براساس این طرح جامع، خودکشی به عنوان یک آسیب روانی اجتماعی وابسته به عوامل روانشناختی، زیست شناختی و اجتماعی است که اقشار مختلف خصوصا جوانان و نوجوانان را تهدید می‌کند.
به گزارش ایسنا، براساس بررسی دفتر مشاوره وزارت علوم، خودکشی دومین علت مرگ در دانشجویان و سومین علت مرگ در میان جوانان 24-15 ساله شناخته شده است و از آنجا که خودکشی با سایر آسیب‌ها اختلالات ارتباط متقابل تنگاتنگ دارد و آسیب ناشی از آن قابل تسری است، بنابراین برنامه‌ریزی و ارایه مداخلات جامع و گسترده جهت پیشگیری از خودکشی در دانشجویان و کاهش و کنترل این آسیب در دانشگاه‌ها امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.
نرخ جهانی خودکشی دانشجویی 5/7 در 100 هزار نفر است که تقریبا نصف میزان خودکشی همتایان غیردانشجویی آنهاست.
نرخ خودکشی دانشجویی در ایران طی سالهای 88-77 در دانشگاه‌های تحت پوشش وزارت علوم، حداکثر 6/1 در 100 هزار و حداقل 6/0 در 100 هزار نفر بوده است که در ظاهر نسبت به نرخ جهانی خودکشی دانشجویان بسیار پایین تر است.
در این مطالعه آمده است: با این حال به طور کلی تعیین دقیق میزان خودکشی در دانشجویان امری دشوار است، چرا که این رفتارها یا شناسایی نمی‌شوند و یا در صورت شناسایی به دلیل تابوی موجود درباره خودکشی معمولا گزارش نمی‌شوند و یا علت مرگ و میر به عوامل دیگر نسبت داده می‌شود.
بر اساس این طرح، شناسایی عوامل خطرساز و حمایت کننده کاهش عوامل خطرساز و افزایش و تقویت عوامل حفاظت کننده یکی از اهداف عمده پیشگیری از خودکشی در دانشجویان است، بنابراین در این طرح مبنای مداخلات پیشگیرانه مدل طیف مداخله است که سه دسته مداخله شامل پیشگیری، درمان و حمایت را مشخص کرده و به ترتیب در اولویت و اهمیت اقدام قرار دارند.
بر این اساس اهداف کلی پیشگیری از خودکشی در دانشجویان را کاهش عوامل خطر ساز، افزایش عوامل حفاظت کننده، کاهش خودکشی و کاهش شیوع رفتارهای خودکشی گرا و عمده ترین اهداف اختصاصی آن را اصلاح نگرش‌ها و باورهای نادرست، افزایش سطح دانش و آگاهی، گسترش فرهنگ پیشگیری از خودکشی، توانمندسازی روانی، اجتماعی، اخلاقی و مذهبی دانشجویان، شناسایی جمعیت در معرض خطر خودکشی و هماهنگ سازی و گسترش همکاری واحد پیشگیری از خودکشی با سایر واحدهای دانشگاهی را تشکیل می‌دهند.
بر اساس این گزارش طرح جامع پیشگیری از خودکشی در میان دانشجویان توسط دفتر مرکزی مشاوره وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تدوین شده است و طی آن غربالگری، آموزش، تقویت و گسترش شبکه حمایت اجتماعی، اقدامات ساختاری، مطالعات و پژوهش، توسعه و تقویت فعالیتهای اغنا کننده و مداخله، درمان و حمایت از راهبردهایی است که دستیابی به هدف آن راهبرد را به صورت عملیاتی مشخص می‌کند.
