و بیشترین گروه سنی را کودکان 5 تا 9 سال و سپس گروه 10 تا 14 سال تشکیل می‌دهند که دختران بیشترین آزار دیدگان و بیشتر آزاردهندگان پدران بوده‌اند!
در این میان و از آنجایی که اختلافات خانوادگی از مهمترین علل آزار کودکان است، بدین ترتیب باید انتظار افزایش موارد کودک آزاری را نیز داشت.
این در حالی است که تنها10 تا 15 درصد آزاردهندگان دچار مشکلات روحی ـ روانی هستند و کودک‌آزاران می‌توانند از میان تمامی گروه‌های اجتماعی وفرهنگی باشند و هر چند این آزارگران در تمامی طبقات اعم از پردرآمد و کم‌درآمد دیده می‌شوند، اما کودک آزاری در میان گروه‌های کم درآمد به‌دلیل محدودیت امکانات برای دفاع و حمایت از کودکان بیشتر انجام می‌شود.
با استناد به خبرمذکور که به نقل از یک پژوهشگر اجتماعی منتشر شد، انواع کودک آزاری در ایران از شیوع نسبتا بالایی برخوردار است که شایع‌ترین الگوی آن آزار جسمی کودکان همچون تنبیه است.
از سوی دیگر گزارشات با این اوصاف آمار و ارقام یادآور این واقعیت تلخ‌اند که روند کودک‌آزاری رو به افزایش است، واقعیتی که تحلیل آن را باید در موضوعاتی همچون؛ دو رقمی شدن تورم، افزایش بیکاری و در نتیجه گسترده شدن دامنه فقر و مشکلات اجتماعی دنبال کرد.
دلایلی که اگر مهار نشوند حتی می‌توانند به خارج از محیط خانه، همچون ماجرای کودک‌آزاری زنجان به یک مرکز حمایتی بهزیستی نیز رخنه کنند.
