1 - قامت استوارش نشان نمی‌داد 53 بهار را پاییز کرده باشد اما واقعا او 53 زمستان را از پیش چشم‌گذرانده بلکه با بن استخوان حس کرده بود. اما این زمستان آخری در تیرماه بود؛ تیرماه با آن روزهای بلندی که به بلندای مظلومیت خود شهید راست قامت بود. هفتم تیر بود و انفجاری که هنوز گردوغبارهای به‌جامانده از آن مثل حجاب معاصرت پنهان می‌کند بسیاری از باید و نبایدها را. شهید بهشتی مظلوم بایدهاو نبایدها بود وحجاب معاصرت با او غلیظ‌تر از هر ابری این مظلومیت را حتی تا اکنون دوچندان می‌کند.
2 - شهید آیت‌الله دکتر سیدمحمدحسینی بهشتی، نام و عنوانی بلند مانند قامت استوار مسمایش است اما غریبگی این نام که بر تارک خیابانی بزرگ در مرکز می‌درخشد وبر سر در برخی از ساختمان‌ها، ادارات، دانشگاه‌ها و سازمان‌های کشور نهاده شده دردی دارد به تلخی هفتم تیر سال 1360 و بلندی مظلومیتش.
3 - این آغازی مویه‌وار در بیست و هفتمین سالگرد شهادت یک مبارز مجاهد در انقلاب اسلامی نیست؛ این مویه‌ای است بر معرفت مغفول 27ساله‌مان بر فقدان شهید آیت‌الله دکتر محمدحسینی بهشتی؛ فرزندی کم‌نظیر برای حضرت امام(ره)، استادی بی‌بدیل برای جوانان معرفت جو، متفکری نواندیش در ساحت نخبگی جمهوری نوپای اسلامی و مدیری خدوم که ناعادلانه رنج‌ها و تهمت‌ها را برای خودش برمی‌داشت و باقی را به دیگران وا می‌گذاشت. این مویه‌ای از سر تامل است و عبرت.
4- نواندیشی یعنی کوشش برای باز کردن افق جدیدی که نهایتا منجر به ایجاد اندیشه و رهیافتی نو بشود و نواندیش ماهیگیری است که باید پای تکیه‌گاه خود را (در بستر سنت فکری خود) محکم کند تا بتواند توری که پهن کرده را سیراب از ماهیان (اندیشه‌های تازه و نو) کند و شهید بهشتی با آن مبنای معرفتی‌ای که از تلقی خویش از وحی و حاصل آن یعنی قرآن منزل داشت به تمام معنا در نظام نخبگی جمهوری‌اسلامی یک متفکر نواندیش وحی‌گرا محسوب می‌شود.
دکتر بهشتی با آشنایی مستقیم و بی‌واسطه با مکاتب فکری و فلسفی مغرب‌زمین و برداشت عمیق‌تر از سنت فکری اسلامی، تلفیقی چند وجهی در بهترین نوع خود از جمهوری اسلامی ارائه داد. در این میان تحقق کارآمدی نظام جمهوری اسلامی همة چیزی بود که با روش شناسی‌ای خاص، شهید مظلوم را امیدوار به آینده تفکرش، ایمانش و مبارزه‌اش می‌کرد؛ تفکر و ایمان و مبارزه‌ای که میراث‌داران آنیم و مبادا که ماترک هنگفت آن زندگی سترگ را که تجسم صلابتی اسلامی- ایرانی بود، به دست یغمای ناکارآمدی و ضعف علم و عمل بسپاریم.
آنچه به اجمال از این میراث گفته شد تمام دغدغه مرد مُراد این روزهای جمهوری اسلامی ایران نیز هست؛ مردی که روزی قبل‌تر از تلخی هفتم تیر سال 1360، قضا بر آن رفت که ناکامی دشمن و همراهی دست حق با این ملت را به رخ جهانی بکشاند. یادمان باشد که کارآمدی نظام جمهوری اسلامی مرهمی است بر زخم همه آن روزهایی که توطئه‌های کور، جوارح کلیدی کالبد ایران اسلامی را نشانه رفته بود و این میراث را تنها میراث‌دارانی خلف باید و شاید...
