کریستف کلمب سال ها است که در بنای یادبودی که در شهر سانتادومنیگو برایش درست کرده اند در خاک آرمیده است، اما جزیره ای کوچک در دریای کارائیب که او برای نخستین بار کاشف آن بود در فاصله روزهای 30سپتامبر تا 6 اکتبر ۲۰۰۶( 8الی۱۴مهرماه۱۳۸۵)محل برگزاری هفتادوپنجمین دوره رقابت های وزنه برداری قهرمانی جهان بود.
انجام این مسابقات در شهر سانتادومنیگو متفاوت تر از همیشه بود. کنترل شدید دوپینگ و محرومیت تیم های بزرگی همچون ایران و روسیه کاملاً این دوره از رقابت ها را تحت الشعاع قرار داده بود و نشان می داد که فدراسیون جهانی وزنه برداری (IWF)مصرانه خواهان پاکسازی در این رشته است و قهرمانان دوپینگی از این پس نخواهند توانست با استفاده از داروهای نیروزا سکوهای جهانی را فتح کنند.
وزنه برداری ایران نیز در مسیر شرکت در این میدان بزرگ متأسفانه به دلایلی که آگاهی درستی از آنها وجود ندارد دچار ضعف ها و کاستی هایی غیر قابل اصلاح شد که در آستانه یک محرومیت دوساله یا جریمه۴۰۰هزار دلاری قرار گرفت! توصیف ماجرای دوپینگ 9وزنه بردار ایرانی آن هم در آستانه شرکت در مسابقات مهم جهانی هشداری جدی است که نیازمند بررسی موشکافانه و دقیق مدیریتی است. وزنه برداری ایران نباید به سمت و سویی خاص سوق داده شود.
به فاصله تنها 5 روز و درست زمانی که اخبار دوپینگ 9 تن از وزنه برداران تیم ملی توسط آژانس بین المللی مبارزه با دوپینگ(وادا) منتشر شد، من هم از سفر به کشور دومنیکن برای تماشای هفتادوپنجمین دوره مسابقه های وزنه برداری قهرمانی جهان تقریباً ناامید شدم.
چرا که متعاقب اعلام این خبر گفته شد که به جز حسین رضازاده بقیه اعضای تیم ملی وزنه برداری ایران از حضور در این میدان محروم شده اند و طبیعتاً تیمی هم به این کشور نمی رود.
با واکنش سریع مسئولان سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک اعلام شد که علی مرادی، رئیس فدراسیون وزنه برداری ایران، یوردان گئورگی ایوانف، سرمربی بلغاری تیم ملی و دکتر علی اصغر شهابی، عضو کمیته پزشکی فدراسیون جهانی وزنه برداری (IWF)برای مذاکره با تاماش آیان، رئیس این فدراسیون و دیگر اعضای عالیرتبه(IWF)به دومنیکن رفته اند و درست 24 ساعت بعد از این سفر بود که غلامعلی فلاحتی نژاد، دبیرفدراسیون وزنه برداری ایران در مصاحبه ای اظهار داشت:مذاکرات گروه اعزامی ایران با آیان سودمند بوده و تنها 9 وزنه بردار محروم شده اند.
این یعنی اینکه خوشبختانه تیم ایران از حضور در رقابت های جهانی و بین المللی محروم نشده است. البته ایشان این را هم اضافه کرد که یک جریمه 400هزاردلاری هم برای فدراسیون وزنه برداری ایران در نظر گرفته شده که چنانچه پرداخت نشود تیم ایران برای مدت دو سال از حضور در کلیه مسابقات محروم می شود. با یک حساب سرانگشتی متوجه شدم که برای هر وزنه بردار دوپینگی۴۵هزاردلار جریمه محاسبه شده است.
سوای این موضوع از سوی روابط عمومی فدراسیون وزنه برداری هم این خبر انتشار یافت که حسین رضازاده شخصاً از سوی آیان به دومنیکن دعوت شده و می تواند به عنوان تنها نماینده تیم ایران در مسابقات جهانی وزنه بزند.
با تمهیداتی که برقرار شد رضازاده به دومنیکن رفت و به دنبال آن نیز مجوز سفر 4خبرنگار ایرانی برای سفر به این کشور صادر شد.
ریگرت چه گفت
بلیت سفر من و سه همکار دیگرم برای سفر به کشور دومنیکن از مسیر تهران، پاریس و سانتا دومنیگو مرکز این کشور بود. مثل همه سفرهای معمول از فرودگاه مهرآباد با یک پرواز 5/4ساعته به فرودگاه شارل دوگل پاریس رسیدیم و طبق برنامه بلیت هایی که در دست داشتیم می بایستی یک توقف 8 ساعته در این فرودگاه داشته باشیم.
تحمل۸ ساعت اقامت اجباری در سالن انتظار هر فرودگاهی واقعاً سخت است، اما خوشبختانه وجود سوژه های خبری شرایط حضور ما را سهل تر کرد و من نیز اطلاعات فراوانی را از یکی از بهترین تیم های حال حاضر جهان یعنی روسیه به دست آوردم. روس ها هم به فاصله کمی از ما از مسکو به فرودگاه شارل دوگل رسیده بودند و منتظر پرواز به دومنیکن بودند.
فرصت مناسبی دست داد تا گفت وگوی کوتاهی با داویدریگرت نابغه تیم ملی وزنه برداری شوروی سابق و سرمربی حال حاضر روسیه داشته باشم.
محض اطلاع خوانندگان جوان روزنامه یادآوری می کنم که داویدریگرت در وزنه برداری جهان لقب هرکول داشت. ریگرت در سال های 1971، 1972، 1975۱۹۷۸،۱۹۷۴، میلادی به مقام قهرمانی جهان رسید و در مسابقات المپیک۱۹۷۶مونترال نیز بر سکوی اول ایستاد. او در حال حاضر از سوی شورای عالی ورزش روسیه عنوان استاد بزرگ ورزش را دریافت کرده است.
این چهره افسانه ای ورزش حالا در کنار من بود. همراه با حسین حصاری یکی از پیشکسوتان و مفسران با تجربه وزنه برداری، سؤالاتی را از ریگرت پرسیدیم که او هم با شناختی که از ما پیدا کرد زیرکانه به آنها پاسخ داد.
در این گفت وگوی غیررسمی متوجه شدم که در مسابقات جهانی دومنیکن حسین رضازاده جدی ترین رقیب خود یعنی چیکشیف روسی را نخواهد داشت. ریگرت می گفت:چیکشیف از ناحیه ران دچار آسیب دیدگی شدیدی شده و نتوانسته است خود را برای این مسابقات آماده کند. او اضافه کرد:چیکشیف در المپیک۲۰۰۸ جدالی دیدنی با رضازاده خواهد داشت.
حتما ًخاطرتان هست که چیکشیف در مسابقه های جهانی۲۰۰۵ دوحه در حرکت یکضرب دسته سنگین وزن با بلند کردن وزنه 211کیلوگرمی مدال طلای این حرکت را از آن خود کرد. این را هم اضافه کنم که در خلال برگزاری مسابقه های جهانی دومنیکن این شایعه هم وجود داشت که این وزنه بردار روسی به دلیل استفاده از مواد نیروزا از حضور در این رقابت ها محروم شده است.
ریگرت این مسأله را تأیید نکرد. البته باتوجه به محرومیت وجریمه 250هزاردلاری تیم روسیه، دوپینگ چیکشیف هم می توانست حالت جدی تری داشته باشد.
چرا پشتوانه نداریم!؟
در مسابقه های وزنه برداری قهرمانی جهانی در سال 2006 واقعیت تلخ دیگری از ورزش ایران و این بار در ورزش وزنه برداری نمایان تر شد.
این واقعیت تلخ عدم توجه ما به پشتوانه سازی و دارا بودن نیروهای ذخیره و کارآمد بود. در همین میدان علاوه بر تیم ایران تیم های روسیه، قزاقستان، تایوان و چند تیم دیگر نیز به دلیل استفاده وزنه برداران آنها از مواد نیروزا با محرومیت و جرائم سنگینی روبه رو شده بودند و حتی گفته می شد که نزدیک به 30 قهرمان نامی جهان نتوانسته اند مجوز حضور پیدا کنند، اما دیده شد که این محرومیت ها و غیبت ها اثر چندانی بر عملکرد این تیم ها نداشت، چرا که آنها با استفاده از نیروهای جوان و پشتوانه های موجود، خود را آماده حضور در رقابت های جهانی کرده بودند.
این در حالی است که ما در ایران غفلت عجیبی از خود نشان داده و می دهیم. چرا که کسب موفقیت های مقطعی و عدم توجه لازم به پشتوانه سازی این بار هم این اجازه را به ما نداد که با محرومیت 9 وزنه بردار تیم ملی بزرگسالان بتوانیم با استفاده از نیروهای ذخیره، خود را در صحنه مسابقات مؤثر نشان دهیم.
برای کشوری مثل ما که این همه علاقه مند و شیفته وزنه برداری وجود دارد نباید چنین فضایی به وجود بیاید که با محرومیت یک گروه 9 نفره همه چیز نابود شود و تیمی که همیشه از جدی ترین شرکت کنندگان جهانی است به یکباره با نزولی وحشتناک، در رتبه سی و دوم جهان قرار گیرد!
به راستی باید پرسید که مگر روس ها، چینی ها، قزاق ها، لهستانی ها و... چه می کنند که همیشه در همه اوزان 4 یا 5 وزنه بردار آماده حضور در مسابقات جهانی دارند و ما همواره به یک تک ستاره نظیر حسین رضازاده تکیه می کنیم و با طلای او خود را در پشت واقعیت ها پنهان می سازیم.
حسین قول قهرمانی داد
با پروازی۱۰ساعته که در بین راه یک توقف یک ساعته نیز در شهر پونتاکانا داشتیم سرانجام به سانتادومنیگو رسیدیم. در فرودگاه این شهر ویزای ورود به کشور دومنیکن را به ما دادند و در حومه این شهر در هتل هاماگا اقامت گزیدیم.
در همان بدو ورود و زمانی که راهنمایان محلی مسابقات اشتباهاً ما را به محل اقامت روس ها بردند متوجه شدیم که میزبان هیچ تجربه ای در برگزاری مسابقات جهانی ندارد و اصلاً این کشور محل مناسبی برای برگزاری چنین رویدادهایی نیست.
البته بی انصافی است که اگر بخواهیم از میهمان نوازی و صمیمیت سیاهان دومنیکنی سخنی به میان نیاوریم. با یک استراحت چند ساعته روز بعد همراه با حسین رضازاده و علی پاکیزه جم مربی همراهش به سالن محل مسابقات که چیزی نزدیک به 30دقیقه رفتن به آنجا طول می کشید رفتیم و از نزدیک تمرینات رضازاده را تماشا کردیم. حسین برخلاف تهران روحیه خیلی خوبی داشت و به راحتی وزنه هایی را که برایش انتخاب می کردند بالای سر می برد. او خیلی راحت گفت:مطمئن باشید بازهم مدال طلای سنگین وزن برای من است.
برتری اولیه چینی ها
از آنجایی که با شروع مسابقات و تا روز پایانی ایران هیچ نماینده ای در صحنه رقابت های جهانی نداشت نه من و نه دیگر همکارانم اشتیاق چندانی برای حضور در سالن مسابقات نداشتیم و بیشتر سعی مان بر این بود که از حواشی این دوره از پیکارها اطلاعاتی را کسب کنیم.
دو سه روز اول چینی ها مدال های طلای اوزان سبک را درو کردند و نشان دادند که برای کسب مدال های طلای بازی های آسیایی دوحه و المپیک 2008پکن دورخیز مناسبی را انجام داده اند. اما در ادامه با درخشش تک ستاره هایی از کشورهای بلاروس، لهستان، ترکیه و قزاقستان نوار پیروزی های چینی ها پاره شد و تعادل خوبی در مسابقات برقرار گردید.
حسین رضازاده 28کیلو کمتر وزنه زد
روز پایانی مسابقه های وزنه برداری قهرمانی جهان در دومنیکن برای ما و گروه اندک ایرانیان ساکن در این کشور جلوه خاصی داشت چرا که حسین رضازاده قوی ترین مرد جهان در سنگین وزن به روی تخته آمد. او مصمم بود که با کسب مدال طلای دیگری حداقل اندوه غیبت دیگر وزنه برداران ایرانی را کاهش دهد.
پیش از شروع حمله سنگین وزن های جهان به پولاد سرد مشخص شد که باتوجه به غیبت دو چهره نامی وزن 105+کیلوگرم یعنی جابر سالم قطری و چیکشیف روسی رضازاده به راحتی می تواند بار دیگر قهرمان جهان شود. در عمل هم دیدیم که این گونه شد.
آرتیم یوداخین اوکراینی، شرباتیش لتونیایی و فینگ دونگ چینی حریفان سختی برای دلاور وزنه برداری ما نبودند و در نهایت هم حسین رضازاده با زدن 202کیلوگرم در حرکت یکضرب و 246کیلوگرم در دو ضرب یعنی رقمی حدود 28کیلوگرم کمتر از رکورد شخصی خودش به راحتی روی سکوی قهرمانی ایستاد.
در خلال برگزاری رقابت های این وزن یک نکته از نظر کارشناسان و اهل فن دور نماند و آن زمانی بود که وزنه بردار چینی که اتفاقاً قهرمان جوانان جهان هم هست زمانی که با زدن وزنه 245کیلوگرمی در حرکت دوضرب آن را به راحتی بالای سر برد و رکورد جدیدی را در این حرکت در رده جوانان ثبت کرد، زنگ خطر تازه ای را برای ما و حسین رضازاده به صدا درآورد که باتوجه به اینکه تنها 19 سال دارد می تواند جدی ترین رقیبت قهرمان دوست داشتنی ما در المپیک 2008 پکن باشد.
