همشهری آنلاین_راحله عبدالحسینی: درست یک روز قبل از اعزام، وقتی در تکاپوی آماده کردن چوب اسکی و لباس مسابقه و دادن تست کرونا در فدراسیون اسکی بودند، با آنها همکلام شدیم. مرجان و پوریا به واسطه محل زندگی‌شان و همسایگی با پیست‌های اسکی دیزین و شمشک، از همان کودکی به اسکی علاقه‌مند شدند و با تمرین و ممارست و پیوستن به تیم‌ملی، توانستند در عرصه‌های بین‌المللی رشته اسکی نیز قهرمان شوند. می‌گویند که رقیب همدیگر نیستند و در خانه‌شان فقط حرف از اسکی و مسائل مربوط به این رشته است. این زوج قهرمان در شمشک زندگی می‌کنند و رؤیای تهرانی بدون آلودگی و ترافیک را دارند.
هر دو نفر شما جزو ملی‌پوشان کشور در تیم اسکی آلپاین و عازم مسابقات جهانی در ایتالیا هستید که ۳۰ بهمن تا ۳ اسفند ماه برگزار می‌شود. این نخستین باری هم نیست که هر دو در مسابقات جهانی حضور دارید. از حضورتان در المپیک ۲۰۱۰ بگویید که تصمیم‌تان برای ازدواج قطعی شد.
کلهر: ما از سال‌ها قبل همدیگر را می‌شناختیم و در تیم‌ملی بودیم. اینکه من در تیم‌ملی بانوان و پوریا در تیم‌ملی آقایان بهترین بودیم، بیشتر باعث شد تا همدیگر را بشناسیم تا اینکه برای مسابقات المپیک ۲۰۱۰ ونکوور کانادا اعزام شدیم. همانجا با هم درباره ازدواج صحبت کردیم. به جرأت می‌توانم بگویم ۹۰درصد طرز تفکر ما شبیه همدیگر است. المپیک ۲۰۱۰ برای من بهترین خاطره بود.
ساوه شمشکی: در آن مسابقات مرجان، نخستین بانوی ایرانی بود که در رشته اسکی به المپیک راه پیدا کرد و پرچمدار تیم شد. قبل از آن هم خانواده‌های ما همدیگر را به واسطه حضور در ورزش اسکی می‌شناختند. دایی مرجان با عموی من هم‌تیمی بود. بعد از المپیک ۲۰۱۰ هم ۵ مسابقه جهانی اسکی را با هم رفتیم ولی آن المپیک مسیر زندگی ما را یکی کرد.
به واسطه محل زندگی‌تان در شمشک و همچنین زمان طولانی تمرین و حضور در پیست اسکی، به نظر می‌آید رابطه چندان دوستانه‌ای با شهر و کوچه‌پسکوچه‌ها و ساختمان‌هایش نداشته باشید.
کلهر: همین‌طور است. من که علاقه‌ای به شهرنشینی ندارم. جذابیت‌های شهرنشینی مثل کافه‌ها و پاساژها و برج‌هایش اصلاً برای من گیرا نیست. من برای انجام کارهای مختلف اداری بیشتر از پوریا به تهران می‌آیم. همیشه سعی می‌کنم طوری برنامه بریزم که همه کارهایم در یک روز انجام و تمام شود. بیشتر طبیعت و دیدن کوه‌ها و درختان و کوهنوردی که من اسمش را می‌گذارم پیاده‌روی در کوه، ما را خوشحال می‌کند. انتخاب من برای زندگی همیشه روستاست و نه شهر.
ساوه شمشکی: تحمل شلوغی و ترافیک تهران برای ما سخت است. اگر برای انجام کار هم به تهران می‌آییم، دوست داریم زودتر کارمان تمام شود و برگردیم شمشک.
با این حساب اگر اداره شهر تهران دست شما باشد، چه‌کاری می‌کنید که اگر کسی از شمشک به تهران آمد، دلش نخواهد زودتر برگردد؟ درواقع بهتر است بپرسم چه‌کاری می‌کنید تا پایتخت دوستداشتنی شود؟
کلهر: به نظر من باید تعداد بوستان‌ها و مراکز عمومی که همه بتوانند در آن به راحتی ورزش کنند بیشتر شود و در دسترس باشد. غیر از ما که دور از شهر بزرگ شدیم، هم‌نسلان ما در شهر هم خیلی اهل بازی و جنب‌وجوش بودند. الان زندگی شهری برای نسل جدید با مشکلات کم‌تحرکی همراه است که خانه‌نشینی کرونایی هم مزید بر علت شد.
ساوه شمشکی: تا به حال به این موضوع فکر نکردم. اما این‌قدر ترافیک تهران مرا اذیت می‌کند که به نظرم غیر از نبود ترافیک هم نمی‌شود برای این شهر آرزویی داشت.
خانم کلهر! قبلاً جایی در صحبت‌هایتان گفته بودید که دوست داشتید می‌توانستید با اسکی در شهر گشت بزنید و از خانه تا سوپرمارکت بروید. شهر رؤیایی شما این‌طور است؟
روزهای کودکی من با کارتونی به اسم «هایدی، دختر آلپ» می‌گذشت. هایدی در روستایی پوشیده از برف، زندگی و با اسکی رفت‌وآمد می‌کرد. این تصویر از کودکی در ذهن من نقش بست. نخستین بار در مسابقات قهرمانی ۲۰۰۹ که به ولدیزرفرانسه رفته بودم، چنین چیزی را به چشم دیدم. انگار تحقق رؤیایم را می‌دیدم. مردم در هر سنی با اسکی تردد می‌کردند.
تحقق این رؤیا در شمشک شدنی است؟
کلهر: متأسفانه در کشور ما، برف باید با نمک‌پاشی یا هر روش دیگر سریع از بین برود. این اتفاق شاید فقط همان روز اول که برف می‌آید شدنی باشد. مثلاً من از خانه خودمان تا خانه پدرهمسرم را با اسکی بروم. پس اول باید فرهنگسازی کنیم. در سوئد و فرانسه روستاها و مناطقی که نزدیک پیست هست اصلاً برف‌روبی نمی‌شود. ولی امیدوارم روزگاری این اتفاق در شمشک بیفتد.
پیست‌های اسکی تهران از دیدگاه شما چقدر با پیست‌های اسکی کشورهای دیگر که در آن به رقابت‌های جهانی پرداخته‌اید قابل مقایسه است؟
ساوه شمشکی: عمر دستگاه‌های بالابر ما به ۲ دهه قبل برمی‌گردد. استاندارد ۵ سالی است که سخت می‌گیرد و ایمنی برقرار است. از نظر برفی هم باید بگویم برفی که در پیست مسابقات اروپا هست برف مصنوعی است. جنس برف فرق می‌کند. برف طبیعی نرم‌تر است. پیست دربندسر چند سالی است دستگاه برف‌ساز دارد و جنس برف تقریباً شبیه برف پیست مسابقات است. طی چند سال اخیر پیست‌های تهران به خوبی پیشرفت کردند. در پیست‌های اسکی تهران در خوشبینانه‌ترین حالت از اواخر آبان تا اواخر فروردین ماه می‌شود اسکی کرد که مدت خوبی است.
زندگی در اقلیم برفی و رشد در خانواده‌ای که با اسکی پیوند دیرینه دارد، بی‌شک یکی از دلایل علاقه‌مند شدن شما به این رشته ورزشی است. فعالیت دیگری هم به غیر از اسکی دارید؟
کلهر: به غیر از اسکی، در تهران و لواسان مربی بدنسازی هستم. قبل از اینکه کرونا گریبانگیرمان شود در باشگاه مربیگری می‌کردم. ولی بعد از کرونا که باشگاه‌ها تعطیل شد، من هم در خانه بود. بعد از چند ماه که شرایط بهتر شد، برای تعدادی از شاگردانم کلاس خصوصی در منزلشان دارم و با هم تمرین می‌کنیم.
ساوه شمشکی: بیشتر بچه‌های شمشک، دیزین و دربندسر اسکی می‌کنند. ولی من خیلی اسکی را دوست دارم. فکر می‌کنم اگر این شرایط را هم نداشتم باز هم اسکی را امتحان می‌کردم. ۶ ماه از سال را فقط برای اسکی وقت می‌گذارم. نیمه دیگر سال را در شمشک مشغول دامداری هستم. اوقات فراغت ما هم به ورزش می‌گذرد. در واقع زندگی فردی و اجتماعی ما زیر سایه ورزش پیش می‌رود.
پس در خانواده ۲ نفره شما بحث اول و آخر درباره اسکی است؟
کلهر: ۹۰درصد گفت‌وگو در خانه ما درباره اسکی است. موضوع دیگری توجه ما را جلب نمی‌کند که بخواهیم راجع به آن صحبت کنیم.
ساوه شمشکی: بیراه نیست اگر بگویم همه حرف و فکر و ذکر ما درباره ورزش اسکی است. من و مرجان رقیب هم نیستیم. من در تیم‌ملی آقایان هستم و مرجان در تیم‌ملی بانوان. بیشتر سعی می‌کنیم درباره ایرادهای همدیگر، صحبت و آن را رفع کنیم یا مسائلی را که مربوط به قهرمانی اسکی می‌شود تحلیل کنیم. مثلاً تمرین‌های خودمان را با قهرمان کشورهای دیگر مقایسه می‌کنیم که ما چقدر وقت می‌گذاریم و چگونه تمرین می‌کنیم و آنها چطور. طی یک ماه اخیر هم در اردوی انتخابی بودیم؛ من در دیزین و مرجان در شیراز اردو بود. وقتی با خانواده دور هم جمع می‌شدیم هم فقط صحبت از اسکی و مسابقات بود.
روحیه ورزشی چقدر باعث شده تا راحت‌تر و بهتر بتوانید از عهده مسائل و دغدغه‌های زندگی مشترک برآیید؟
کلهر: در خیلی از موارد گذشت کارساز است. شاید بهتر است بگویم ۹۰ درصد. گذشت و بخشش هم که یکی از مواردی است که درهمه عرصه‌های ورزشی روی آن تأکید می‌شود که ورزشکار باید باگذشت و اخلاق‌مدار باشد. من و پوریا همدیگر را خوب می‌شناختیم. با این حال به نظر من اگر گذشت در میان نباشد، خانواده بالنده‌ای شکل نمی‌گیرد.
- تجهیزات ورزشی در بوستان‌ها
بوستان‌ها و پاتوق محله‌های تهران سال‌هاست به تجهیزات متنوع ورزشی تجهیز شده‌اند. تا قبل از شیوع کرونا شهروندان علاقه‌مند به ورزش با آنها کار می‌کردند. این وسایل تا حدودی توانست شهروندان را با ورزش همگانی آشتی دهد. مرجان کلهر در این‌باره می‌گوید: «این تجهیزات هم مانند دیگر لوازم ورزشی نگهداری و رسیدگی می‌خواهد. من در چندین بوستان با این دستگاه‌ها کار کرده‌ام. بعد از چند سال نیاز به روغن‌کاری دارد. چرخدنده سفت شده و شهروندان با آن احساس راحتی نمی‌کنند. تعدادی هم خراب شده و کارایی لازم را ندارند. از سوی دیگر اگر استاندارد لازم برای این تجهیزات در نظر گرفته شود، حتماً با استقبال شهروندان روبه‌رو خواهد شد.»
- مثل طبیعت ساده و زیبا زندگی کنیم
مرجان کلهر درباره روحیه ورزشکارانی که سال‌های عمر را با اسکی گذرانده‌اند می‌گوید: «سرعت در کنار طبیعت! این تعریف خلاصه‌ای از روحیه اسکی‌بازان است. حضور طولانی در کنار طبیعت باعث می‌شود تا ساده و زیبا فکر کنیم، ساده و زیبا زندگی کنیم. در مواقع سخت زندگی، این روحیه به کمک ما می‌آید و راحت‌تر می‌توانیم مواقع بحرانی را پشت سر بگذاریم و تصمیم‌های سخت بگیریم.»
اسکی ورزش گرانی است؟
اسکی برای ما که با پیست اسکی همسایه نیستیم، یک ورزش لاکچری و پرهزینه به حساب می‌آید. پوریا ساوه شمشکی معتقد است که در همه دنیا بیشتر کسانی که اسکی می‌کنند با پیست همسایه هستند: «موقعیت جغرافیایی خیلی به شکل‌گیری علاقه‌مندی‌ها کمک می‌کند. برای من هم همین‌طور بود. در مورد هزینه‌ها هم باید بگویم که برخلاف آنچه که می‌گویند که اسکی خیلی ورزش گرانی است، این‌طور نیست. یک ست اسکی معمولی برای شروع کار و یک دست لباس، امروز ۳۰ میلیون تومان هزینه دارد که تا ۸ سال مورد استفاده شماست. پس خیلی هم ورزش گرانی نیست.»
- فکرش را هم نمی‌کردم به من بگویند پهلوان!
در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ سوئد، مرجان کلهرکاری کرد که بعد از آن به پهلوان ورزش اسکی معروف شد. هر چند خودش می‌گوید: «من‌کاری نکردم که شایسته لقب پهلوان باشم.» او می‌گوید: «بعد از دور اول، در یکی از پیچ‌ها و درست جایی که نه دوربین بود و نه داور، من به جای اینکه مانع را دور بزنم، زودتر پیچیدم و مانع از بین پای من گذشت و خطا شد. خودم خطا را به داور گفتم. اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم رسانه‌ای شود و این‌قدر مورد توجه قرار بگیرد. این کار را برای دل خودم انجام دادم. نام پهلوانی خیلی برای این کار بزرگ است.»
- کوهنوردی تعطیل نمی‌شود
کرونا پیست‌های اسکی را هم تعطیل کرد و روزهای خانه‌نشینی برای ما هم سخت بود که چاره‌ای جز تحمل آن نداشتیم. در خانه ورزش کردیم. روزهای قرنطینه را هم گذراندیم. البته چون محل زندگی ما شمشک است، امکان کوهنوردی برای ما فراهم بود؛ یعنی صبح‌های زود که با هم یک مسیر کوهنوردی را می‌رفتیم. کوهنوردی یا بهتر بگوییم ورزش برای ما تعطیل‌بردار نیست. کوهنوردی هم می‌رفتیم، کسی هم دور و برمان نبود و می‌توانستیم ماسک‌هایمان را برداریم. ما هم مثل همه مردم این روزها به شدت به رعایت پروتکل‌های بهداشتی پایبند هستیم.
- پوریا ساوه شمشکی:
متولد: ۱۰ اردیبهشت ۱۳۶۶
کارشناس تربیت‌بدنی
کسب مدال‌های طلا و نقره در بازی‌های آسیایی در رده نونهالان
عضویت در تیم‌ملی در ۱۷ سالگی
کسب ۵ بار عنوان قهرمانی جهان
حضور در المپیک ۲۰۱۰ و کسب عنوان قهرمانی
کسب مدال برنز المپیک ارتش‌های جهان
- مرجان کلهر:
متولد: ۳۰ تیر ۱۳۶۷
کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی
کسب جام دوستی برای رتبه اول در مسابقات کره‌جنوبی‌ـ سال ۲۰۰۲
کسب مدال در مسابقات ترکیه‌ـ سال ۲۰۰۳
کسب مدال طلا در مسابقات قهرمانی آسیای جوانان در لبنان
کسب مقام قهرمانی دنیا طی ۵ سال متوالی
مقام قهرمانی در المپیک سال ۲۰۱۰
حضور در مسابقات ۲۰۱۹ سوئد
نظر شما