به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از روزنامه سان، این موشک ۹۸ متری با محموله ۱۰ ماهواره مکعبی (کیوب ست) قرار است در ۲۹ اوت (۷ شهریور) به ماه فرستاده شود.

یکی از ماهواره‌های مکعبی ماموریت دارد تا به کاوش یخ روی ماه بپردازد. در اصل «کاوشگر ماه» ناسا در اواخر دهه ۹۰ سیگنال‌هایی را از وجود آب روی سطح کره ماه ارسال کرده بود که کنجکاوی دانشمندان را برانگیخته است. اگر آب در میزان کافی بروی سطح کره ماه یافت شود برای کشاورزی یا پشتیبانی از زندگی مناسب خواهد بود. حتی می‌توان با تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن از آن برای تامین سوخت پیشران موشک‌های فضایی بهره برد.

برخی دیگر از  ماهواره مکعب‌ها  به سمت سیارک‌هایی مانند  ۲۰۲۰GE  رهسپار خواهند شد و احتمالا ظرف دو سال آینده به آن سیارک‌ها خواهند رسید.

ماهواره ‌مکعب دیگر هم ماموریت دارد با نقشه‌برداری هیدروژن قطبی قمری، هیدروژن اضافی را با وضوح ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر، تقریباً دو برابر بهتر از «کاوشگر ماه»، ترسیم کند.

قرار است در ماموریت این موشک فضایی هم سویه‌های مخمر موجود در صدها چاه میکروسکوپی در فضا رها شوند. این اولین آزمایش ناسا از اثرات بیولوژیکی تشعشعات فراتر از مدار پایین زمین از زمان آخرین ماموریت آپولو در سال ۱۹۷۲ است.

موفقیت ماموریت‌های ماهواره مکعب‌ها برای دانمشندان از این جهت که قطعات آنها به راحتی مونتاژ شده و ارزان تمام می‌شوند، بسیار مهم است. بن مالفروس، محقق اصلی ماهواره مکعب مربوط به اکتشاف یخ روی ماه، در این زمینه می‌گوید: «ما در مرحله گذار از یک کنجکاوی و ابزار آموزشی به بستری برای علم واقعی هستیم.»

بیشتر بخوانید:

• ناسا به دنبال ناشناخته‌تر از کهشکان‌های دور دست | اعماق اقیانوس‌ها چه خبر است؟

• نشانه‌هایی از حیات در قمر مشتری | اروپا شباهت بسیاری به زمین دارد

نگرانی اصلی متخصصان از انجام ماموریت تمام این ماهواره‌ها است چرا که ممکن است نیمی از ماهواره‌ها در پی بیش از یک سال گیر افتادن در موشک به دلیل تاخیر در پرتاب، انرژی کافی را برای انجام ماموریت حفظ نکرده باشند.در اصل باتری‌های ماهواره‌ها به قدری خالی می‌شوند که ممکن است برخی از آنها نتوانند راه‌اندازی شده و صفحات خورشیدی خود را بشکنند.

در گزارشی از وب‌سایت ساینس آمده که اهداف این ماهواره‌ها؛ بررسی ماه، سیارک‌ها و محیط تشعشعی اعماق فضا است. سه مانکن آزمایشی هم قرار است در این سفر ۴۲ روزه موشک SLS حضور داشته باشند. هدف ناسا از به کارگیری این آدمک‌های آزمایشی برای فضانوردانی است که ناسا قرار است آنها را در اوایل سال ۲۰۲۵ به عنوان بخشی از برنامه آرتمیس۱ به ماه بفرستد.