اما به‌رغم اعلام قبلی مبنی‌بر معرفی اثر برتر از بین آلبوم‌های منتشرشده درسال‌های 86 و 87، اثر برتری انتخاب نشد.به گفته داریوش پیرنیاکان دبیر جشنواره، پایین بودن تعداد آلبوم‌ها، جلوگیری از اجحاف حق و حقوق هنرمندان و آهنگسازانی که آثارشان مورد ارزیابی قرارنگرفته تصمیم براین شد ، امسال این داوری صورت نگیرد. 44 اثر به دبیرخانه جشن خانه موسیقی رسید که به‌نظر می‌رسد تعداد کمی برای ارزیابی و نقد نیست، اما در نهایت این بررسی انجام نشد و گویی این جشن برگزار شد تا ثابت شود که آثار موسیقی که سال گذشته منتشر شده‌اند، از نظر کمی و کیفی با مشکل روبه‌رو هستند.
عطا جنگوک یکی از داوران بخش سنتی جشن خانه موسیقی درباره آثار بررسی شده می‌گوید: «با توجه به مشکلات مربوط به تولید یک آلبوم موسیقی، می‌توان همین تعداد اندک را با کیفیت و خوب ارزیابی کرد. البته نمی‌توان انکار کرد که انتشار تنها 20 اثر در حوزه موسیقی سنتی عملکرد مناسبی برای یک سال فعالیت موسیقایی کشور نیست.»
وی در ادامه می‌افزاید: «موسیقیدانان ما در تولید اثر مشکل دارند. اغلب آنها نمی‌دانند که سرمایه اولیه تولید اثر و انتشار آن را از کجا تهیه کنند؟ از طرفی خانه موسیقی هم به‌عنوان یک نهاد غیردولتی نمی‌تواند یک تنه جوابگوی اعضای خود باشد. بنابراین لازم است که بین خانه موسیقی و سایر نهادهای خصوصی و دولتی ارتباط و هماهنگی بیشتری ایجاد شود تا کیفیت و کمیت آثار بالاتر رود و انتخاب آلبوم‌های برتر آسان‌تر شود.»
جنگوک ادامه می‌دهد: «برپایی جشن‌هایی از این دست می‌تواند انگیزه موسیقیدانان را بیشتر کند. البته خانه موسیقی پیش از این جشن برگزار می‌کرد اما رقابت بین موسیقیدانان برای اولین بار اتفاق افتاده است. می‌توان امیدوار بود که در سال‌های بعد، موسیقیدانان با رغبت بیشتر آثار بهتری عرضه کنند تا داوری و انتخاب اثر برگزیده مفهوم بهتری پیدا کند.»
مجید کیانی یکی دیگر از داوران نهمین جشن خانه موسیقی، نیز معتقد است: « قرار بود امسال برای اولین بار خانه موسیقی از بین آثار منتشر شده سال گذشته، خواننده، آهنگساز و نوازنده برتر انتخاب کند که به‌عنوان یک کار جدید اتفاق درخور توجهی بود. البته تنها تعداد کمی از ناشران آثارشان را به دبیرخانه فرستادند، به همین دلیل در برخی حوزه‌ها تنها یک یا دو اثر داشتیم که انتخاب اثر برتر از بین یک یا دو آلبوم معنا نداشت. بنابراین کل کارهای بخش سنتی کنار هم بررسی شدند در حالی که در همین بخش هم رعایت برخی تقسیم‌بندی‌ها لازم به‌نظر می‌رسید.»
این استاد سنتور درباره کیفیت آثار ارائه شده به جشن خانه موسیقی می‌گوید: «تعدادی از آثار تکراری و تقلیدی است و برخی نیز برای مخاطب عام تولید شده و عامه‌پسندی را رواج می‌دهد. البته تعدادی از آلبوم‌ها هم نوآوری‌هایی دارند که شایسته تقدیر است و باید از سوی نهاد خانه موسیقی مورد تشویق و حمایت قرار گیرد. البته در مجموع کیفیت آثار پایین نبود، به ویژه در بخش تکنوازی و موسیقی تلفیقی آثار خوبی ارائه شده بود.»وی در ادامه می‌افزاید: «خانه موسیقی توانایی خوبی برای برپایی چنین جشن‌هایی دارد اما جهت آن هنوز دلخواه هنرمندان نیست.
خانه موسیقی باید از یک سو از آثاری که هویت ملی و فرهنگ ایران را ترویج می‌کند تقدیر ویژه به‌عمل آورد و از سوی دیگر نوآوری‌های هنرمندان را نادیده نگیرد. البته شاید یکی از مهم‌ترین اتفاقات داوری امسال، حضور داوران با سلیقه‌های مختلف در کنار هم بود. به‌عنوان مثال من دیدگاهی کاملا سنتی به موسیقی دارم اما برخی دوستان نوگرا هستند در این شرایط وقتی هر دوی ما به یک اثر امتیاز می‌دهیم، در حقیقت توانایی آهنگساز، نوازندگان و خواننده آن را تایید می‌کنیم و رای نهایی معدل آرای تک‌تک اعضاست. در نتیجه به این امتیاز و این شکل داوری اعتماد بیشتری می‌توان داشت چون دو یا چند دیدگاه مختلف در موسیقی آن را انتخاب کرده است.»
کیانی احترام به سلیقه داوران را احترام به خانه موسیقی می‌داند و می‌افزاید:«متأسفانه برخی دوستان از انتخاب نشدن آثارشان ناراحت می‌شوند. در حالی که آنها به‌عنوان یکی از اعضای خانه موسیقی باید بپذیرند که با شرکت در این جشن از یک سو به سلیقه داوران تن داده‌اند و از سوی دیگر این تنها سلیقه چند داور است و ممکن است کل جامعه هنری این نظر را نداشته باشد.»
ارفع اطرایی یکی دیگر از داوران نهمین دوره جشن خانه موسیقی کیفیت آثار را بسیار عالی ارزیابی کرده و می‌گوید: «کیفیت آثار بسیار امیدوار‌کننده بود و نشان داد که موسیقیدانان هنوز به ارائه آلبوم‌های خوب توجه دارند. البته تعداد آثار بسیار کم بود و همه ناشران در این جشن شرکت نکردند. اما شاید بیش از 90 در صد آثار رسیده کیفیت قابل توجه و بسیار خوبی داشتند.»
اطرایی می‌افزاید: «خانه موسیقی باید هر سال از تجربیات سال گذشته درس بگیرد تا اشتباهات قبلی تکرار نشود. چون به هر حال برگزاری جشن خانه موسیقی به این شکل در حد خانه موسیقی نیست. تعداد زیادی از اعضای خانه موسیقی در ده‌ها کمیته و کانون این نهاد عضو هستند و فعالیت دارند و انتظار می‌رود که برای برپایی چنین جشنی حضور مؤثرتری داشته باشند و کنسرت‌های بیشتری برگزار کنند. البته شاید در سال‌های بعد و با همکاری سایر نهادهای دولتی و غیردولتی، دامنه جشن موسیقی گسترده‌تر شود.»
البته نمی‌توان بی‌توجهی ناشران موسیقی را نسبت به این نوع داوری نادیده گرفت. در شرایطی که یکی از مهم‌ترین نگرانی ناشران موسیقی فروش آلبوم و انتشار غیرقانونی سی‌دی‌هایشان است، عدم‌همکاری آنها با یکی از چهار نهاد رسمی در حوزه موسیقی چه مفهومی می‌تواند داشته باشد؟
اغلب کارشناسان معتقدند که حتی نقد منفی اثر به معنای دیده شدن آن از سوی یک عده منتقد است؛ چرا که ناشران موسیقی با تکیه بر روش‌های قدیمی اهمیت جشن خانه موسیقی را نادیده گرفته و از شرکت در آن سرباز زده‌اند؟ آن هم در شرایطی که حتی عدم‌انتخاب آثار به معنای کم‌ارزش بودن آنها نبوده و داوران خانه موسیقی هیچ گاه نخواسته‌اند که به رده بندی کیفی آثار منتشر شده بپردازند. از سوی دیگر خانه موسیقی، هم باید فعالیت خود را گسترده‌تر کرده وهم موسیقیدانان شهرستانی را درگیر کند. باید پذیرفت که همه موسیقی، تهران نیست و همه موسیقیدانان در تهران نیستند!
