به گزارش همشهری آنلاین به نقل از سی‌ان‌ان، مراسم دوی انتقال مشعل المپیک از المپیای یونان به بازی‌های تابستانی توکیو ۲۰۲۰ به دلیل شیوع کرونا، به شکلی غیر عمومی برگزار شد.
در بازی‌های المپیک سال‌های گذشته، مشعل توسط یک غواص در زیر دریا یا توسط یک اسکی‌باز پرشی در هوا به پرواز در می‌آمد اما مشعل امسال در انزوا به مراسم افتتاحیه ژاپن رسید.
با این حال برگزار کنندگان تلاش کردند تا بسیاری از آیین‌های این مراسم را حفظ کنند. مشعل امسال هم مثل همیشه، با استفاده از نور خورشید که از یک آینه سهموی منعکس می‌شود روشن شد.
این کار که نشان دهنده قدرت خدای خورشید، آپولو، است در المپیا انجام شد. پس ازآن و از اسفندماه، این مشعل از طریق هوا و جاده، و البته بدون حضور شترسواران و یا چترهای نجات بازی‌های هوایی، به توکیو راه یافت.
تا پیش از این و در شرایط عادی، هزاران دونده مشعل را دست به دست می‌دادند و اغلب از کنار جمعیت عظیمی از مردم علاقه‌مند عبور می‌کردند تا به استادیوم اصلی برسند.
امسال اما این مراسم که بدون حضور مردم برگزار شد، به مقصد اصلی شعله یعنی جایی که آتش بازی‌های المپیک در تمام طول بازی‌ها روشن خواهد ماند انجام شد.
در طول دهه‌ها، ظاهر مشعل به یک قسمت مهم از این رسم تبدیل شده است. طراحی‌ها اغلب نمایشی بصری از المان‌های کشور میزبان است؛
به طور مثال طرحی الهام گرفته شده از معماری زیبای خانه اپرای سیدنی (در سال ۲۰۰۰) و یا یک پر ققنوس که به عنوان فال خوشبختی در روسیه شناخته می‌شود (بازی های المپیک زمستانی ۲۰۱۴ سوچی) و زیبایی طبیعت برزیل (ریو ۲۰۱۶).
مشعل امسال اما «صورتی ساکورا»ست؛ شکلی از شکوفه‌های گیلاس ژاپنی که پنج شعله آتش را در هم ادغام می‌کند. این طرح توکوجین یوشی‌اوکا، نمادی از امید و «بهبود عاطفی» مردم این سرزمین است که در طول سالیان گذشته از زلزله و سونامی رنج برده‌اند؛ در ساخت بدنه مشعل نیز مقداری از آلومینیوم‌های بازیافت شده از پناهگاه‌های پس از فاجعه، به کار رفته است.
- یک تاریخ پریشان
اگرچه شعله المپیک ریشه‌ای باستانی دارد اما مراسم دوی انتقال آن یک امر نسبتاً مدرن است. فیلیپ بارکر، مورخ ورزشی و نویسنده کتاب «داستان مشعل المپیک» گفت: «تا آنجا که می‌دانیم، مراسمی برای دست به دست شدن مشعل وجود نداشته و در بازی‌های باستانی احتمالا تنها یک محراب برای شعله‌ور کردن آتش وجود داشته است.»
به نظر می‌رسد این مراسم به عنوان نمادی از وحدت بین‌المللی در حقیقت زائیده ناسیونالیسم آلمان نازی در طی بازی‌های تابستانی ۱۹۳۶ باشد و شعله اولین بار از مسیر آتن، صوفیه، بلگراد، بوداپست، وین و پراگ به پایتخت آلمان سفر کرده است. مراسمی که به مدت ۱۲ روز مشعل المپیک را در مسافت تقریباً ۳۲۱۸ کیلومتر دست به دست کردند.
این رویداد به منظور نمایش قدرت رو به رشد آلمان نازی طراحی شده بود و مشعل دار نهایی یک دونده جوان و مو بور بود، فریتس شیلگن، که به دلیل ظاهری آریایی‌اش انتخاب شد. به دنبال وقفه‌ای که در زمان جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد، برگزارکنندگان اولین بازی‌های المپیک پس از جنگ، در لندن، این رویداد دو را احیا و جایگاه آن را به عنوان یک سنت همیشگی تضمین کردند.
به گفته بارکر، انگلیس در آن زمان تحت جیره‌بندی غذا و مایحتاج مردم بود و برگزاری این مراسم به عنوان یک مزیت واقعی روحیه مردم را بالا می‌برد. مردم از کنجکاوی و در ساعات اولیه بامداد برای دیدن مشعل به خیابان‌ها می‌آمدند.
- یک روح وحدت بخش
با گذشت زمان، داستان اصلی این مراسم از حافظه‌ها پاک شد؛ اکنون هر میزبان جدیدی آن را از آن خود می‌کند. جالب اینجاست که شعله‌های آتش پشتیبان نیز در کنار مشعل اصلی حرکت می‌‍کنند؛ در طول بازی‌های تابستانی توکیو در سال ۱۹۶۴، طوفان به هواپیمای حامل مشعل آسیب رساند و یک هواپیمای پشتیبان شعله دوم را برای جبران زمان از دست رفته به مقصد برد..
طرح مشعل نیز که معمولاً توسط کمیته برگزاری شهر میزبان انتخاب می‌شود و به عنوان نمادی برای نشان دادن هویت ملی کشور برگزار کننده بازی‌ها تلقی می‌شود. برخی از طرح‌ها مانند طرح کلاسیک رم در سال ۱۹۶۰ از همان دوران باستان انعکاس یافته و برخی دیگر اشکالی خلاقانه دارند؛ مانند دسته چاقوی براق و چوبی در بازی‌های المپیک زمستانی ۱۹۹۴ یا طراحی طلایی و سوراخ دار لندن ۲۰۱۲ که به عنوان رنده پنیر معروف شد.
در این سالِ بسیار غیرمعمول المپیک، ظرف شکوفه‌های گیلاس یوشی‌اوکا با شعار «راه ما را امید روشن می‌کند» به شکلی ویژه به نظر مناسب است. پنج شعله آتش به هم پیوند می‌خورند و هر گلبرگ نماد «آرزوی صلح و همگونی جهان به شکلی واحد» است. یوشی‌اوکا امیدوار است که این شعله بتواند «چراغ امید همه باشد».
نظر شما