یعنی رفتار و نحوه زندگی ما تاثیر کمی بر سلامت و بیماری ما دارد و هرچه که هست، ذخیره ژنتیک خوب یا بدی است که از والدین ما به ما می‌رسد.
این در حالی است که کارشناسان و دانشمندان، همیشه بر تاثیر همزمان و متقابل ژن‌ها و نیز عوامل محیطی و اکتسابی، مانند تغذیه، ورزش، سیگار، استرس و... تاکید می‌کردند اما به تازگی نتایج مطالعه‌ای منتشر شده است که از جنبه تازه‌ای بر این موضوع تاکید دارد.
در این مطالعه، که خبرگزاری رویترز آن را گزارش کرده است، مشخص شده که می‌توان با تغییراتی در سبک زندگی، حتی در مدت کوتاه 3 ماهه، حتی در فعالیت ژن‌ها نیز تاثیر گذاشت.
در این مطالعه، گروه کوچکی از بیماران مبتلا به سرطان پروستات، تصمیم گرفتند به جای استفاده از درمان‌های رایج فعلی، در سبک زندگی‌شان تغییراتی ایجاد کنند؛
به این ترتیب که میوه و سبزیجات بیشتری مصرف کنند، از غلات سبوس‌دار و سویا استفاده کنند و روزی نیم ساعت ورزش با شدت متوسط را در برنامه‌شان بگنجانند. همچنین روزی یک ساعت در برنامه مقابله با استرس، مانند جلسات مدیتیشن شرکت کنند.
ارزیابی اولیه از این بیماران، چنان‌که انتظار می‌رفت، آن بود که وزن آنها کم شد، فشارخون‌شان پایین آمد و برخی شاخص‌های عینی در سلامت آنها بهبود یافت اما نکته جالب، تغییراتی بود که در نمونه تهیه‌شده از پروستات آنها مشاهده شد.
بررسی‌های بیشتر نشان داد که بعد از ۳ ماه برنامه این‌چنینی، تغییراتی در فعالیت حدود ۵۰۰ ژن این افراد به وجود آمد؛ ۴۸ ژن فعال شدند و فعالیت ۴۵۳ ژن خاموش شد.
ژن‌های فعال‌شده، همان‌ها بودند که در پیشگیری از بیماری نقش داشتند و آنها که خاموش شدند، همان‌هایی بودند که دخالت آنها در سرطان پروستات و نیز سرطان سینه، پیش‌تر مشخص شده بود.
این مطالعه جدید، می‌تواند در افق دید محققان و نیز مردم، راه تازه‌ای باز کند؛ اینکه با زندگی سالم‌تر، می‌توانیم حتی ژن‌های‌مان را هم تغییر دهیم؛ اینکه اختیار ما دست ژن‌های ما نیست.
