شنبه ۲۳ شهریور ۱۳۸۷ - ۰۷:۰۲
۰ نفر

«جهانی فکر کنید؛ ملی برنامه بریزید و محلی عمل کنید». شعاری است که سازمان بهداشت جهانی برای دهم سپتامبر امسال، روز جهانی اقدام برای پیشگیری از خودکشی، انتخاب کرده است.

هر سال یک میلیون نفر زیر آوار خودکشی تلف می‌شوند و به ازای هر یک مورد از کسانی که خودکشی را با مرگ پیوند می‌زنند 20نفر یا بیشتر هم هستند که از خودکشی جان به در برده‌اند و البته این جدا از اثرات روانی‌ای است که چنین اتفاق‌هایی روی دایره وابستگان عاطفی، خانواده، جمع دوستان و افراد پیرامونی می‌گذارد.

تمامی تلاش‌های سازمان‌های جهانی و ملی باید معطوف به استقرار یک سیستم قوی اجتماعی باشد تا افراد در معرض خطر و خانواده هایشان را زیر بال حمایت بگیرد و برای درمان بیماری‌هایی همچون افسردگی و سوء مصرف مواد فکری کند.  اما وقتی منظور و هدف عالی چنین بنیاد‌هایی ایجاد شادی و احساس لبیک گفتن به زندگی با تمام مظاهرش، شکوهش، زیبایی هایش و حتی فرودهایش برای بیماران است چرا چنین افکار و حمایت‌های متعالی برای همه مردمان جامعه ایجاد نشود؟

چه اشکالی دارد که به جای تاکید‌های مکرر روی نهی از منکر و جست‌وجو و تفحص در نقص و گناه آدم‌ها، به امر به معروف روی بیاوریم تا بدی‌ها را با تاکید و تکرار خوبی‌ها پاک کنیم؟ واقعا شادی چه بدی دارد؟

کد خبر 63193

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز