زفیر-6 سه شبانه روز را در آسمان ماند و شب را به کمک نیروی باتری‌های شارژ شده در نور خورشید طی کرد. پرواز این پرنده انگلیسی به‌طور آزمایشی و برای جلب نظر مسئولان ارتش ایالات متحده که به‌دنبال انواع فناوری‌های جدید جهت پشتیبانی سربازان روی زمین هستند، صورت گرفت.
زفیر ابزاری ایده‌آل برای عملیات شناسایی است و به علاوه این هواپیماهای بدون سرنشین می‌تواند برای رله مکالمات و ارتباطات میدان نبرد به خدمت فرماندهان درآید.
کریس کلر از وزارت دفاع بریتانیا و شرکت تحقیقاتی QinetiQ می‌گوید: وسایل نقلیه بدون سرنشین (UAV) نسبت به هواپیماهای متعارف و حتی ماهواره‌ها دارای مزیت‌هایی است؛
اصلی‌ترین مزیت ایستایی است، یعنی پرنده بدون سرنشین تمام وقت در محل مورد نظر حضور خواهد داشت، بر خلاف یک ماهواره که با توجه به نوعش فقط دو یا چند بار در طول شبانه روز از آنجا عبور می‌کند و در نتیجه تنها قادر به دریافت تصاویر لحظه‌ای از فعالیت‌هاست.
پرواز اخیر در محل تحقیقات ارتش آمریکا در یوما هدایت شد. طی این پرواز زفیر 82 ساعت و 37 دقیقه را بدون وقفه در آسمان سپری کرد. این زمان رکورد رسمی پرواز بدون سرنشین را که به اسم شاهین جهانی، روبوت پرنده ایالات متحده با زمان 30 ساعت و 24 دقیقه ثبت شده بود، شکست؛
حتی رکورد قبلی زفیر که در سال گذشته به دست آمده بود در بهترین حالت از 54 ساعت فراتر نمی‌رفت.
البته رکورد به‌دست آمده غیررسمی است چراکه QinetiQ عضو FAI، فدراسیون بین‌المللی هوانوردی نیست. FAI فدراسیون ورزش‌های هوایی در جهان است و انحصار ثبت رکورد‌ها را در اختیار دارد.
وزارت دفاع آمریکا تحت عنوان برنامه‌ای موسوم به JCTD، در این پرواز آزمایشی سرمایه‌گذاری کرده است.
این برنامه در راستای ارتقای فناوری‌هایی است که فرماندهان این کشور مایلند آنها را در میدان جنگ به‌کار گیرند.مسئولان این طرح اعتقاد دارند زفیر فاصله‌ای 2 ساله با تبدیل شدن به یک سامانه عملیاتی ایده آل دارد.
زفیر یک مرحله دیگر بهسازی در پیش رو دارد و سازندگان می‌گویند که در تلاشند سامانه‌ای قوی و قابل اطمینان طراحی کنند که برای ماه‌ها در آسمان باقی می‌ماند.
پرواز آزمایشی زفیر با مشارکت وزارت دفاع بریتانیا طی روز‌های 28 تا 31 جولای انجام گرفت. زفیر با وزن 30 کیـــلوگرم توسط کنترل از راه دور به ارتــفاع عمـلیاتـی 18 کیلومتر هدایت شد و سپس در حالت «خلبان اتوماتیک» به کمک ارتباط ماهواره‌ای به پروازش ادامه داد.
در این آزمایش تجهیزات ارتباطی به وزن 2 کیلوگرم بار پرنده شده بود.
در نگاه نخست پرنده ملخ‌دار مشابه دیگر هواپیماهای مدل است و حتی با پرتاب دستی شروع به پرواز می‌کند، ولی حقیقت این است که این وسیله بدون سرنشین از پیشرفته‌ترین فناوری‌های روز دنیا بهره می‌گیرد.
ساختمان زفیر از فیبر کربنی فوق سبک تشکیل شده و ارائه‌های خورشیدی سلیکون که به ضخامت ورق‌های کاغذ‌اند بر بال‌های 18 متری آن نصب شده‌اند.
ملخ‌ها نیروی چرخش خود را در طول شب از باتری‌های سولفور لیتیوم که در آفتاب روز شارژ شده اند، تامین می‌کنند.
متخصصان برای رسیدن به این سطح از ذخیره انرژی و سبک وزنی تلاش بسیاری کرده‌اند. فناوری باتری‌های این پرنده مربوط به شرکت سیون است که سال‌ها روی آن تحقیق کرده و هم اینک QinetiQ اولین کاربر این محصول است.
زفیر قابلیت خود را در برآمدن از پس شرایط آب و هوایی دشوار نیز نشان داده است. این پرنده در حرارت 45 درجه‌ای صحرای سونوران واقع در آریزونا تا سرمای منفی 70 درجه در ارتفاع 18 کیلومتری از سطح زمین آزموده شده است.
هم‌اکنون مهندسان QinetiQ در یک طرح دفاعی موسوم به کرکس در حال همکاری با غول هوانوردی آمریکا، بویینگ هستند. هدف این طرح طراحی بزرگ‌ترین هواپیمایی است که از خورشید تامین نیرو می‌کند و قادر است باری به وزن 450 کیلوگرم را همراه خود به آسمان حمل کند.
فرماندهان آمریکایی انتظار دارند طراحی به‌گونه‌ای باشد که پرنده در مکان مورد نظر بالای یک نقطه مشخص روی زمین به‌مدت 5 سال بی‌وقفه باقی بماند.QinetiQ علاوه بر کاربری امنیتی به‌دنبال توسعه فناوری UAV جهت بهره‌گیری‌های غیرنظامی است.
این شرکت به همراه دانشگاه آبریس ویث روی استفاده از فناوری مذکور برای مانیتورینگ زمین‌های کشاورزی تحقیق می‌کند تا از این طریق آن نواحی که نیاز به کود دهی دارند شناسایی و از دیگر بخش‌ها متمایز کنند.
بی‌بی‌سی- 24 آگوست 2008
