برگزارکنندگان تور، این دوره را دوره پاکسازی نامیده بودند، هرچند بار دیگر نمونه‌های مثبت دوپینگ دیده شد. چهارمین مورد دوپینگ، همزمان با بیست‌ویکمین و آخرین مرحله تور اعلام شد که به فاصله 143 کیلومتر بین اتامپ تا پاریس برگزار شد و با پیروزی گرت استیگمانس بلژیکی (تیم کوئیک استپ) به پایان رسید.
آخرین مجرم مسابقات، دیمیتری فوفونف قزاق (13 ساله) بود که مشخص شد در مرحله هجدهم از ماده محرک ممنوعه «هپتامینول» استفاده کرده است و بلافاصله از سوی تیم «کردی آگریکول» اخراج شد. روژه لژه، مدیر این تیم می‌گوید: «او می‌گوید که بدون مشورت با پزشک تیم، دارویی را از اینترنت خریده است. او می‌گوید که این دارو برای گرفتگی عضلات است. این اشتباهی بزرگ محسوب می‌شود و او از تیم اخراج خواهد شد.»فوفونف در رده‌بندی کلی به مقام نوزدهم رسیده بود.
شانس فتح تور در گردنه‌های «آلپ دوئز» به ساستره رو کرد. او در پای آخرین صعود مرحله هفدهم، فراری خیره‌کننده داشت و توانست پیراهن زرد را از فرانک شلک، هم تیمی لوکزامبورگی‌اش برباید. شلک پیش از این و در بدو ورود تور به کوه‌های آلپ توانسته بود این پیراهن را از چنگ کادل اوانز استرالیایی خارج کند. ولی شرایط استثنایی تور هم کاملاً به نفع این دوچرخه‌سوار 33 ساله اسپانیایی بود، از جمله غیبت آلبرتو کونتادور، مدافع عنوان قهرمانی و بسیاری از مدعیان قهرمانی که به دلیل اتهامات مختلف دوپینگ کنار مانده بودند. دلیل غیبت کونتادور اسپانیایی این بود که تیمش آستانا، به دلیل سابقه سنگین دوپینگ به مسابقات دعوت نشده بود. اما با وجود پیشگیری‌های برگزارکنندگان تور، مهمترین مسابقات دوچرخه‌سواری جهان بازهم نتوانست عاری از دوپینگ باشد.
دوپینگ پرسروصدای ریکو
کنترل دوپینگ هدف‌گذاری شده در نهایت به افشای 4 مورد دوپینگ منجر شد. پس از
دو دوچرخه‌سوار مسن اسپانیایی، پرسروصداترین مورد دوپینگ مربوط به ریکاردو ریکوی ایتالیایی، یکی از مدعیان قهرمانی بود. ریکو که در دو مرحله از تور 2008 به پیروزی رسید و در کوه‌های پیرنه با سهولتی باور نکردنی رکاب می‌زد، به دلیل استفاده از نسل دوم EPO که شناسایی آن دشوارتر از نسل اول است، از مسابقات اخراج شد.
تیم ایتالیایی «سونیه دووال» هم پس از رسوایی لیدرش تصمیم به کناره‌گیری از مسابقات گرفت.
تیم CSC هم که به قهرمانی مسابقات رسید، در راستای سیاست کنترل هدف‌گذاری شده، کاملاً زیرنظر بود و حتی اتومبیل پدر برادران شلک هم مورد بازجویی قرار گرفت، ولی در این آزمون سربلند بود. این موفقیت برای بیارن ریس، مدیر این تیم هم یک انتقام شیرین محسوب می‌شد. قهرمان سال 1996 تور اخیراً اعتراف کرد که از EPO استفاده کرده، ولی گذشت بیش از 8 سال از آن مسابقات موجب شد تا عنوان او باز پس گرفته نشود. در عصر جدید توردوفرانس، حالا او اولین نفری است که سابقه قهرمانی به‌عنوان دوچرخه‌سوار و مدیر تیم را دارد.
تیم او در این مسابقات درخشش چشمگیری داشت و در رده‌بندی نهایی 3 نفر از اعضای این تیم (ساستره و برادران شلک) در 12 نفر اولیه بودند. همچنین اندی شلک، امید بزرگ این تیم توانست پیراهن سفید بهترین جوان تور را به‌دست آورد.
هیجدهمین تور ساستره
ساستره که هجدهمین حضورش در 3 تور بزرگ (ایتالیا، اسپانیا، فرانسه) را تجربه می‌کرد، یک‌شبه به چنین موفقیتی نرسیده است. او در تور 2006 به مقام سوم رسید و در «ووئلتا» (تور اسپانیا) در سال‌های 2005 و 2007 دوم شد. او پس از فتح تور گفت: «این پیراهن زرد، رویای کودکی من است. واقعاً خوشحالم و از اینکه همسر و دو فرزندم هم اینجا در کنار من حضور دارند، احساساتی شده‌ام.»شاید بتوان بازنده بزرگ این تور را کادل اوانز دانست که مانند سال گذشته به رتبه دوم بسنده کرد. انتظار می‌رفت که او در تایم تریل مرحله بیستم بتواند اختلافش با ساستره را جبران کند، ولی اوانز خسته از مراحل قبلی نتوانست در ماده‌ای که در آن مهارت دارد بدرخشد.
اما درغیاب بسیاری از مدعیان، قهرمانی ساستره چندان مقتدرانه نبود. ژان فرانسوا برنار، مفسر سایت اکیپ در مورد قهرمان جدید تور می‌گوید: «اول از همه او در بهترین تیم مسابقات رکاب می‌زد و در هفته اول به خوبی محافظت شد. او توانست نیرویش را در مراحل کوهستان ذخیره کند تا در بهترین فرصت حمله کند. این برای او نسبت به سایر مدعیان یک مزیت بزرگ بود.
او در دوره انتقالی تور که هیچ مدعی بلامنازعی حضور نداشت، توانست به قهرمانی برسد. سیاست بیارن ریس هم هوشمندانه بود. او فرانک و اندی شلک را به‌عنوان دو ستاره جلو انداخت، درحالی که ساستره منتظر فرصت بود و با تنها حمله‌اش که سرنوشت‌ساز هم بودبه قهرمانی رسید.»برنار اما پیش‌بینی می‌کند که رقابت قهرمانی در تور 2009 بین کونتادور، غایب بزرگ این دوره و اندی شلک پدیده مسابقات امسال باشد.
