کند و کاو ذهن بچه‌ها با قصه

قصه بر روح و روان کودکان و نوجوانان تأثیر مستقیم دارد.  
قصه‌گویی را صرفاً نقل یک روایت داستانی تلقی نکنیم، همین شب‌های قصه‌گویی می‌تواند جرقه‌ای باشد تا بچه‌ها به کتابخوانی علاقه‌مند شوند.  
بهتر است قصه‌هایی را انتخاب کنیم که زاویه دید نمایشی دارند یعنی حرکت و حادثه در آن زیاد است. ادبیات کهن و ادبیات عامیانه ما ظرفیت بالایی برای قصه‌گویی و همنشینی دارد. روزهایی را به یاد بیاوریم که خبری از وسایل ارتباط‌جمعی و تکنولوژی نبود و فقط قصه‌گویی، اعضای خانواده را دورهم جمع می‌کرد.  
در این فضا مخاطب براساس شخصیت‌ها و داستانی که می‌شنود، اندیشه واحساس خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارد یا به اصطلاح بیرون‌ریزی می‌کند. این اتفاق هم فرصتی به والدین می‌دهد تا روح و روان بچه‌ها را از طریق این بیرون‌ریزی کند و کاو کنند. حتی اگر کتابی هم در دسترس ندارید، از قصه‌های عامیانه‌ای که شنیده‌اید یا داستان‌های دوران کودکی خود برای بچه‌ها نقل کنید.
 این روزها که بچه‌ها درس و مشق را از خانه دنبال می‌کنند و هر روز را در چاردیواری خانه می‌گذرانند، باز هم ذوق شنیدن شبی یک قصه را دارند. قصه‌ها و مثل‌ها که گاهی با بیان آداب و رسوم زندگی، در ذهن بچه‌ها سؤال ایجاد می‌کند و ارتباط شکل می‌گیرد و برای ادامه این ارتباط قصه‌گو که پدر یا مادر باشند لازم است صبر وحوصله و شیرینی گفتار را در طول روایت قصه‌گویی حفظ کنند.
اگر یکبار دیگر به برخی فیلم‌های خارجی نگاه کنید متوجه خواهید شد دست‌کم در یک سکانس پدر یا مادر در کنار کودک خود مشغول قصه‌گویی‌ هستند.  
قصه‌گویی، فضایی اطمینان بخش و آرامش بخش برای قصه‌گو و قصه‌شنو پدید می‌آورد. کم‌هزینه‌ترین و سهل‌الوصول‌ترین تصمیم برای این شب‌ها که خانواده را کنار هم می‌چیند، قصه‌گویی است.
 ارزش هنر قصه‌گویی چهره به چهره این است که قصه‌گو و مخاطب، هر دو لذت می‌برند. از سوی دیگر گنجینه واژگانی بچه‌ها با قصه شنیدن پربار می‌شود. عمده‌ترین علت اضطراب بچه‌ها این است که قصه نشنیده‌اند و برای بیان احساساتشان واژه ندارند. پس عصبانی می‌شوند و فریاد می‌زنند. فضای مجازی به بچه‌ها اطلاعات می‌دهد اما کمکی برای دانش و گستردگی دایره واژگان نمی‌کند. روز جهانی کودک امسال را سرآغازی برای قصه‌گویی قرار دهیم.