به گزارش همشهری آنلاین، فیلم پدر عروس (Father of the Bride) یک بار در سال ۱۹۵۰ با بازی الیزابت تیلور و یک بار دیگر در سال ۱۹۹۱ با بازی استیو مارتین و دایان کیتون از رمانی به همین نام اثر ادوارد استریتر اقتباس شده است و به تازگی اچ‌بی‌او مکس، نسخه به‌روز شده و البته لاتینی از آن منتشر کرده که بعد از ۴ روز، به پربیننده‌ترین فیلم این پلتفرم تبدیل شده است.
فیلم پدر عروس محصول سال ۲۰۲۲، کمدی استودیویی با بودجه متوسط، بازگشتی به دوران جذاب موسیقی‌های عالی، تک‌گویی‌های پرطمطراق و آشپزخانه‌های بزرگ است. داستان پدر عروس، قبلا دوبار تعریف شده است؛ بار اول در سال ۱۹۵۰ وینسنت مینِلی آن را روایت کرد و بار دیگر در ۱۹۹۱ نانسی مایرز. اما داستان پدری بیش از حد محافظه‌کار که بالاخره راضی می‌شود و دختر عزیزش را در طول تالار تا محراب عروسی همراهی می‌کند، بارها و بارها به شیوه‌های مختلف تعریف شده است.
این آغازی آشنا است که اغلب ذهن‌ها را به این سمت می‌برد که با فیلمی کمدی طرف هستند: دختری که درخواستی دارد و پدری که مخالف است. بازسازی کارگردان مکزیکی، گری آلازراکی اما اعتبار دیگری به این داستان داده است. نه فقط به این دلیل که ظاهرا فیلمش با استقبال زیادی از سوی تماشاگران مواجه شده است، بلکه به این دلیل که با تکرار داستانی قدیمی در دهه ۲۰۲۰، راهی پیدا می‌کند که این قصه تکراری را از نقطه نظر فرهنگی غنی کند.
او همراه با فیلمنامه‌نویس مت لوپز، داستان سنتی امریکایی را به قلمروی متنوع‌تر و به شکلی چشمگیر، جالب‌تر برده و یک خانواده کوبایی-امریکایی را در مرکز ماجرا قرار داده است. این فیلم با نام اسپانیایی «El Padre de la Novia» همان‌طور که انتظار می‌رود، بر شخصیت پدر با بازی اندی گارسیا متمرکز است. بیلی، مردی تبعیدی است که از هیچ شروع کرده و به معماری موفق در در میامی تبدیل شده است و با همسر فداکارش اینگرید (گلوریان استفان) زندگی می‌کند.
بعد از چند دهه زندگی، ازدواجشان تیره و تار می‌شود و وقتی دخترشان سوفیا (آدریا آرجونا ستاره موربیوس) از دانشکده حقوق برای تعطیلات به خانه می‌آید، تصمیم می‌گیرند طلاقشان را برای او فاش کنند، اما از چیزی که می‌شنوند غافلگیر می‌شوند. دختر برایشان خبر تازه‌ای دارد: او در شرف ازدواج است و قصد دارد این کار را تنها چهار هفته دیگر انجام دهد.
حتی اگر هیچ‌کدام از دو نسخه قبلی را ندیده باشید، با شکلی که داستان پیش می‌رود - از درگیری تا آشتی و مونولوگ‌هایی درباره درگیری و آشتی بعدش - چندان غافلگیر و شگفت‌زده نمی‌شوید. اما لذت تماشای فیلم‌های این‌چنینی، نه فراز و فرودها و گره‌های غیر قابل پیش‌بینی داستان، بلکه اتفاقا در نحوه روایت آن است و الازراکی، در بزرگترین فیلمش تا این تاریخ، ثابت می‌کند که در این امر متخصص است. چنین فیلم‌های استودیویی درخشانی دیگر کمتر ساخته می‌شود.
گرچه کمدی رمانتیک‌ها در این دوره عمدتا با بودجه کم ساخته می‌شوند و سطح کیفی بالایی ندارند، اما آلازراکی می‌داند که بسته‌بندی هم به اندازه محتوای بسته اهمیت دارد و برای همین است که به فیلمش با موسیقی جاز خاطره‌انگیز و استفاده زیاد از مناظر میامی و مقدار زیادی غذا جلوه می‌دهد. سکانش آماده شدن برای عروسی در لحظه آخر، یکی از لذت‌بخش‌ترین تصاویری است که در فیلم‌ها دیده‌ایم.
چیزی که رنسانس اخیر رامکام سعی کرده تغییر دهد، ماهیت عمدتا سفید و لحن کاملا مستقیم فیلم‌هایی است که بسیاری از مخاطبان امروزی سینما با آن‌ها بزرگ شده‌اند. روایت دوباره پدر عروس، با بازیگران لاتین‌تبارش بسیار خوب عمل می‌کند. فیلمنامه لوپز بر ویژگی‌های لاتین خاصی تکیه دارد که به فیلم، شخصیت خاص و متمایز خود را می‌دهد. درگیری‌های درونی جامعه را به نمایش می‌گذارد و نشان می‌دهد که اقدامات پدر، بر اساس چیزی است که خود قبلا تجربه کرده است.
پدر، یک تبعیدی کوبایی در ایالات متحده است و نحوه برخورد او با چیزهایی مثل پول و سنت، بافت عمیق‌تری به داستان می‌دهد. شخصیت او نمایانگر دنیای قدیم و داماد آینده‌اش، نماینده دنیای جدید است. داماد آینده او، با بازی دیگو بونتا خواننده و بازیگر مکزیکی، لیبرالیسم ملایم‌تر را به شکل سنتی‌تر مردانگی ترجیح می‌دهد. اما فیلمنامه ماهرانه لوپز به جای افتادن در دام کلیشه‌های آلفا و بتا، نشان می‌دهد که اتفاقا این بزرگتر است که باید رشد کند و یاد بگیرد و میل به پیشرفت مرد جوان، چیزی است که می‌تواند به این امر کمک کند و بزرگتر را از بلاتکلیفی که در آن گیر کرده، نجات دهد.
در آخر اما، هیچ چیز قابل توجهی در مورد پدر عروس ۲۰۲۲ وجود ندارد (آیا واقعا لازم بود ساخته شود؟) اما این فیلم بسیار بهتر و روان‌تر از آن چیزی است که در ابتدا از آن انتظار می‌رود. این فیلم با چنان اطمینانی ساخته شده که مطمئنا شایسته نمایش است؛ حتی نمایش روی پرده بزرگ سینما.
منبع: ترجمه از گاردین با کمی تغییر و تلخیص.
نظر شما