انحلال پگاه در این فصل و تیم‌های باسابقه‌ای چون بانک ملی، راه‌آهن، موتوژن تبریز، نارنجستان نور، فتح، اتکا و... در فصول قبل بیانگر این واقعیت است که ورزش ایران فاقد باشگاهداری نظام‌مند است و تا هنگامی که درصدد ایجاد باشگاه به مفهوم واقعی برنیایند این معضل همچنان نه‌تنها حیات والیبال بلکه تمامی رشته‌های مطرح غیرفوتبالی را تهدید خواهد کرد. در ورزش کاملاً دولتی ما که باشگاه‌ها با هزینه‌های دولت چرخ ورزش را به حرکت درمی‌آورند، خوب است که با نظارت سازمان تربیت‌بدنی بودجه ورزشی تخصیص یافته از سوی دستگاه‌های اجرایی به تناسب و عادلانه بین ورزش‌های مختلف توزیع شود.
یکی از مشکلات عمده موجود بر سر راه رشد و پیشرفت رشته‌های ورزشی را در سال‌های اخیر باید از این زاویه دید و به فکر راه‌حل مناسبی برای پایان دادن به این مشکل دامنگیر اکثر رشته‌های غیرفوتبالی بود. مشکل پگاه ارومیه و چندین تیم دیگر کنار کشیده از فعالیت در تیم داری فقط درد والیبال نیست و رشته‌های دیگری مثل بسکتبال، هندبال، واترپلو، بوکس، ورزش‌های رزمی، تیراندازی، تنیس‌روی‌میز و... هم به نوعی به این درد مبتلا هستند و باید به دنبال نسخه شفابخشی برای آنان بود.
اگر سازمان تربیت‌بدنی در این برهه و پس از ناکامی در المپیک پکن بتواند این قدم بزرگ یعنی ایجاد نظام باشگاهداری نوین را با بردن لایحه‌ای به هیأت‌دولت بردارد، ورزش ایران بوی تحول را بیشتر از همیشه استشمام خواهد کرد و همه رشته‌های ورزشی این موقعیت را پیدا می‌کنند که بیشتر از گذشته در رویدادهای بین‌المللی بدرخشند.
