در جامعه دانایی‌محور، آنچه سبب ایجاد مزیت می‌شود، مهارت‌هایی است که دانش و اطلاعات را به خدمات و کالاهای نو و ابتکاری تبدیل می‌کند. با گذشت زمان، همان‌طور که نقش اطلاعات و دانش در افزایش بهره‌وری جوامع مهمتر می‌شود، توسعه نیز بیشتر جنبه نرم‌افزاری پیدا می‌کند.
اولین فعالیت‌ها در زمینه بهره‌گیری از فناوری اطلاعات و ارتباطات در آموزش و پرورش به اواخر دهه 60 برمی‌گردد. در این سال‌ها طراحی سیستم mis شروع شدو تاکنون بسیاری از فعالیت‌های اداری توسط این سیستم پیگیری می‌شود. بعد از آن در سال 1370 نیز طرح نظام جامع انفورماتیک توسط دفتر فناروی اطلاعات ارائه شد و در مهر ماه 1381 نیز طرحی تحت عنوان طرح توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات شروع به کار کرد.
در این بین به نظر می‌رسد: گام اول برای توسعه بهره‌مندی از فناوری‌های اطلاعات در آموزش و پرورش، آموزش عمومی فناوری اطلاعات و ارتباطات به معلمان، دانش‌آموزان و سایر پرسنل این وزارتخانه است. چنین آموزشی گذشته از جنبه‌های مهارتی باید به تصحیح و تغییر نگرش‌ها و ایجاد آمادگی تغییر برای پذیرش فناوری‌های نو نیز بپردازد.
گام دوم آموزش تخصصی معلمان، کارشناسان برنامه‌ریزی و تالیف کتب درسی و مسئولان فناوری مدارس است.البته پس از آموزش بکارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات، دانش‌آموزان آماده تعامل با فضای مجازی هستند و اگر ما چیزی برای عرضه در فضای مجازی نداشته باشیم عملا آموزش و یاددهی را به دیگران سپرده‌ایم. بنابراین همپای آموزش کاربران، باید اقدام به تولید محتوای مناسب برای فضای مجازی کنیم و برنامه‌های درسی، آموزشی و کمک‌آموزشی مناسب را به شکل جذاب، روزآمد و منعطف مطابق مقتضات این قبیل فناوری‌ها در فضای وب ارائه کنیم.
