همشهری آنلاین _ معصومه حق جو: او در نوزدهمین روز خرداد سال 1367 به دنیا آمده و علاقه‌اش به نقاشی از همان دوران کودکی موجب شده است تا خانواده‌اش بستر مناسبی برای شکوفایی استعدادش فراهم کنند. حالا 8 سال است که به‌صورت حرفه‌ای در زمینه سیاه‌قلم، سوخته‌نگاری، طراحی چهره و نقاشی روی کنده چوب فعالیت دارد و طی این سال‌ها هنرش را به علاقه‌مندان زیادی آموزش داده است. هوشمند عضو انجمن علمی و آفرینش‌های هنری معلولان ایران در منطقه 6 است و در حال حاضر سرپرستی واحد هنری کارگاه تولیدی صنایع‌دستی طاق کسری را در تهران برعهده دارد. درباره فعالیت‌های هنری‌اش با او گپ زده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
علاقه به فعالیت‌های هنری از چه زمانی در شما شکل گرفت؟
از کودکی به نقاشی علاقه داشتم. فعالیت‌های هنری‌ام را از 15 سال قبل با طراحی مقدماتی و چهره شروع کردم و بعد از مدتی توانایی‌ام را در زمینه رنگ و روغن و نقاشی نزد استاد رحیم نوه‌سی محک زدم. با اینکه به هنر علاقه زیادی دارم، ولی تحصیلات دانشگاهی‌ام را در رشته کامپیوتر ادامه دادم و لیسانس گرفتم و در کنار تحصیل، هنر را هم به‌صورت حرفه‌ای ادامه دادم. 3 سال هم است که وارد دنیای سوخته‌نگاری و چوب شده‌ام.
چطور شد که دچار معلولیت شدید؟
زمانی که شش‌ماهه بودم به علت زمین خوردن با موتورسیکلتی که پدرم راننده آن بود، پره‌های موتورسیکلت به پاهایم آسیب زد و در یک‌سالگی مجبور به استفاده از پروتز شدم. البته تا امروزکاری نبوده که بخواهم انجامش دهم و نتوانسته باشم. حتی بعضی اوقات به اندازه‌ای با قدرت واردکاری می‌شوم که حتی نقصی را که در وضعیت جسمی من وجود دارد، فراموش می‌کنم. در واقع، شرایط جسمی مانعی برای رسیدن من به اهدافم نبوده است.
با توجه به فعالیت در رشته‌های مختلف هنری، بازار این آثار را چطور پیدا می‌کنید؟
از 4 سال قبل در صفحه اینستاگرام صفحه هنری ساختم و آثارم را با دوستانم به اشتراک گذاشتم. تعامل خوبی با محیط مجازی و فالوورها دارم و همین باعث شده تا سفارش‌های زیادی داشته باشم. البته ناگفته نماند که بعد از شرکت من در برنامه عصر جدید فالوورهای صفحه من دو برابر شد و همین باعث شد آثارم بیشتر دیده شود و شناخته‌تر شوم.
تاکنون نهاد یا شخص خاصی از شما حمایت کرده است؟
تا به حال توسط هیچ گروهی برای فروش آثارم حمایت نشده‌ام. در دیگر کشورها به هنر و به‌خصوص معلولان توجه زیادی می‌شود، ولی در کشور ما نه تنها توجهی نمی‌شود، بلکه توانایی‌هایشان هم کمتر دیده می‌شود.
با توجه به توانایی‌هایی که دارید، حتماً تا قبل از شیوع کرونا نمایشگاه‌هایی هم داشته‌اید. استقبال از این نمایشگاه‌ها چطور بود؟
در نمایشگاه‌های متعددی که در کشورمان و حتی آلمان و انگلستان برگزار شده بود، به‌صورت گروهی یا انفرادی شرکت کردم و استقبال هم خوب بود. چندین بار هم به‌عنوان جوان برتر و خلاق معرفی شدم و لوح سپاس گرفتم.
نقش صدا و سیما در معرفی آثار هنری چقدر پررنگ است؟
صدا و سیما با ایجاد یک شبکه مجزای تلویزیونی می‌تواند علاوه بر آموزش هنر توسط هنرمندان فرصتی فراهم کند تا هنرهای ابداعی و جدیدی همچون سوخته‌نگاری با فندک معرفی شود. من با شرکت در برنامه عصر جدید شناخته شدم، ولی برای همه هنرمندان چنین بستری فراهم نیست تا این شانس را داشته باشند در برنامه‌ای مثل عصر جدید شرکت کنند و هنرشان معرفی شود.
کرونا چقدر بر بازار کار شما تأثیر گذاشته است؟
در شرایط فعلی قدرت خرید مردم بسیار پایین آمده است. از طرفی قیمت مواد اولیه بالا رفته و چوب‌هایی که قبلاً تهیه می‌کردم گران‌تر شده است. من هم ناچارم آثارم را با قیمت روز بفروشم.
شهرداری چگونه می‌تواند از هنر افرادی مثل شما برای زیباسازی محیط شهری استفاده کند؟
شهرداری می‌تواند در پروژه‌های شهری استفاده از آثار هنرمندان معلول را در اولویت قرار بدهد و ما را حمایت کند. در واقع شهرداری و بقیه نهادها می‌توانند واسطه بین هنرمندان با شهروندان باشند. با توجه به اینکه اثر من روی چوب خلق می‌شود، به علت شرایط آب و هوایی نمی‌توان از آن در فضاهای باز شهری استفاده کرد، ولی در محیط‌های مسقف مثل دیواره‌های مترو، هتل‌ها و لابی‌ها یا رستوران‌ها قابل استفاده است. برخی از هنرمندان ممکن است خلاقیت زیادی داشته باشند، ولی بازار کار و حتی مکانی برای عرضه نداشته باشند. از توانایی‌های ما استفاده نمی‌شود. وجود واسطه هم معمولاً برای هنرمندان سود زیادی ندارد. کاش در نمایشگاه‌هایی که برای نوروز یا مناسبت‌های خاص برگزار می‌شود، غرفه‌هایی هم رایگان در اختیار ما قرار بدهند یا کمک کنند تا با هزینه کمتر برای اجاره غرفه، هنرمندان معلول هم آثارشان را عرضه کنند. بسیاری از آنها تلاش می‌کنند شرایطی فراهم شود تا توانمندی‌های خود را نشان بدهند. شهرداری ما را نادیده و دست‌کم نگیرد.
نظر شما