سیاهچاله های بسیار بزرگ از کجا آمده اند؟ یک فرضیه عنوان می کند که این هیولاها از "بذر" سیاهچاله های کوچکتر که گاز پیرامون خود را بلعیده اند بوجود آمده‌اند. اما شبیه سازی‌های رایانه ای جدید عنوان می‌کنند که این "بذرها" عملا بدون آنکه در اطراف آنها ماده ای جهت بلعیدن باشد، متولد شده‌اند. این نتیجه گیری باعث شد تا معمای چگونگی به‌وجود آمدن بزرگترین سیاهچاله ها عمیق تر شود.
کوازارها اجرام بی نهایت درخشانی هستند. تصور می شود که کوازارها محل داغ شدن گاز و درخشش آن در زمان سرازیر شدن به درون سیاهچاله هائی هستند که جرمی برابر یک بیلیون و یا حتی بیشتر از خورشید دارند. کوازارها در فاصله های بسیار دوری از زمین مشاهده شدند، بدین معنی که زمانی کمتر از یک بیلیون سال بعد از انفجار بزرگ ظهور کردند.
اما اینکه چگونه این سیاهچاله ها اینقدر سریع رشد کرده و تبدیل به ابر سیاهچاله شده اند، هنوز یک شگفتی باقی مانده است. برخی از ستاره شناسان می گویند که سیاهچاله های کوچکتر با اندازه ای حدود 100 برابر خورشید که از فرو ریختن ستاره های اولیه کیهان در انتهای حیات خود بر جای ماندند سر آغاز این ابرسیاهچاله ها بودند.
اما اولین ستاره های کیهان فقط چند صد میلیون سال بعد از انفجار بزرگ متولد شدند. حتی اگر این ستاره ها قبل از فروریزی و تبدیل شدن به سیاهچاله ها فقط چند میلیون سال عمر داشتند باز هم زمان زیادی برای رشد این "بذرها" و تبدیل شدن به هیولاهائی که به کوازارها نیرو می دهند وجود نداشت.
اکنون به نظر می رسد که این معما عمیق تر هم شده است. زیرا شبیه سازی های رایانه ای این واقعیت را آشکار می کنند که این "بذر" سیاهچاله ها زمانی بوجود آمدند که اطراف آنها مواد (غذای) کمی برای بزرگ شدن وجود داشته است.
تام ابل از دانشگاه استانفورد آمریکا و همکاران وی با ایجاد مدلهای رایانه‌ای ، اولین نسل ستاره ها را شبیه سازی کردند. تصور می شود که این ستاره های اولیه، بسیار بزرگ و درخشان بودند و وزنی حدود 300 برابر خورشید داشته اند. شبیه سازی ها نشان دادند که تابش سهمگین این ستاره ها گازهای اطراف آنها را به فاصله های بسیار دور پرتاب می کرد.
در نتیجه سیاهچاله هائی که بعد از پایان زندگی چند میلیون ساله این ستاره ها شکل گرفتند دچار قحطی شدند و مواد کمی برای تغذیه در اطراف آنها وجود داشت. در این شبیه سازی‌ها ، بازگشت گاز به سوی سیاهچاله ها و سقوط آن به درون هیولاها برای فراهم کردن غذای آنها حدود 100 میلیون سال بطول انجامید. زمان از دست رفته به دلیل گرسنگی اولیه، تصور اینکه چگونه این سیاهچاله ها در مدت کوتاهی بعد از قحطی توانستند بیلیونها برابر خورشید متورم شوند را بسیار دشوارتر می کند.
ابل که نتایج تحقیقات گروه را در کنفرانس مرکز اختر فیزیک هاروارد اسمیتسونین گزارش کرد می گوید:" تا آنجائی که تحقیقات من نشان می دهند ، "بذر" سیاهچاله ها نمی توانند نیاکان ابر سیاهچاله ها باشند."
"وولکر برام" از دانشگاه تگزاس نیز تاکید دارد که تحقیقات جدید مشکل مهمی در این مورد که سیاهچاله های کوچکتر سرآغاز هیولاهای بزرگتر بوده اند را مطرح می کند.
نظریه جایگزینی که برام و سایر دانشمندان در مورد آن تحقیق کردند این است که احتمالا یک ابر گازی غول آسا مستقیما دچار فروریزی شده و سیاهچاله هائی بین هزار و یک میلیون برابر جرم خورشید را به‌وجود آورده است. گرانش قدرتمند یک سیاهچاله مانند این، به جمع آوری گاز کمک کرد تا بتواند بصورت بالقوه و به سرعت به جرمی برابر بیلیونها خورشید برسد. برام می گوید" به نظر می رسد این یک فرضیه نوید بخش در حل معمای چگونگی پیدایش ابرسیاهچاله ها باشد".
منبع : آسمان پارس
