عینک سه‌بعدی

کار ساده‌ای است، تنها کافی است یک طلق آبی و یک طلق قرمز بر دارید و  آنها را به شکل یک عینک در آورید و بعد به عکس‌هایی که قابلیت سه بعدی شدن دارند نگاه کنید. به جای طلق می توانید از کاغذهای شفاف شکلات و کاغذهای نازک تزئینی هم  استفاده کنید.

   اما قبل از این که دست به کار شوید و به سراغ ساختن عینک سه بعدی بروید، بهتر است ابتدا با طرز کار این عینک‌ها، که امروزه در بسیاری از بازی‌های رایانه ای استفاده می‌شوند، آشنا شوید و ببینید که مغز انسان چگونه با عینکی ساده  گول می‌خورد و شما را دچار این اشتباه می‌کند که آنچه می‌بینید سه بعد دارد و نه دو بعد!

   همه شما می‌دانید که تفاوت مهم مربع با مکعب در چیست! مربع دو بعدی است و روی صفحه کشیده می‌شود، ولی مکعب سه بعدی است و نمی‌توان آن را روی صفحه کاغذ نمایش داد. در واقع هر آنچه که روی صفحه نباشد سه بعدی است، درست مثل دنیای اطراف ما! از میز و صندلی گرفته تا کامپیوتر و دفتر و کتاب همه سه بعد دارند که به آنها طول و عرض و ارتفاع می‌گوییم. اما آنچه که باعث می‌شود ما محیط اطرافمان را سه بعدی ببینیم ساختمان و چگونگی قرارگیری چشم‌های ماست. انسان و بسیاری از جانداران دو چشم دارند که در انسان این دو چشم در فاصله تقریبی پنج سانتی‌متر از یکدیگر قرار گرفته است. اگر شما یکی از چشم‌هایتان را ببندید و به یک جسم نگاه کنید و سپس با چشم دیگری این کار را انجام دهید، متوجه می‌شوید که اختلاف زاویه ای بین دید هر کدام از چشم‌های شما از جسم وجود دارد. برای درک بهتر این مطلب چند بار پشت سر هم به جسمی که رو به رویتان قرار دارد نگاه کنید و به سرعت یکی از چشمانتان را ببندید و دیگری را باز کنید.

   در واقع هر یک از چشم‌های ما منطقه دید مخصوصی دارد و به ما این اجازه را می‌دهد که دوری و نزدیکی چیزهایی را که تا فاصله 7 متری از ما قرار دارند، با تخمین مناسبی تشخیص دهیم. به بیان دیگر اگر چند جسم در میدان دید ما باشد، به راحتی می‌توانیم بگوییم که کدام‌یک نزدیک‌تر و کدام‌یک دورتر است و فاصله بین آنها را حدس بزنیم. اما اگر با یک چشم به آنها نگاه کنیم، با وجود این که هنوز درک روشنی از دوری آنها داریم، اما دقت تشخیص مسافت آنها کاهش می‌یابد.

 مثلا اگر از یکی از دوستانتان بخواهید که توپی را به طرف شما پرتاب کند و شما در حالی که یکی از چشم‌هایتان را بسته‌اید تلاش کنید که آن را بگیرید، متوجه می شوید به راحتی زمانی که با دو چشم آن را می‌دیدید، نمی‌توانید این کار را انجام دهید. اگر این آزمایش را در تاریکی شب انجام دهید، کار سخت‌تر می‌شود. پس می‌توان گفت که وجود دو چشم، که به فاصله مشخصی از یکدیگر قرار دارند، باعث به وجود آمدن دید با اندکی اختلاف زاویه می‌شوند و به مغز این امکان را می‌دهند که دو تصویر دریافتی را با هم مرتبط کند و در نهایت فاصله جسم‌ها و دوری و نزدیکی آنها را مخابره کند.

زمانی که به تماشای فیلم سه بعدی نشسته‌اید و از عینکی استفاده می‌کنید که با فیلتر قرمز- آبی و یا قرمز- سبز پوشیده شده است، از هر یک از چشم‌ها تنها یک تصویر به مغز مخابره می‌شود. اگر به تصویر بالا نگاه کنید این مطلب را بهتر درک خواهید کرد. انتقال این دو تصویر به مغز و تطبیق آنها باعث می‌شود آنچه را که در پرده سینما می‌بینید سه بعدی به نظر برسد. البته در این روش رنگ‌ها به کیفیت مطلوبی دیده نمی شوند و همین مطلب باعث شده است تا عینک دیگری به نام عینک قطبی اختراع شود که طرز کار مشابهی دارد، اما یکی از طلق با خط‌های عمودی و دیگری با خط‌های افقی پوشیده شده است.