اگرچه سری جدید این برنامه نسبت به دوره‌های قبلی مخاطب کمتری دارد، اما می‌توان گفت این برنامه، هنوز یکی از جذاب‌ترین تولیدات شبکه دوم سیما به شمار می‌آید.
برنامه‌ای که البته جذابیت اصلی‌اش را از میهمانانی می‌گیرد که روی صندلی نشسته و به سؤال‌های متنوع و متعدد مجری پاسخ می‌دهند.
سری اول «صندلی داغ» خیلی زود به یک برنامه پربیننده تبدیل شد. در آن زمان بی‌رقیب بودن برنامه، برگ برنده‌ای بود که نمی‌شد به سادگی از کنارش گذشت.
ساختار برنامه و فضای صمیمانه گفت‌وگو عاملی بود که باعث می‌شد مخاطبان تلویزیون به راحتی با آن ارتباط برقرار کنند.
طراحان سؤال در «صندلی داغ» تلاش می‌کنند جنس سؤال‌ها به گونه‌ای باشد که مخاطب بتواند وجوه تازه‌ای از شخصیتی را کشف کند و گفت‌وگوی این برنامه از حالت رسمی و خشک خارج شود.
در این مدت که «صندلی داغ» روی آنتن بوده میهمان‌های مختلفی مقابل دوربین برنامه نشسته‌اند و به سؤال‌ها پاسخ داده‌اند.
بعضی از آنها مثل مرجان محتشم، فرهاد صبا، حجت‌الاسلام محمود دعایی، بیژن نوباوه و... کمتر گفت‌وگو کرده‌اند و به همین دلیل حرف‌هایشان جذاب و تازه بوده. جنس سؤال‌ها کمک کرده تا از آنها تصویر تازه‌ای ببینیم.
«صندلی داغ» مجری‌های مختلفی داشته اما سهم احمد نجفی در این بین بیشتر از دیگران بوده است.
در جایی که از نجفی و شیوه اجرایش بارها انتقاد شده است، البته نجفی سعی کرده در سری جدید، کمی حرکاتش را محدود کند و مدام به پشت صحنه نگاه نکند.
اجرای منوچهر نوذری در این برنامه یکی از بهترین اجراها بود، به اجرای داریوش کاردان هم می‌توان نمره قبولی داد، اما اجرای نجفی در مقایسه با مجری‌های قبلی «صندلی داغ» ضعف زیادی دارد. نجفی بازیگر است و مجری نیست.
در این سالها ثابت شده که هر بازیگری نمی‌تواند در مقام مجری قرار بگیرد. او آزادی عمل زیادی هنگام اجرای «صندلی داغ» دارد.
شاید اگر کارگردان روی او نظارت و کنترل بیشتری داشت،حاصل کار نجفی قابل قبول‌تر از چیزی که می‌بینیم، می‌شد.
«صندلی داغ» می‌تواند تا مدت‌ها تولید و پخش شود به شرطی که سازندگان آن محافظه‌کاری را کنار بگذارند و از میهمانانی دعوت کنند که کمتر آنها را دیده‌ایم و حرف‌هایی را بشنویم که کمتر شنیده‌ایم؛ میهمانانی که شنیدن حرف‌ها و دیدگاه‌هایشان برای مخاطب تلویزیون جذاب باشد.
نشاندن چهره‌های سیاسی روی صندلی این برنامه به تنهایی، برگ برنده‌ای برای سازندگانش محسوب نمی‌شود.
