوشت: ’’من فکر کردم خب این مشکلی نیست که برای افراد دیگری در جایی بسیار دور از ما رخ داده باشد. این مشکل ’ما‘ است. اینجاست‘‘.
- در کشورهای با رفاه بیشتر، نرخ مرگ و میر کوید-۱۹ تمایل بیشتری به افزایش دارد
در ماه‌های بعد، شیوع ویروس در ایالت او، آریزونا، به بزرگترین سرانه [ابتلا] در جهان می‌رسید و میزان مرگ‌ومیر سرانه‌ی آن از همه‌ی ایالت‌های آمریکا بیشتر شد. درحالی‌که بیشتر اروپا در حال برچیدن شیوع‌های کوچک است، ایالات متحده جزو چندین کشور بزرگی است (از جمله برزیل و هند) که در صاف‌کردن منحنی‌های ابتلایشان ناکام مانده‌اند.
نیلی می‌گوید: ’’ما به‌اندازه‌ی کافی تست نمی‌گیریم و تماس‌های مبتلایان را ردگیری نمی‌کنیم. در نتیجه هنوز با سایه‌ها و اشباح می‌جنگیم. ما نمی‌دانیم ویروس کجاست [تا بتوانیم آن را از بین ببریم] ‘‘.
آریزونا بیش از ۱۶۰ هزار مورد ابتلا ثبت کرده است و روزانه بیش از ۱۰۰۰ نفر بر شمار مبتلایان آن افزوده می‌شود. خریدکردن، ملاقات با دوستان و استفاده از حمل‌ونقل عمومی کارهای پرخطر و نگران‌کننده‌یی است. نیلی می‌گوید: ’’کمابیش یک‌دوجین آدم می‌شناسم که مبتلا شده‌اند و شمار مبتلایان هر روز در حال افزایش است. تقریباً همه‌ی کسانی که می‌شناسم یک یا چند نفر را می‌شناسند که به کووید مبتلا شده‌اند‘‘.
- متوسط موارد جدید ابتلا در هر هفته
این ایالت جنوب‌غربی در ماه مارس تعطیل شد ولی دو ماه بعد بازگشایی شد، وقتی که بیماری به مشکلی سیاسی‌ـ‌حزبی نیز بدل گشته بود. فرماندار جمهوریخواه آریزونا، دو دیوسی، شهرداران را از اجباری‌کردن ماسک‌زدن برای ساکنان شهرها بازداشت. دونالد ترامپ هم توصیه‌های بهداشتی عمومی برای حرف‌زدن برای جمیعتی سه‌هزار نفره در کلیسای جامع فونیکس را نپذیرفت.
واکنش‌های مشابه در سراسر ایالات متحده باور مردم به ابرقدرتیِ [آمریکا] را متزلزل کرده و چالش چین در نظم جهانی را شدت بخشیده است.
دودستگی تلخ‌تری هم در بین جامعه بازتاب یافته بود. نیلی می‌گوید: ’’به دوستی می‌گویم: این مشکلی است [که باید آن را حل کنیم] و او خواهد گفت ’این حقه‌ی دموکرات‌هاست، [چون] امسال سال انتخابات است. ‘‘
ویروس طعمه‌های خود را در ابهام و ناشناختگی شکار می‌کند؛ حتی شیوه‌ی گسترش آن معلوم نیست. قطرک‌هایی که از دهان‌مان پخش می‌شود را علت اصلیِ موارد جدید ابتلا می‌دانند، هرچند برخی شواهد نشان می‌دهد ممکن است حتی ذراتِ ریزتری از ویروس از دهان‌مان خارج [و باعث انتقال بیماری] شود؛ ذراتی که در هوا معلق می‌مانند. به‌نظرمی‌رسد اکثریت ناقلان افراد معدودی را مبتلا می‌کنند یا حتی موجب ابتلای کسی نمی‌شوند، درحالی‌که افراد معدودِ موسوم به ’اَبَرناقلان‘ [فوق‌گسترش‌دهنده‌ها؛ کسانی که موجب ابتلای بسیاری افراد دیگر می‌شوند] ممکن است علت ۸۰ درصد از ابتلاها باشند. امیدهای اولیه مبنی بر آن که این بیماری، مثل آنفولانزا، در ماه‌های تابستان اندکی فروکش کند، از بین رفته است.
اگر هم به ایمنی [در برابر این ویروس] دست یابیم، احتمال آن می‌رود که این ایمنی موقت و گذرا باشد. ولی مثل بسیاری چیزهای دیگر هنوز خیلی زود است در این باره با اطمینان حرف زد. کروتیکا کوپّالی، متخصص بیماری‌های عفونی، می‌گوید: ’’هنوز فقط هشت‌ماه از شیوع این بیماری گذشته است. هنوز در مرحله‌ی ابتداییِ [شناختِ] آن هستیم. ۴۰ سال است که HIV را شناخته‌ایم و هنوز هر روز چیزهای جدیدی درباره‌اش یاد می‌گیریم‘‘.
میزان مرگ‌ومیر در ایالات متحده کاهش یافته است؛ که بازتابی است از کاهش میزان مرگ‌ومیر [ناشی از این ویروس] در سراسر دنیا. آنجلا راسموسن، ویروس‌شناس مدرسه‌ی سلامت عمومی مِیلمَن در دانشگاه کلمبیا می‌گوید احتمالاً شیوه‌های درمانی‌مان بهتر شده است نه این که از کُشندگی ویروس کم شده باشد؛ [چون] پس از آن که گسترش بی‌رحمانه‌ی ویروس در آسایشگاه‌های نیویورک و نیوجرزی را دیدیم، فهمیدیم که قبل از هر چیز باید از افراد و جماعت‌هایی حفاظت کنیم که بیش از همه آسیب‌پذیرند.
در این بین، تأثیرات دیرپایِ این بیماری بر نجات‌یافتگان مورد توجه قرار گرفته است؛ شواهدی مبنی بر آسیب جدی احتمالی به قلب، مغز و ریه وجود دارد.
[فرماندار جمهوریخواه] آریزونا، با افزایش موارد ابتلا، به بدبختی، تسلیم شده است: اجازه‌دادن به مقامات محلی برای اجباری‌کردن ماسک‌زدن، تعطیل‌کردن سالن‌های ورزشی، بارها و سینماها، و دادن اجازه‌ی فعالیت آزادانه به عبادتگاه‌ها همراه با این توصیه که شرکت‌کنندگان فاصله‌گیری اجتماعی را رعایت کنند.
آخرین مسئله‌ی جنجال‌برانگیز، بازگشت [دانش‌آموزان و معلمان] به مدارس در آخر این ماه می‌باشد. پژوهش‌های انجام‌گرفته در چندین کشور نشان داده که کودکان در برابر این بیماری کمتر آسیب‌پذیرند و آن را کمتر گسترش می‌دهند. نیلی می‌گوید: ’’خبر خوبی است. ولی هنوز هم ممکن است بچه‌ها مبتلا شوند و هنوز هم ممکن است بچه‌ها بمیرند‘‘.
معلمان هم وضعیت مشابهی دارند. نیلی چه بسا خیلی زود مجبور شود تصمیم بگیرد که آیا با بازگشت به کلاس درس به‌قدرکافی احساس امنیت می‌کند یا نه. او می‌گوید: ’’این تصمیمِ واقعاً دشواری است که باید بگیرم. هیچ قصد یا میلی به ترک شغل‌ام نداشته‌ام. به عوارض این بیماری، در صورت ابتلا، فکر کرده‌ام. من ۳۳ سال دارم و به آسم هم مبتلا هستم، پس چه بسا [در صورت ابتلا] کار خوب پیش نرود‘‘.
- آنجا که قرنطینهْ تجملی است
ذوالقرنین منگال با بروز علائم‌اش غافلگیر نشد. این حسابدار اهل کویته‌ی پاکستان دیده بود که چطور تب‌ولرز و سرفه از هفته‌های قبل در بین خانواده‌ی بزرگ‌اش گسترش می‌یافت و البته کسی هم تست نمی‌داد.
منجال می‌گوید: ’’یکی از عموهایم گفت اگر کسی از خانواده‌ی ما تست بدهد با من سروکار دارد. این مایه‌ی بدنامی ما در جامعه خواهد شد‘‘.
پاکستان یکی از برجسته‌ترین کشورهای درحال‌توسعه است که از مقابله با ویروس دست کشیده است. ماسک‌زدن اجباری است و مناطق کوچک مبتلا قرنطینه می‌شوند، ولی رهبران آن از آغاز مُصر بوده‌اند در کشوری که فاقد نظام رفاه اجتماعی است، جایی که یک‌چهارم مردم در فقر زندگی می‌کنند، قرنطینه خطرات بزرگ‌تری از ویروس کرونا ایجاد می‌کند.
البته این اقدامات [عدم‌تعطیلی و قرنطینه] مانع از فروپاشی اقتصادی نخواهد شد. امسال، پس از ۱۹۹۸، نخستین سالی است که شاهد افزایش میزان جهانی فقر خواهیم بودــــ با دست‌کم ۶۸ میلیون نفری که انتظار می‌رود به زیر خط حداقل معاش (بر اساس ۱.۹ دلار در روز) رانده می‌شوند.
این فاجعه‌ی انسانی دارد رو می‌آید. سازمان ملل هفته‌ی پیش گزارش داد به سبب تبعات قرنطینه، هر ماه بیش از ۱۰ هزار کودک از گرسنگی مرده‌اند. امسال با شیوع ویروس کرونا حدود ۴۰ میلیون کودک در پاکستان قطره‌های فلج اطفال دریافت نکرده‌اند، چون کوویدـ۱۹ موجب تعلیق طرح ایمنی‌سازی شده است.
نخست‌وزیر پاکستان، عمران خان، می‌گوید او دارد پاکستانی‌ها را ’’همزمان از گرسنگی و ویروس کرونا‘‘ نجات می‌دهد. این کشور، پس از ثبت بیش از ۲۸۰ هزار مورد ابتلا و حدود ۵۷۰۰ مورد مرگ، در حال کاهش میزان تست‌گیری است؛ کاری که تصویر شیوع را در این کشور آشفته می‌کند.
شِرین خان، رئیس پولمونولوژی [پزشکی ریه] بیمارستان Rehan در کویته می‌گوید موارد ابتلا پس از جشن عید فطر در ماه می ناگهان افزایش یافت: ’’پزشکان تجهیزات حفاظتی شخصی نداشتند. ما دستگاه تنفس مصنوعی نداشتیم. هرگز تصور نمی‌کردیم این میزان اکسیژن لازم باشد. ما برای درمان مبتلایان فاقد پزشک و پرستار کافی بودیم. نظام بهداشتی‌مان فروپاشید‘‘.
از آن به بعد، به‌نظرمی‌رسد شیوع کرونا در پاکستان رو به کاهش است. بخشی از این روند احتمالاً نتیجه‌ی گزارش ناقصِ موارد ابتلا و بدنامیِ شکل‌گرفته بر گرد تست‌دادن است. ولی خان می‌گوید بیمارستان‌شان هم خلوت شده است.
انتظار می‌رفت ویروس کرونا کشورهای فقیررا تارومار کند چون به گفته‌ی جاوید ’’در مورد آنفولانزا شاهد این اتفاق بودیم‘‘. جمع کل مبتلایان در پاکستان بالاست و این بیماری در کشور همسایه، هند، هم در حال اوج‌گیری است، ولی به‌نظرمی‌رسد میزان مرگ‌ومیر در هر دو کشور پایین‌تر از کشورهای ثروتمندتر است. نیجریه، پرجمعیت‌ترین کشور آفریقایی، کمتر از هزار مورد مرگ ثبت کرده است.
جاوید می‌گوید: ’’دلیل آن می‌تواند این باشد که کشورهایی که منابع اندکی دارند به انبوهی از بیماری‌ها مبتلا شده‌اند که بعدها مشکل ایجاد می‌کنند. [فقط بیماران بسیار بدحال شناسایی می‌شوند] ‘‘. او درعین‌حال می‌افزاید: ’’البته بیمارستان‌های کشورهای مذکور، آن‌گونه که پیش‌بینی شده بود، شلوغ نشد‘‘.
به گفته‌ی پزشکان جوان‌بودن جمعیت و پایین‌بودن میزان چاقی هم ممکن است مؤثر باشد. [دلیل دیگری هم می‌تواند در کار باشد: مثلاً] کشورهای غرب آفریقا به‌خاطر مبارزه با وبا، سرخک و ابولا طی چندین سال گذشته، [در مبارزه با بیماری‌های عفونی] فوق‌العاده کُارکشته شده‌اند.
کوپّالی که بیمارستانی برای ابولا در سیرالئون راه‌اندازی کرده است می‌گوید: ’’جاهایی هست که به مقابله با شیوع بیماری‌های عفونی عادت دارند. آن‌ها به بسیج منابع محدودشان و انجام کارهایی که ما فقط درباره‌ی انجام‌دادن‌شان حرف می‌زنیم عادت دارند‘‘.
ممکن است مسئله‌ی اصلی زمان باشد. آخرهفته‌ی گذشته، مصادف با عید قربان، دیگر جشن مذهبی [مسلمانان]، بود و بازارها و مساجد کویته مملو از جمعیت بود. خان خود را برای تأثیر آن آماده کرده است: ’’ممکن است یکی از بدترین مراحل [شیوع] باشد‘‘.
- امن و محصور
نخست‌وزیر اردن، عمر رزّاز، روزی را به یاد می‌آوَرَد که سه طرح پیشِ روی‌اش گذاشتند: ’’ما سه سناریو داشتیم: بدترین سناریو، سناریوی متوسط و سناریوی خوب‘‘.
به گفته‌ی او نظام درمانیِ این پادشاهیِ کوچکِ کم‌درآمدِ خاورمیانه‌یی روزانه می‌تواند حداکثر حدود ۲۰۰ مبتلای جدید ویروس کرونا را پذیرش کند. طرح‌ها نشان می‌داد اگر شیوع این بیماری از کنترل خارج شود انتظار می‌رود روزانه حدود ۶۰۰ بیمارِ نیازمندِ معالجه را روانه‌ی بیمارستان‌ها کند. رزّاز می‌گوید: ’’پس واقعاً باید از بدترین سناریو پرهیز می‌کردیم‘‘.
حالا ماه‌ها پس از آن لحظه، اردن (در کنار کشورهایی نظیر نیوزلند و تایلند) جزو معدود کشورهای خوش‌شانسی است که ادعا می‌کنند انتقال این ویروس را در سطح جامعه ریشه‌کن کرده‌اند. این پادشاهی در کل فقط ۱۱ مورد مرگ ناشی از کوویدـ۱۹ داشته است و در حال حاضر موارد ابتلایی که گزارش می‌کند صرفاً از میان مسافران تازه‌رسیده از خارج کشور و کارکنان درمانی‌یی است که آن‌ها را معالجه کرده‌اند و خودْ مبتلا شده‌اند. اردن، تایلند و نیوزلند اعلام کرده‌اند انتقال ویروس را در سطح جامعه ریشه‌کن کرده‌اند
- متوسط موارد جدید ابتلا در هر هفته
رزّاز می‌گوید با بستن سریع مرزها و تحمیل یکی از سختگیرانه‌ترین محدودیت‌ها در جهان ’’ما توانستیم بهترین سناریو را تثبیت کنیم‘‘.
زندگی در امان، پایتخت، همگام با بقیه‌ی دنیا نیست: خیابان‌ها و رستوران‌ها پر از اردنی‌هایی است که از شب‌های خنک تابستان لذت می‌برند. اگر هم ماسک زده باشند، اغلب دور گردن‌شان است، و مردم دوباره با هم روبوسی می‌کنند.
رزّاز می‌گوید: ’’من خوشحال بودم که در اردن رسم روبوسی را متوقف کرده‌ایم. فقط از هفته‌ی گذشته بود که این رسم دوباره برگشت. ادامه‌ی آن سختگیری کار دشواری است وقتی که در داخل کشور اساساً هیچ مورد ابتلایی ندارید؛ البته این می‌تواند خطرناک [زمینه‌ساز ابتلاهای جدید] باشد ‘‘. بستن مرزها تا زمان کشف یک واکسن شدنی نیست. دانشمندان در هشت ماه گذشته رکورد ساخت واکسن را شکسته‌اند: دست‌کم پنج واکسن نامزد به سوی مرحله‌ی تست انسانی انبوه حرکت می‌کنند.
ولی حتی با این سرعت بی‌سابقه، بعید است واکسنی قبل از پایان امسال مجوز [ارائه به بازار] را بگیرد؛ تازه پس از آن باید تولید واکسن را افزایش داد تا برای کل دنیا کفایت کند. این کار احتمالاً دست‌کم چند ماه زمان می‌بَرَد؛ و اگر کشورها در مواجهه با این پاندمی همچنان با همدیگر همکاری نکنند، این کار زمان بسیار طولانی‌تری خواهد بُرد. فِلن می‌گوید: ’’هیچ کشوری از بقایایِ این آتشِ زیر خاکستر که دوباره جان می‌گیرد و سرایت می‌کند، در امان نخواهد بود مگر آن که کل جهان به واکسن دسترسی داشته باشد‘‘.
اردن مایل به بازگشایی سریع فرودگاه‌اش نبوده است ولی سرانجام روز چهارشنبه را برای این کار تعیین کرد. مرزهای اردن به روی جهان باز می‌شود. رزّاز می‌داند که این کار چه خطراتی در پی دارد؛ او می‌گوید کشور آماده است: ’’ما نه تنها تردیدی درباره‌ی موج دوم نداریم بلکه مدام می‌پرسیم موج بعدی کِی ضربه‌اش را خواهد زد. وقتی به اطراف خودت در منطقه نگاه کنی، متوجه می‌شوی که نپرسیدن این سؤال چقدر احمقانه است‘‘.
شکوفایی زندگی در سراسر امان ممکن است تصویر آینده‌یِ جاهای بسیار آسیب‌دیده‌یی نظیر آریزونا باشد. البته تا این نقطه از پاندمی، انسان دریافته است که امور می‌تواند عکسِ [آن چیزی که در امان رخ داده] هم پیش برود.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
نویسنده: مایکل سافی و شاه‌میر بلوچ / ۴ آگوست ۲۰۲۰
مترجمان: دامون افضلی، نیما فاتح
ترجمه‌یی از: https://www.theguardian.com/world/۲۰۲۰/aug/۰۴/fighting-ghost-coronavirus-victories-fragile
نظر شما