یواش‌تر صحبت کن!» اول ناراحت و عصبی می‌شوم بعد با خودم می‌گویم من که فریاد نمی‌زنم، شاید صدایم بلند شده یا شاید گوش آن‌ها حساس شده؛ من واقعاً نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده است!
۲. این ماجرا قبل از کلاس‌های آنلاین شروع شده بود؛ از گوش‌دادن به موسیقی با صدای بلند با هدفون و هندزفری گرفته تا بازی‌های پرسروصدای رایانه‌ای؛ اما کلاس‌های آنلاین و برخی آموزش‌های صوتی و تصویری که از سرورها و شبکه‌های گوناگون مجازی آموزشی ارائه می‌شود، این پرونده را دوباره باز کرد.
۳. «سلام... ببخشید من صدای شما رو دارم... من می‌شنوم اجازه، لطفاً برای من غیبت نزنید... اجازه من حاضرم؛ باور کنید!»
این ماجرا هفته‌ای چندبار در کلاس‌های آنلاین اتفاق می‌افتد؛ هرچه‌قدر فریاد می‌زنم، اجازه صدایم را نمی‌شنود. مشکل از اینترنت است یا از هندزفری من؟
۴. هدست، هدفون، هندزفری و ایرفون، ابزارهای کمکی برای تسهیل ارتباط تلفنی و شنیداری هستند که البته با وجود عملکردهای مشابه، تفاوت‌هایی کلیدی دارند. تفاوت عمده‌ی آن‌ها را می‌توان به نوع استفاده از آن‌ها در توانایی مکالمه یا عدم امکان مکالمه دانست.
۵. پریا، دانش‌آموز پایه‌ی نهم است. او برای ما از مشکلات خودش و دوستانش می‌گوید: «بعضی وقت‌ها حضور و غیاب یا پرسش‌های کلاس‌های آنلاین، تصویری و صوتی می‌شود. وقتی صوتی باشد، باید مراقب سروصدای اطرافمان باشیم. وقتی تصویری است، به اینترنت قوی‌تری نیاز داریم و فضای اطرافمان هم باید مرتب باشد.
دوستانم می‌گویند اگر هدست گران‌قیمتی داشته باشی، هدست شما می‌تواند صداهای اطراف را جدا کند و مشکلی نیست. اما هندزفری‌ها و هدست‌های معمولی همه‌ی صدای اطراف را داخل کلاس می فرستند.»
۶. هدست و هندزفری، عملکردی شبیه هم دارند. هردو قابلیت مکالمه دارند؛ یعنی با استفاده از آن‌ها، هم می‌توان گوش داد و هم مکالمه کرد. هندزفری مثل ایرفون، کوچک و قابل‌حمل است و به‌راحتی در جیب شما جا می‌شود.
هدفون دارای دو گوشی به اندازه‌ی گوش شما است تا از ورود صدای محیط به گوش جلوگیری کند، اما لزوماً قابلیت مکالمه ندارد.
ایرفون هم عملکردی شبیه هدفون دارد، بیش‌تر برای موبایل، دستگاه پخش موسیقی و موارد مشابه استفاده می‌شود و اتصال این محصولات از طریق سیم یا بلوتوث است.
۷. سپهر، دانش‌آموز پایه‌ی هشتم است؛ مدرسه‌ی آنلاین او از ساعت هشت صبح شروع می‌شود و تا ساعت ۱۴ ادامه دارد؛ تمام این مدت او از هدست یا هندزفری استفاده می‌کند.
مادر او موفق نمی‌شود زمان زنگ‌تفریح را تشخیص بدهد، چون بعد از اتمام کلاس، سپهر هم‌چنان از گوشی و هدست برای چت با همکلاسی‌ها یا شنیدن موسیقی استفاده می‌کند.
۸. دکتر «خسرو علیمحمدی»، پزشک عمومی معتقد است که استفاده‌ی زیاد از هدفون یا هدست می‌تواند به شنوایی نوجوانان آسیب برساند.
به‌گفته‌ی او نوجوانان معمولاً برای این‌که صدای اطراف را نشوند، صدای هدفون را بالا می‌برند و در صورت استفاده‌ی مداوم از این وسیله‌ها با صدای بلند، به دلیل برخورد مستقیم صدا با پرده‌ی گوش می‌تواند مشکل‌آفرین باشد؛ به‌خاطر این‌که یک سطح ایمن صوتی برای گوش وجود دارد و سلول‌های شنوایی آسیب می‌بینند اگر بالای این سطح ایمن قرار بگیرند. چون در حلزون شنوایی در داخل گوش، «سلول‌های مویی» قرار دارند که اگر این سلول‌ها آسیب ببیند یا از بین بروند، امکان بازسازی و بهبود آن‌ها وجود ندارد.»
علیمحمدی می‌گوید: «حداکثر سطح مجاز بلندی صدای محیط هشتاد دسی‌بل در بازه‌ی زمانی روزی هشت ساعت است. برای همین هردانش‌آموز در نظر داشته باشد در روز چند ساعت از هدست یا هدفون استفاده می‌کند و هرچه‌قدر زمان استفاده از هدفون بیش‌تر شود، صدای هدفون را پایین‌تر بیاورد.»
شنیدن صدای سوت در گوش و پایین‌آمدن سن پیرگوشی از دیگر عوارض استفاده‌ی نامناسب از هدفون است.
۹. چندسال بعد اگر صدای اطرافمان را خوب نشنیدیم، می‌توانیم خاطرات مدرسه و کلاس‌های مجازی‌مان را تعریف کنیم؛ اما یادمان باشد وقتی هنوز قرار نبود ویروس کرونا بیاید و همه‌ی زندگی آموزشی ما به تکنولوژی وابسته شود، هدست اختراع شده بود. وقتی هنوز قرنطینه‌ای در کار نبود تا اعضای خانواده در کنار هم پیام‌های صوتی و تصویری‌شان را با صدای بلند بشنوند، هدفون اختراع شده بود و ما هم استفاده می‌کردیم.
۱۰. برخی منابع علمی، اختراع هدفون را به زمان ادیسون و سال‌های ۱۸۰۰ میلادی نسبت می‌دهند؛ جایی که «توماس ادیسون»، گوشی طبی را برای شنیدن اختراع کرد.
یک کمپانی بزرگ آلمانی که با ساخت بلندگوهای بزرگ برای سینماها کار خود را آغاز کرد توانست در سال ۱۹۳۷ میلادی اولین هدفون خودش را به تولید برساند و در نهایت در سال ۱۹۷۹ میلادی واک‌من‌های کمپانی سونی به‌همراه یک هدفون عرضه شد که تحول عظیمی در این صنعت بود.
نظر شما