آنچه از آن به‌عنوان صنعت در این شهر یاد می‌شود عمدتا در زمان رژیم سابق تاسیس شده و به‌دلیل کهنگی فناوری این صنایع، هیچ گونه استانداردی از نظر جلوگیری از آلودگی محیط زیست در آن رعایت نشده است.
غیربومی بودن سهامداران این صنایع و عدم‌پیگیری جدی از معضلاتی که این صنایع برای محیط‌زیست منطقه به‌وجود آورده موجب شده است اولا این صنایع(عمدتا کارخانه فارسیت) نه تنها تاثیری در توسعه شهر نداشته باشد بلکه آثار بسیار ناگواری بر سلامت جسمی و روحی شهروندان این شهر بر جای بگذارد.
وجود مواد سرطان‌زا با منشأ آزبست در کارخانه فارسیت، حمل و تماس مستقیم کارگران با این مواد، رها‌سازی فاضلاب کارخانه در رودخانه، ابتلای کارگران به بیماری‌های تنفسی و ریوی و مرگ تعداد زیادی از کارگران در اثر سرطان ناشی از آزبست، بیش از هر چیز نشان از عدم‌تعهد وجدانی مدیران این صنعت و حفاظت از محیط‌زیست دارد.
رها‌سازی فاضلاب خطرناک در رودخانه
در حال حاضر فاضلاب آزبست نخست به استخرهایی درمقابل کارخانه وارد و سپس مستقیما به رودخانه ماربره ریخته می‌شود. این درحالی است که کمی پایین‌تر از محل رها‌سازی فاضلاب آزبست، از یک سو، شمار زیادی از کودکان و جوانان دورودی مشغول شنا هستند و از سوی دیگر، بر سر راه این رودخانه روستاهای زیادی وجود دارد که مردم آن از آب آن استفاده می‌کنند و درنتیجه در معرض آلودگی این مواد قرار دارند.
شواهد نشان می‌دهد در کارخانه فارسیت به نسبت درآمدها و خطر‌های موجود، به هیچ وجه به مسائل بهداشتی و ایمنی کارگران، مسائل زیست محیطی و حق و حقوق کارگران توجهی نمی‌شود و تنها آلودگی‌های حاصل از آن، تاثیرات منفی بر چهره شهردارد. وجود شرکت‌های پیمانکاری در کارخانه و نادیده شمردن حقوق و مزایای کارگران توسط این شرکت‌ها بر این معضلات افزوده است. متأسفانه این کارخانه از زمان تاسیس آن در سال 47 تاکنون از مواد سرطان‌زای آزبست در چرخه تولید استفاده می‌کند و مدیران مستقر در این شهرستان و تهران هیچ گونه توجهی به آلودگی و اثرات منفی این مواد ندارند. حال آنکه با استناد به مدارک پزشکی قانونی تاکنون بیش از 60 نفر از کارگران این کارخانه در اثر ابتلا به سرطان آزبست جان باخته‌اند.
شیوع بیماری‌های ریوی در مناطق فقیر نشین
بروز و شیوع ناراحتی‌های ریوی در برخی مناطق شهر به‌ویژه در منطقه بحرین و خیابان آیت‌الله طالقانی(برق)سری ساتی، قلعه ضرغام و خیابان‌های صفا و منوچهری از دیگر تبعات بیماری زای این کارخانه است؛ مناطق پرجمعیتی که ساکنان آن از درآمدی ناچیزی نسبت به سایر مناطق برخوردارند. البته اگر بیماری‌های ناشی از 4 دهه فعالیت این صنعت استخراج شود آمار بسیار بالاتر از این تعداد خواهد بود ضمن اینکه هم اکنون با یک معاینه ساده پزشکی می‌توان مدعی شد که بیش از صدها نفر از شهروندان و به‌خصوص کارکنان بازنشسته و شاغل در این صنعت مبتلا به بیماری‌های ریوی خطرناک هستند. آمار مراجعات پزشکی این ادعا را تایید می‌کند.
کارگران این کارخانه می‌گویند: «کارگران کارخانه فارسیت هرماه در واقع بهای خونشان را دریافت می‌کنند.»
