این حضور که به لحاظ کمی چندان هم کمرنگ نیست، طبعا این توقع را ایجاد می‌کند که بر تولید و یا پخش آثار، نظارتی هوشمندانه و توأم با برنامه‌ریزی صورت گیرد؛ نظارتی کیفی از مرحله تصویب و انتخاب برنامه تلویزیونی (اعم از سریال و...)تا مرحله دوبله و پخش و... . در فصل‌های گذشته به تناوب شاهد پخش سریال‌های کره‌ای در مقاطع مختلف زمانی بودیم سریال‌هایی مثل: «انسان خوب»، «امپراتور دریا»، «جواهری در قصر» و« تاجر پوسان» که با توزیع و پراکنش مناسب در زمان پخش، هر کدام طی یک بازه زمانی روی آنتن رفتند.
این توزیع و پخش مناسب سریال‌های کره‌ای در میان سریال‌های ایرانی و خارجی دیگر به نوعی روندی طبیعی و مقبول بود و در هر دوره هم طرفداران و مخاطبان خاص خود را داشت و به جز سریال ضعیفی مثل«تاجر پوسان»، اغلب این سریال‌ها با استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبه‌رو شد تاجایی که مثلا یانگوم تا مدت‌ها در ذهن مخاطبان باقی ماند و همه جا نقل محافل بود. اما این روزها شاهد پخش بی‌رویه و پرفشار سریال‌های کره‌ای هستیم که طبیعتا حتی اگر مشتاق دیدن داستان‌های ساده و سرراست این چشم بادامی‌های دوست داشتنی هم باشیم، با هجوم سریال‌های کره‌ای در هر شبکه از دیدنشان دلزده خواهیم شد.
اگر از کارتون«رویای زیبای من» که بیشتر به مصائب یانگوم شبیه است، بگذریم، این روزها با سیل سریال‌های کره‌ای مثل سریال تاریخی «افسانه جومانگ» و... که بدون برنامه‌ریزی دقیق محصولات کشور کره از چند شبکه به شکلی همزمان روی آنتن رفته اند، مواجهیم؛ چیزی که یادآور تب پخش سریال‌های ژاپنی مثل: «سال‌های دور از خانه» و... در سال‌های گذشته است. آن سال‌ها هم با پخش افراطی و حتی تکراری سریال‌ها و فیلم‌های ژاپنی از تلویزیون تا مدت‌ها مخاطبان نسبت به پخش این سریال‌ها واکنشی منفی داشته و حتی وقتی قرار بود فیلمی ارزشمند از کشور ژاپن روی آنتن برود با تصور همان پیشینه، با واکنش منفی روبه‌رو می‌شد.
این آفتی است که می‌رود تا گریبان محصولات کره‌ای را هم بگیرد. کشور کره با تولیدات محدود فیلم و سریال سالانه خود، تا حدودی توانسته به بازار خوبی در سطح جهانی دست پیدا کند، اما قرار نیست که به محض استقبال از یک مجموعه کره‌ای و پر‌مخاطب شدن آن، هر محصول دیگری حتی بدون کیفیت به آنتن‌های تلویزیونی ما راه پیدا کند. بخش کارشناسان آمار تلویزیون با داشتن اطلاعات کامل در زمینه بازخورد مخاطبان در پخش هر سریال و برنامه‌ریزی دقیق می‌تواند به ساختار انتخاب و پخش برنامه‌ها نظمی دقیق ببخشد.
برخی از این سریال‌های کره‌ای صرف‌نظر از آنهایی که کیفیت مطلوب دارند حتی در کشور خود با واکنش مثبت چندانی روبه‌رو نیستند و پخش بی‌رویه آنها در شبکه‌های مختلف صدا و سیما، با وجود داشتن امکانات و سریال‌ها و تله فیلم‌های ایرانی نسبتا مناسب(که طبعا باید اولویت پخش با آنها باشد) این انگاره را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند که اینها صرفا برای پر کردن آنتن و سردستی در برنامه پخش قرار گرفته‌اند و دوباره همان اتفاق قدیمی تکرار می‌شود که با فشردن دکمه هر کانال چشمت به بازیگرانی می‌افتد که به‌دلیل محدودیت صنعت درام‌های تلویزیونی در کره، همه تصاویر، داستان، فضا و... تکراری‌اند و دیگر فراموش می‌کنید که این کدام و مربوط به چه سریالی بود!
در حالی‌که کشور کره علاوه بر این مجموعه‌های تلویزیونی، فیلم‌های خوش ساختی را هم روانه بازار‌های جهانی کرده است؛ فیلم‌هایی با محتواهای انسانی و لطیف از کارگردانانی بزرگ که آوازه‌شان در جشنواره‌های بزرگ جهانی به گوش همگان رسیده، اما با این روند پخش نامناسب مجموعه‌های کره‌ای، اگر قرار باشد روزی این فیلم‌ها هم روی آنتن بروند با واکنشی منفی روبه‌رو خواهند شد.
