به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از وب‌سایت نیواطلس، وقتی فردی تحت استرس قرار می‌گیرد، بدن او هورمونی به نام کورتیزول تولید می‌کند. هر چه سطح استرس بیشتر باشد، غلظت کورتیزول در جریان خون او بیشتر می‌شود. در حالی که این غلظت‌ها را می‌توان با تجزیه و تحلیل نمونه‌های خون اندازه‌گیری کرد، بدیهی است که انجام این کار برای نظارت مستمر استرس در زمان شدنی نیست.
خوشبختانه، غلظت کورتیزول در عرق با غلظت‌های موجود در جریان خون مطابقت دارد. اینجاست که نمونه اولیه ساعت هوشمند وارد می شود. در حال حاضر در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس (UCLA) توسط تیم‌هایی به مدیریت پروفسور آن اندروز و دانشیار سام امامی‌نژاد، در این خصوص تحقیقاتی صورت می‌گیرد.
در قسمت زیرین دستگاه یک لایه چسب نازک وجود دارد که از کانال‌های میکروسیال برای جذب مقادیر بسیار کمی از عرق از پوست کاربر استفاده می‌کند. این عرق به حسگری منتقل می‌شود که شامل رشته‌های مهندسی شده DNA به نام آپتامر است.
هر مولکول کورتیزول در عرق، خود را به آپتامر می‌چسبد، «مثل یک کلید که به یک قفل متصل می‌شود». در نتیجه آپتامر تغییر شکل می‌دهد و میدان‌های الکتریکی روی سطح ترانزیستور مجاور را تغییر می‌دهد. یک ریزپردازنده نوسانات این میدان‌ها را تجزیه و تحلیل کرده و از آنها برای تعیین سطح فعلی کورتیزول کاربر استفاده می‌کند. این سطوح بر روی صفحه LCD در سطح بالایی ساعت نمایش داده می‌شوند.
از آنجایی که هر فرد مقادیر متفاوتی کورتیزول تولید می‌کند، ساعت ابتدا باید برای هر کاربر کالیبره شود و یک خط پایه برای سطوح پیش فرض کورتیزول آنها ایجاد کند. هنگامی که این خط مبنا تنظیم شد، دستگاه می‌تواند به آنها در زمانی که دچار استرس خطرناکی می‌شوند، هشدار دهد. علاوه بر این دستگاه می‌تواند سطوح کورتیزول آنها را در طول زمان ردیابی کند تا ببیند چه زمانی و چند بار استرس بالایی را تجربه می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
اندروز در این خصوص گفت: «من پیش‌بینی می‌کنم که توانایی نظارت دقیق بر تغییرات کورتیزول در طول زمان برای افراد مبتلا به اختلالات روانپزشکی بسیار آموزنده باشد. آنها ممکن است بتوانند چیزی را که در راه است ببینند یا تغییرات در الگوهای شخصی خود را زیر نظر بگیرند.»
نظر شما