مورخان وابسته به هر دو حزب جمهوریخواه و دموکرات رشته‌ای از مقایسه‌های تاریخی را ارائه می‌دهند که که با توجه به آنها امیدی برای جان مک کین، نامزد فعلی حزب جمهوریخواه باقی نمی‌ماند.
چندین نفر از این استادان چشمانداز برای باراک اوباما را امیدوارکننده‌ترین وضعیت برای دموکرات‌ها از زمان پیروزی روزولت بر هوور در سال 1932 می‌دانند.
آلن لیچمن، تاریخ‌دان ریاستجمهوری از آمریکن یونیورسیتی میگوید: "این وضعیت باید به پیروزی تمام‌عیار دموکرات‌ها بینجامد."
لیچمن که مدل پیش‌بینی او در شش دوره اخیر انتخابات ریاستجمهوری آمریکا نامزد برنده را درست تشخیص داده است، پیش‌بینی میکند: "جمهوریخواهان با احتمال برطرف‌نشدنی برد تاریخی دموکرات‌ها روبه رو هستند." سیستم او به مک کین نمره‌ای برابر با جیمی کارتر در انتخابات 1980 می‌دهد.
جوآن هاف، مورخ ریاستجمهوری، استاد دانشگاه ایالتی مونتانا و رئیس پیشین مرکز بررسی ریاست جمهوری در این باره میگوید: "انتظار نمی‌رود مککین برنده شود."
او چشمانداز برای مککین را با مورد هیوبرت همفری - نامزد دموکرات‌ها - مقایسه میکند که شکستش در سال 1968 به ریچارد نیکسون تا حد زیادی ناشی از عدم محبوبیت رئیس جمهور دموکرات آن زمان، لیندون جانسون بود.
آلن آبرامویتز، استاد افکار عمومی و تاریخ ریاستجمهوری در دانشگاه اموری معتقد است: "وضعیت حاضر یکی از بدترین شرایط سیاسی برای یک حزب حاکم از زمان جنگ جهانی دوم به بعد است."
مدل پیش‌بینی او - که بر میزان تولید ناخالص داخلی، اینکه آیا حزبی دو دوره متوالی در کاخ سفید حاضر بوده است و میزان نهایی مقبولیت رئیس جمهور متکی است - احتمال برنده شدن مک کین را در حد آلدای استیونسون در سال 1952 و کارتر در 1980 می‌داندح که هر دوی آنها به راحتی در انتخابات شکست خوردند و ریاست جمهوری به حزبی بازگردانده شد که پیش از آنها کاخ سفید را دراختیار داشت."
آبرامویتز میگوید: "برنده شدن مککین بسیار غیرمنتظره خواهد بود."
مهمتر اینکه، جمهوریخواهان به جز 12 سال از هنگامی که جنوب آمریکا در تغییر مسیر realignment) 1968) - پیروزی نیکسون جمهوریخواه پس مدت طولانی حاکمیت دموکرات‌ها از سال 1932 با پیروزی روزولت - متفقا جمهوریخواه شد، کاخ سفید را در دست داشته‌اند، که از جمله طولانی‌ترین دوره‌های غلبه یک حزب در تاریخ آمریکا به حساب می‌آید.
تاریخ‌دان ریاستجمهوری رابرت دالک، استاد دانشگاه کالیفرنیا در لوس‌ٱنجلس در این باره میگوید: "قضیه شکل دوره‌ای دارد. مردم از رویکرد یک حزب به سیاست خسته می‌شوند. همیشه درجه‌ای از خو‌ش‌بینی در کشور وجود دارد، بنابراین آنها به حزب دیگر روی می‌آورند."
تمایل به تغییر، به خصوض در پایان دوره دوم ریاستجمهوری یک فرد خود را آشکار میکند. تنها دوبار در قرن بیستم یک حزب برای سومین بار انتخاب ریاستجمهوری را برده است، که آخرین مورد آن در سال 1988هنگامی بود که جرج اچ دبلیو بوش جایگرین رونالد ریگان شد که دو دوره انتخاب‌شده بود؛ اما ریگان در سال آخر ریاست‌جمهوریش دو برابر جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور کنونی، محبوبیت داشت.
اما شاید بزرگترین مانع در مسیر مککین نامزدشدن بوسیله حزبی باشد که رئیس‌جمهور حاکم وابسته به آن دست کم از زمان ظهور نظرسنجی‌‌های مدرن این قدر نامحبوب نبوده است. تنها هری ترومن و نیکسون که هردوی آنها در دوره ریاست‌جمهوری‌شان گرفتار جنگ‌هایی نامحبوب در خارج و رسوایی‌‌های سیاسی در داخل بودند، در سال آخر ریاست‌جمهوری‌شان این قدر نامحبوب بووده‌اند، و در هر دو مورد حزب وابسته به آنها در انتخابات بعدی شکست خورده است.
یکی از معدود نقاط روشنی که مورخان در چشمانداز مککین می‌بینند این است که مردم مک کین را یک جمهوریخواه سنتی نمی‌دانند. و همانطور که اغلب جمهوریخواهان ذکر می‌کنند، مک کین مسئولیت مقامی را به عهده نداشته است.
به گفته جیمز کمبپل، استاد دانشگاه ایالتی نیویورک در بوفالو که متخصص کارزارهای انتخاباتی است، انتخاباتی که در آن نامزدها قبلا عهده دار مقامی نبوده‌اند، کمی متفاوت است، و جنبه رفراندومی آن تا حدی فروکش میکند.
او می‌‌افزاید: "در صورتی که میزان تایید بوش در حد 45 تا 50 درصد بود، وضع مک کین بسیار بهتر می‌شد. اما تاریخ بیانگر آن است که نامزدهای درون‌حزبی به اندازه فرد متصدی مقام وابسته به آن حزب پاداش نمی‌گیرند یا مجازات نمی‌شوند."
او معتقد است که مک کین ممکن است بیشتر مورد علاقه میانه‌روان قرار گیرد تا اوباما، در صورتی که آنها مک کین را در جناح "راست میانه" قرار دهند و اوباما را در جناح "چپ افراطی".
دموکرات‌ها بارها به خاطر این که نامزدشان بیش از حد لیبرال تلقی شده است، انتخابات را باخته‌اند.
کمپل همچنین اشاره میکند که مککین ممکن است از شکاف دموکرات‌ها که در انتخابات مقدماتی این حزب خود را نشان داد، بهره ببرد، همانطور که جمهوریخواهان در سال 1968 هنگامی که دبه اختلاف‌نظر دموکرات‌ها بر سر جنگ ویتنام به ضرر نامزد این حزب هیوبرت همفری تمام شد و به پیروزی نیکسون کمک کرد.
با این وجود بسیاری از مورخان در مورد چشمانداز پیروزی مک کین بسیار تردید دارند.
سیدنی میلکیس استاد سیاست ریاستجمهوری در دانشگاه ویرجینا در این باره میگوید: "من نمی‌توانم میزان گرفتاری که مک کین با آن روبروست، تصور کنم. حتی ترومن هم با چنین زمینه سیاسی مشکلی روبه‌رو نبود.""
Politico, 15 jUNE, 2008
