به گزارش خبرنگار همشهری از اصفهان، در این مراسم که با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، معاون هنری وزارت ارشاد، رئیس مرکز هنرهای نمایشی و برخی از مسئولان استانی برگزار شد، برگزیدگان بخش‌های مسابقه ایران و مسابقه بین‌الملل جوایز خود را دریافت کردند.
اجراها و استقبال رایگان
هرچند نمایش‌های ایرانی جشنواره امسال، به هیچ روی نتوانستند نظر منتقدان و داوران را جلب کنند، اما اجرای 2 نمایش خارجی از مالزی در روز نخست و کانادا در روز سوم، تا حد زیادی توانست کمبودهای بسیار جشنواره را جبران کند.
«پاستیچ» مالزی که نمایشی بدون دکور و تنها با 2 بازیگر زن میانسال و چاق اجرا شد، چنان فضای سالن هلال احمر اصفهان را گرم و شاد کرد که همه خبرنگاران و داوران و میهمانان خارجی، سرخوش و شاد از سالن خارج شدند.
«سفر مورگان» نیز تنها با یک هنرمند کم و بیش مسن، چنان کودکان حاضر در سالن را سرگرم و بانشاط کرد و والدینشان را میخکوب، که حتی سرپا ایستادن و تحمل تمام مشقات لازم برای رسیدن به سالن، دست کم برای چند ساعت از ذهن میهمانان خارج شد.
این مشقات، البته سبب شد که بیشتر میهمانان و خبرنگاران مشتاق و حتی گاه داوران، از تماشای نمایش‌ها منصرف شده و به چهل ستون و میدان امام رفتند.
پذیرش نامحدود تماشاچی در تمام سالن‌های جشنواره، حتی بدون بلیت رایگان و به شکل کاملا آزاد سبب شد در تمام طول جشنواره، جمعیتی تا 4-3 برابر ظرفیت سالن‌ها در خیابان و جلوی درها تجمع کنند و صحنه‌های شگفت‌انگیزی از استقبال رایگان ایجاد کنند.
اما 3 نمایش دیگر خارجی که از روسیه، آلمان و انگلستان به اصفهان آمده بودند، اقبال 2 نمایش دیگر را نیافتند؛ هرچند که گروه روسیه با اجرای خلاقانه خود، تا حدود زیادی نگاه‌ها را به‌خود معطوف کرد.
این گروه با برپا کردن چادر بزرگی روی سن، 40 کودک داخل سالن را انتخاب کرده و از والدینشان تحویل گرفتند تا به درون چادر رفته و تماشاگران اصلی نمایش باشند.
باقی حضار تنها توانستند از طریق دوربین مداربسته، نمایش زنده را با کیفیتی نه چندان قابل‌قبول، بر ویدئو پروجکشن ببینند.
نمایش‌های وطنی که از دزفول، ساری، چناران، مرودشت، تبریز، اصفهان، شاهین شهر، قم، بروجن و تهران به اصفهان آمده بودند، حتی از اجنبی‌ها نیز کمتر توانستند نظر مخاطبان را جلب کنند.
هرچند ظاهرا میزان استقبال اصفهانی‌ها ارتباطی به کیفیت آثار ندارد؛شاید باز هم دست‌کم به‌علت نبود بلیت، حتی به‌صورت رایگان.
این اقدام اصفهانی‌ها که البته بدون شک برای استفاده گسترده و مناسب شهروندان انجام گرفت، اما در عمل نشان داد که به هیچ روی نمی‌تواند تصمیم مناسبی باشد؛
چراکه سبب شد سالن‌ها به فضایی مشابه پارک تبدیل شوند و شهروندان اصفهانی، که مثل همه شهرهای این مرز پرگوهر امکانات تفریحی اندکی دارند، از تمام گروه‌های سنی، به درها هجوم آورند.
نتیجه، ناکامی آنهایی بود که نیاز و علاقه بیشتری به دیدن نمایش‌ها داشتند، اما به‌طور طبیعی، فرهنگی‌تر و ضعیف‌تر بوده و عملا همواره پشت درهای پر از جمعیت، که تنها با اتکا به قدرت بدنی می‌شد از آنها گذشت، می‌ماندند.
این ناکامی‌ها، برای خبرنگاران رسانه‌های گروهی نیز استثنا نبود و مسئولان برگزاری، تفاوتی برای هیچ‌یک از آنها که به سالن‌ها می‌آمدند قائل نمی‌شدند.
این ماجرا که به درگیری‌های لفظی چندباره میان خبرنگاران و میهمانان دیگر با مسئولان انجامید، تا آنجا پیش‌رفت که مدیر اجرایی جشنواره صراحتا گفت: «2 شبکه تلویزیونی اخبار جشنواره را پوشش می‌دهند و نیاز چندانی به خبرنگاران دیگر نیست.»
اما خبرنگاران به هر حال به دعوت مسئولان تهرانی آمده بودند، پس گشت و‌گذار جای جشنواره را گرفت.
با تمام این اوصاف شاید توزیع هدفمند بلیت به‌صورت رایگان، راه حل بهتری از بی‌بلیتی محض باشد؛ اقدامی که اگر صورت می‌گرفت، به‌تنهایی می‌توانست بیشتر مشکلات و گله‌مندی‌ها را برطرف کند
