تامیلی‌هایی که پیش از استقلال سریلانکا به این کشور مهاجرت کرده‌اند به خاطر تبعیضی که ادعا می‌کنند علیه آنها اعمال شده، درصدد به دست آوردن استقلال برآمدند و با مقاومت سینهالی‌های بومی رو‌به‌رو شدند.
این جنگ آنقدر طولانی شده که دنیا آن را فراموش کرده‌است. اما کسانی که به کشور سریلانکا سفر کرده‌اند نمی‌توانند نه این کشور زیبا و نه جنگ خونین و مرگبار آن را فراموش کنند. تنها در همین امسال نزدیک به 1500 نفر در این جنگ کشته شده‌اند.
ابتکارهای صلحی که تا کنون چندین بار برای پایان دادن به این جنگ اجرا شده بی‌جواب مانده‌است. با این حال دولت و شورشیان ببرهای تامیل که به‌دنبال جدایی‌طلبی و خودمختاری هستند، همچنان علاوه بر جنگ مذاکره هم می‌کنند.
این جنگ تا کنون بیش از 80 هزار کشته به جا گذاشته است. قربانیان این جنگ داخلی تنها در سال گذشته 6 هزار نفر بوده‌اند و هر سال بر تعداد آنها اضافه می‌شود.
با وجود خرابی‌های زیاد در کشور سریلانکا، آتش بس نه چندان پایداری که بین دولت و شورشیان جدایی‌طلب ببرهای تامیل برقرار شده، تنها روزنه امیدی است که هنوز برای مردم این کشور باقی مانده‌است.
سریلانکا جزیره‌ای است در جنوب آسیا و در 31 کیلومتری سواحل جنوبی هند. جمعیت این کشور 20 میلیون نفر است که اکثریت آن را سینهالی‌های بومی تشکیل می‌دهند.
پیرل توانایاگان یکی از تامیلی‌هایی است که سال‌هاست به شمال کشور سریلانکا تبعید شده‌است.
او درباره وضعیت کنونی این کشور می‌گوید: وقتی در داخل این کشور قدم می‌زنید همه چیز بوی مرگ می‌دهد. غذاهای فاسد شده، درختان و گیاهانی را می‌بینید که دور تا دور حیوانات مرده و خانه‌های خالی از سکنه رشد کرده‌اند. کلبه‌های چوبی که از شدت گرما، غیرقابل تحمل شده‌اند.
سربازان جوان اما نحیف در حالی سرگرم بستن کوله‌پشتی و جمع آوری وسایل خود هستند که به وضوح می‌توان ترس را در چهره‌هایشان دید. متأسفانه بسیاری از آنها هیچ‌گونه آموزشی ندیده‌اند. درصورت کشته شدن آنها مبلغ 200هزار روپیه (3000پوند) به مادر سربازان داده می‌شود.
مشاهده چنین وضعیتی بسیار ناراحت‌کننده است. تا چندی پیش سریلانکا یکی از زیباترین مناطق دنیا بود.
سریلانکا؛ کشوری شاد، با مردمی مهربان و اصیل. زمانی که در این کشور حضور دارید، مردم - چه تامیلی‌ها و چه سینهالی‌ها - مرتبا به شما خوش‌آمد می‌گویند. جنگ آشکار داخلی از ماه ژانویه سال‌جاری آغاز شد. در این ماه دولت آتش‌بس 6 ساله رسمی با جدایی‌طلبان را پایان داد.
سال گذشته ماهیندا راجاپاکسا به‌دلیل دیدگاه مخالفی که با ببرهای تامیل داشت، در میان مردم سریلانکا به محبوبیت رسید و به‌عنوان رئیس‌جمهور این کشور انتخاب شد. واضح است که این پیروزی در نتیجه همدردی اغلب مردم، به دست آمد.
دنیای غرب همچنان مخالف روی کار آمدن راجاپاکسا است. در این شرایط، ادوات نظامی مورد نیاز ارتش سریلانکا از کشور چین تامین می‌شود. بازرسان نروژی سازمان ملل و طرفداران صلح، بیش از آنکه موافق راه‌حل نظامی باشند به استقرار یک سیاست صحیح و مناسب اصرار دارند.
در حال حاضر، تعداد سربازان ارتش سریلانکا به بیش از 150 هزار نفر افزایش یافته که برای جنگ به سمت شمال حرکت کرده‌اند.
با وجود بدنامی شخصیت‌های دولتی و افشای فساد آنها در مطبوعات ملی پایتخت، به‌نظر می‌رسد که همه مردم بر لزوم باز پس‌گیری مناطق مهم در شمال غرب، به سمت مانار، و ساحل شمال شرقی از آغاز سال توافق کامل دارند. در همین راستا و براساس گزارشی که دولت ارائه داده است، بیش از 1500 شورشی از آ غاز سال‌جاری تاکنون کشته شده‌اند.
شورشیان ببرهای تامیل با ابزار بمب‌گذاری انتحاری می‌جنگند. هر روز و هر هفته خبری از این بمب‌گذاری‌ها در قطارها و اتوبوس‌ها منتشر می‌شود. این انفجارها و قربانیانی که از میان غیرنظامیان می‌گیرند، موجب شده تا مردم سریلانکا دیگر مانند گذشته کوچکترین احساس همدردی با جدایی‌طلبان نشان ندهند.
بخش عمده‌ای از کمک مالی که برای ببرهای تامیل جمع‌آوری می‌شود از شمال لندن می‌آید.
نزدیک به 150 هزار تامیلی در این منطقه از لندن زندگی می‌کنند. دولت سریلانکا میزان این کمک مالی را 70 میلیون دلار در سال برآورد کرده‌است. به‌نظر می‌رسد که برقراری امنیت در کولومبو پایتخت و اطراف کاخ ریاست‌جمهوری و مقرهای اصلی نظامی کار بسیار دشواری باشد.
خیابان‌های اصلی شهر بلافاصله پس از غروب آفتاب شلوغ می‌شوند. در 2مایلی اسکله در منطقه شمال و همچنین در فاصله‌ای نه چندان دور از هتل‌های توریست‌ها، به فاصله هر 10 متر یک نگهبان ایستاده است.
صدای ناوچه‌هایی که در آب‌های دور از ساحل مستقر شده‌اند، به گوش می‌رسد. به غیراز هتل‌ها، ایستگاههای بازرسی در همه جا به چشم می‌خورند. به‌طوری‌که در یک سفر 10 دقیقه‌ای، خودروها 3 بار در پست‌های ایست بازرسی متوقف شوند. این مسئله باعث شده که شورشیان زیادی در این مناطق وجود نداشته باشد.
زمانی که به شمال سریلانکا حرکت می‌کنید نه تنها ببرهای تامیل لیبرال را مشاهده می‌کنید بلکه گرو‌هایی نظیر ببرهای سیاه و گروه‌های انتحاری را که دنباله‌رو ببرهای تامیل لیبرال هستند را نیز می‌توانید ببینید.
طبق گزارش‌های گروه اطلاعاتی جینز، بین سال‌های 1980 و 2000، ببرهای تامیل 163 عملیات انتحاری را در شهرها و مراکز نظامی انجام داده‌اند و امروز این حملات به مواضع دولت و مراکز نظامی نیز تسری پیدا کرده‌است. این مسئله باعث تضعیف و یا از بین رفتن امنیت در این کشور شده است. فقدان امنیت تا به آنجا رسیده که حتی مردم برای رفتن به محل کار نیز با مشکل مواجه هستند.
در آغاز سال 2008 مجددا مردم دست از کار کشیدند. اما این بار دولت وعده داد که ببرها را در طول سال از بین ببرد. به وضوح می‌توان ترس را در میان مردم این کشور و مسافران، در هر محلی - حتی در یک فروشگاه غذایی - مشاهده کرد. یکی از مشکلات کشور سریلانکا عدم‌دسترسی به همه مناطق آن خصوصا شمال این کشور به‌خاطر وجود جنگل‌های زیاد است.
حکومت خودمختار تامیلی‌ها نیز در شمال این کشور استقرار یافته و دنبال به دست آوردن استقلال در این منطقه است. مردم شهرها و سواحل شرقی می‌گویند:« ما 20 سال سکوت کردیم و از اینکه اعتراض کنیم هراس داریم و در حال حاضر هم نمی‌خواهیم حرف بزنیم.» واقعیت این است که ترس و وحشت زندگی این مردم را فرا گرفته است.
تامیل‌ها به شدت هراس دارند که درباره و یا علیه ببرها حرفی بزنند. بررسی شواهد موجود کاملا مشخص می‌کند که دولت و ببرها، هر 2 خواهان نابودی مردم هستند. دلیل آن هم این است که هر 2 گروه از میان مردم و غیرنظامیان قربانی می‌گیرند. گروه‌های فعال سازمان ملل در تلاش برای یافتن افرادی هستند که سال گذشته در سریلانکا ناپدید شده‌اند.
گفته می‌شود که تعداد این افراد به 317 نفر می‌رسد که این تعداد در سراسر دنیا بی‌سابقه بوده است.
الینه پیرسون، معاون دیده بان حقوق بشر در آسیا می‌گوید: ماهیندا راجاپاکسا، رئیس‌جمهوری سریلانکا یکی از بدترین دولت‌ها را رهبری کرده است و مردم در این کشور از هیچ گونه امنیتی برخوردار نیستند.
همچنین دولت نیز هیچ گونه مسئولیتی را در قبال ناپدید شدن افراد بر عهده نمی‌گیرد. سرویس امنیتی نیز مرتبا از بروز هرگونه درگیری اظهار بی‌اطلاعی کرده و همانند همیشه ببرهای تامیل نیز این مسئله را انکار می‌کنند.
جدایی‌طلبان ببرهای تامیل از حمایت افرادی غیرتامیلی در شهرها و در میان سینهالی‌ها بهره‌مند بودند. اما هم اکنون این افراد از ببرهای تامیل فاصله گرفته‌اند و دیگر از آنان حمایت نمی‌کنند.
به کولومبو بر می‌گردیم. هتل هیلتون که اصلی‌ترین هتل توریستی این شهر زیباست هنوز هم در فصل توریسم، 40 درصد از اتاق‌های خود را پر می‌کند.
جهانگردان در حالی هر سال همچنان در سریلانکا پول خرج می‌کنند که مردم این کشور با مشکلات مالی و اقتصادی زیادی رو‌به‌رو هستند و برای تامین زندگی روزانه خود مشکل دارند. تورم در سریلانکا افزایش یافته است و قیمت برنج در عرض 4 هفته 3 برابر شده‌است. در همه جا ایستگاههای بازرسی قرار دارد. در همه جای شهر فقر و بیچارگی بیداد می‌کند.
زباله‌های سوخته در گوشه خیابان‌ها به چشم می‌خورد. تامیلی‌ها را سال‌ها پیش انگلیسی‌ها از هند به سریلانکا آوردند تا در مزارع چای کار کنند. آنها اما در رشته‌های حسابداری و مدیریت تحصیل کردند و به‌مراتبی عالی‌تر از مردم بومی سینهالی رسیدند.
جمعیت بومی سینهالی سریلانکا اکنون 80 درصد جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهد. بعد از استقلال سریلانکا، این بومی‌ها در برابر تامیلی‌ها مقاومت نشان دادند و آنها را به شمال کشور به نوعی تبعید کردند.
به این ترتیب جنگ داخلی در سریلانکا آغاز شد؛ جنگی که تنها در سال گذشته 6 هزار کشته به جای گذاشت. جامعه جهانی هر دو طرف این جنگ را سرزنش کرده و آنها مسئول مرگ ده‌ها هزار قربانی غیرمسلح می‌داند.
گاردین- 8 جولای 2008
