و نهایتا به استخوانهای واقعی بدل خواهد شد، انجام می‌دهند.
به گزارش خبرگزاری فرانسه در صورتی که این کارآزمایی موفقیت‌آمیز باشد، این روش ژاپنی در طول چند ساعت پس از بروز سانحه برای یک بیمار، می‌تواند استخوانهای جدید برای او تولید کند.
دکترها معمولا نقصان‌های استخوانی را با پیوند زدن استخوانهای واقعی یا جایگزین‌های سرامیکی ترمیم می‌کنند. ایمپلنت‌های (وسائل کاشتنی) ژاپنی از پودر فسفات کلسیم، ماده‌ای که استخوانهای واقعی را می‌سازد، استفاده می‌کند.
این ایمپلنت‌های جدید استخوان سی‌تی (CT Bone) نامیده می‌شوند، چرا که با استفاده از داده‌های توموگرافی کامپیوتری (CT) - شکلی از تصویربرداری پزشکی - ساخته می‌شوند.
به گفته این پژوهشگران این ایمپلنت می‌تواند با ساختارهای پیچیده استخوان فک، گونه و سایر بخش‌های جمجمه تا حد کمتر از یک میلی‌متر تطبیق پیدا کند - یعنی میزانی که به حد کافی قابل‌توجه است که در صورت انسان تفاوتی ایجاد کند.
توسیوشی تاکاتو، جراح ارتوپد و استاد دانشکده عالی پزشکی توکیو در این‌باره گفت: "این ایمپلنت را می‌توان با استخوان خود فرد جایگزین کرد، کاری که پیش از این ممکن نبود."
این استخوانهای به طور شخصی ساخته‌شده با استفاده از طراحی به کمک کامپیوتر از پودر فسفات کلسیم و یک مایع جامدکننده که بیش از 80 درصد آن آب مقطر است، ساخته می‌شود.
به همان طریقی که پرینتر اینک - جت قطرات جوهر را روی یک قطعه کاغذ می‌پاشد، یک وسیله که مایع روی لایه‌ای به ضخامت 0.1 میلی متری از این پودر برای ایجاد شکل مطلوب می‌سازد.
به طور نظری، آزمایشگاهی در توکیو می‌تواند در طول یک روز با استفاده از داده‌های سی‌تی اسکن یک استخوان شخصی‌ساخته‌شده را در طول چند ساعت برای شخصی که در آن سر دنیا در اثر سانحه ماشین آسیب دیده است، بسازد.
آزمایش‌های بالینی برای حدود دوسال ادامه خواهد یافت، و 70 فرد بزرگسال در 10 بیمارستان را در بر خواهد گرفت. پیش از طرح اخیر، بیمارستان دانشگاه توکیو استخوان سی‌تی را در 10 فرد بزرگسال پیوند زده است.
پژوهشگران انتظار دارند تا این طرح را در طول سه تا چهار سال کاربرد عملی پیدا کند.
همین تکنولوژی برای ساختن نمونه‌های اولیه فراورده‌های صنعتی استفاده شده است.
چونگ اونگ – ایل استاد مهندسی زیستی دانشگاه توکیو که در این طرح شرکت داشته است، در این باره می‌گوید: "اما این برای اولین بار است که در جهان از موادی استفاده می‌شود که می‌توان آن را در بدن انسان کاشت."
چونگ گفت بررسی‌های قبلی نشان داده است که این ایمپلنت‌ها پس از یک تا دو سال بسته به وسعت نقصان استخوانی با استخوان بازسازی‌شده جایگزین خواهد شد.
تاکاتو گفت استخوان میزبان به عنوان "انکوباتوری" عمل می‌کند که به جایگزین شدن استخوان مصنوعی کمک می‌کند. در این روند سلول‌ها در فرایندی که می‌توان آن را "مهندسی بافتی درون بدن" نامید به ایمپلنت تهاجم می‌کنند و جایگزین آن می‌شوند.
به گفته تاکاتو ایمپلنت‌های سرامیکی شکننده هستند و به این علت جراحان اغلب مجبورند تا استخوان میزبان بیمار را بتراشند تا چفت شدن بهتر ایمپلنت‌های معمولی امکان‌پذیر شود.
دکترها برای پیوند‌های معمول، اغلب استخوان پیوندی را از جاهای دیگر بدن خود فرد به تاکاتو گفت: "تقریبا نیمی از این پیوندها در فرایند ساختن ایمپلنتی که با محل نقصان استخوانی جور شود، از دست می‌روند. بنابراین بسیار خوب است که بتوان استخوان را بدون نیاز به برداشتن قطعات استخوانی از جایی دیگر، بازسازی کرد."
تاکاتو امیداوار است که در صورت موفقیت آزمون‌های بالینی کاربرد استخوان سی‌تی برای کودکان هم امکان‌پذیر شود.
تاکاتو گفت:"حتی اگر ما بخواهیم آسیب اسکلت یا ناهنجاری رشد استخوان را در کودکان درمان کنیم، نمی‌توان استخوان برای پیوند از جاهای دیگر بدن کودک برداشت. این تکنولوژی باید به کودکان کمک کند."
کودکان معمولا رشد استخوانی عالی دارند. تاکاتو گفت: "ایمپلنت‌ها در کودکان به سرعت با استخوان خود آنها جایگزین می‌شوند، چرا که استخوان‌ها همگام با رشد کودک، رشد می‌کنند."
این تکنولوژی جدید همچنین سوراخ‌های ریزی در میان استخوانهای مصنوعی ایجاد می‌کند که رگ‌های خونی و سلول‌ها می توانند از میان آن بگذرند و بازسازی استخوان بپردازند.
این گروه پژوهشی همچنین بر روی استخوان سی‌تی نسل دوم کار می‌کنند که حاوی موادی هستند که پل زدن میان استخوان مصنوعی و استخوان واقعی را تسهیل می‌کنند.
به گفته تاکاتو استفاده از این ایمپلنت در جمجمه‌های سگ‌های نژاد بیگل در حال آزمایش است و تا به حال نتایج خوبی داشته است.
هدف نهایی این است که بتوان استخوان را از سلول‌های زنده بیماران ساخت، و این امکان را ایجاد کرد که به صورت قطعات بزرگ درآیند
