«آشیانه پرنده» نام ورزشگاه زیبایی است که زمستان سال گذشته (ژانویه 8002)، ساختمان آن تمام شده و حالا قرار است مسابقه‌های المپیک و همین‌طور مراسم افتتاحیه و اختتامیه این مسابقه‌ها در آن برگزار شود.
این ورزشگاه را دو هنرمند معمار سوئیسی به نام‌های «ژاک هرتزوگ» و «پی‌یر دومرون» ساخته‌اند؛ آنها هنرمندان مشهوری هستند و به خاطر کارهای جالب و ابتکارهای خاصشان، جایزه‌های مهم جهانی گرفته‌اند؛ حالا هم در ساخت این ورزشگاه ابتکار جالبی زده‌اند.
2008 یک ورزشگاه جدید ساخته شود، 31 طرح از جاهای مختلف دنیا ارائه شد. این طرح‌ها، برای مردم چین به نمایش در آمدند تا آنها، به هر کدام که بیشتر دوست دارند، رأی بدهند. 3 طرح به مرحله نهایی رسیدند، اما طرح مؤسسه «هرتزوگ و دومرون» که با آن شکل شبیه آشیانه پرنده‌اش، دل مردم پکن را برده بود، برنده شد. در این ورزشگاه 91 هزار تماشاچی جا می‌گیرند، اما بعد از بازی‌های المپیک قرار است ظرفیت آن کم شود و به 80 هزار نفر برسد.
هرتزوگ و دومرون دوست داشتند این ورزشگاه را طوری بسازند که با محیط زیست و طبیعت همراه باشد، برای همین تصمیم گرفتند برای تهویه هوای آن، از سیستمی طبیعی استفاده کنند، سیستمی که نه به سوخت نیاز داشته باشد و نه هوا را آلوده کند.
خب برای این کار آنها مجبور بودند دیواره بیرونی ساختمان را به صورت شبکه‌ای باز طراحی کنند تا هوای آزاد به راحتی در آن جریان پیدا کند؛ از طرفی هم می‌بایست به فکر محافظت 91 هزار تماشاگر و ورزشکار، از باد و باران و ... می‌بودند. آنها فکرکردند هیچ چیزی بهتر از خود طبیعت بلد نیست از طبیعت نگه‌داری کند و برای پیدا کردن راه حل، به سراغ طبیعت رفتند و لانه پرنده‌ها را الگوی کارشان قرار دادند.
آنها برای همه بخش‌های جانبی ورزشگاه، مثل رستوران‌ها، سوئیت‌ها یا دستشویی‌ها، جایی مستقل در نظر گرفتند تا مجبور نباشند برای ساختمان نمایی تو پر و سخت به کار ببرند و آن‌وقت کل ساختمان را در شبکه‌ای باز، پیچیدند؛ شبکه‌ای شبیه لانه پرنده‌ها که هوا
به راحتی در آن جریان دارد؛ آنها این شبکه لانه‌ا‌ی‌شکل را با دیواره‌های باریک فولادی که خم شده بودند، شبیه‌سازی کردند.
درست مثل لانه پرنده‌ها که فضاهای خالی میان شاخه‌هایشان، با ماده ای نرم پر می‌شود، هرتزوگ و دومرون فضاهای خالی این شبکه را، در جاهایی که لازم بود، از داخل، با بالشتک‌های باد شده پر کردند، بالشتک‌هایی از جنس پلاستیکی مخصوص که هم اشعه آفتاب را جذب می‌کند، هم نمی‌گذارد گرمای فضای داخلی از دست برود.
آنها سقف ورزشگاه را به صورت کشویی طراحی کردند؛ وقتی سقف بسته است، ورزشگاه به یک ورزشگاه سرپوشیده تبدیل می‌شود. بالشتک‌های سقف را روی آن، یعنی در قسمت بیرونی شبکه، کار گذاشتند تا آب در آن نفوذ نکند، در عین حال که می‌تواند آب باران را جمع کند تا از آن در جاهای دیگراستفاده شود. اما در این میان زمین چمن را هم فراموش نکردند و جداره سقف را نیمه شفاف ساختند تا اشعه ماوراء بنفشی که برای رشد چمن‌ها لازم است، از آن عبور کند.
می بینی، آنها در ساخت این ورزشگاه به همه جنبه‌های محیط زیستی فکر کرده‌اند؛ بی‌دلیل نیست که حالا این ورزشگاه به بزرگ‌ترین ورزشگاه دوستدار محیط زیست دنیا تبدیل شده است.
