مروری بر برنده‌های اسکار در سال‌های پیش نشان می‌هد که بازیگرانی که نقش آدم‌های مسئله‌دار را بازی کرده‌اند، شانس بیشتری برای دریافت مجسمه طلایی داشته‌اند. اعضای آکادمی به بازی در نقش آدم‌های معتاد، عقب افتاده ذهنی، قاتلان بی‌رحم و افسرده‌هایی که مدام اشک می‌ریزند و کلا کاراکترهای عجیب و غریب توجه بیشتری نشان می‌دهند.
نقش‌هایی که به آنها اسکاری می‌گویند.منتقد نشریه ورایتی در تحلیلی به بررسی ویژگی‌هایی پرداخته که معمولا در اهدای اسکار بهترین بازیگر لحاظ می‌شود:
10 سال پیش وقتی بهترین شکل ممکن با بازی جک نیکلسن و هلن هانت را می‌دیدم، با خودم گفتم هانت شاید نامزد اسکار شود، اما صحنه‌ای در این فیلم هست که او پس از شنیدن خبرهای بد می‌کوشد جلوی گریه‌اش را بگیرد و بعد ناگهان به بالا خیره می‌شود. در آن لحظه مطمئن شدم هانت اسکار را می‌برد. در مورد بازیگران مرد چند عامل هست که می‌تواند آنها را به حلقه برندگان ملحق کند. یکی از آنها لحظه‌ای در فیلم است که آن بازیگر در حالی که اشک به چشمانش آمده، در جست‌وجوی نیرویی است که او را راهنمایی کند. این تمهید حداقل از زمانی که مارلون براندو برای در بارانداز برنده اسکار شد، جواب داده است. شخصیت باردم در پیرمردها کشوری ندارند تمام ویژگی‌های یک نقش اسکاری را داشت.
هر سال گزارشگران صنعت سرگرمی از نوع نقش‌هایی حرف می‌زنند که عموما به تور اسکار می‌افتند: آدم‌های الکلی، معتاد، افراد مبتلا به اختلالات ذهنی یا فیزیکی و...
نامزدی پارسال تام ویلکینسن برای فیلم مایکل کلیتن بار دیگر این مسئله واضح را به رخ کشید که حضور در نقش یک فرد مجنون، به‌خصوص مجنونی که در نهایت معلوم می‌شود از همه عاقل‌تر است، برای نامزدی اسکار اصلا کاری اشتباه نیست. اما در چند دهه اخیر ثابت شده مواردی ظریف‌تر هم هست که بازیگران مرد با رعایت آن بی‌برو‌برگرد نامزد اسکار و حتی برنده آن می‌شوند.
بامزه حرف بزن. دانیل دی ـ لوئیس در خون به پا می‌شود نمونه‌ای بسیار خوب از حرف زدن با صدایی غریب با استفاده از ریتم و الگوهای نامتعارف گفتاری است. رعایت این مسئله و به‌ویژه همراهی آن با نگاه از گوشه چشم، بسیار اهمیت دارد. ا ز نمونه‌های چشمگیر قبلی می‌توان به خیلی‌ها از جمله بیلی باب تورنتن در Sling Blade و رنی زلوگر در کلد مانتین اشاره کرد. (آنتونی هاپکینز در سکوت بره‌ها و تام هنکس در فورست گامپ جایزه اسکار را بدون چپ چپ نگاه کردن بردند که مسئله‌ای در خور توجه است.)
قانون اصلی این است: اگر یک کمدین توانست ادای بازی شما را درآورد و همه متوجه این مسئله شدند، وارد بازی شده‌اید.
مدل موی منحصر به فرد داشته باش. کیت وینسلت در درخشش ابدی ذهن پاک، مریل استریپ در شیطان پرادا می‌پوشد و سوارس رونان در تاوان، همه فوق‌العاده‌اند. اگر حداقل سه مرد در رژه هالووین در غرب هالیوود لباس شخصیت شما در فیلم را پوشیدند، رای‌دهنده‌های اسکار شما را به خاطر خواهند داشت.
تهدیدآمیز و بازیگوش باش. وقتی فورست ویتکر در آخرین پادشاه اسکاتلند با جیمز مک‌آووی روبه‌رو می‌شود، حسابی او را می‌ترساند و بعد وانمود می‌کند شوخی کرده است. عین این مسئله در مورد جو پشی و ری لیوتا در فیلم رفقای خوب مارتین اسکورسیزی هم بود. این یکی از درس‌های مدرسه بازیگری است: او ترسناک است! / اوه، شوخی می‌کند! / نه، واقعا ترسناک است!
یکی را بکش. این مسئله پارسال به لطف بازی‌های جانی‌دپ و کیسی افلک کاملا رو بود و از نمونه‌های چند سال اخیر می‌توان به کاترین زیتا ـ جونز، چارلیز ترون، دنزل واشینگتن، شان پن و تیم رابینز اشاره کرد. دیگر نامزدها عبارتند از: ویلیام هرت (تاریخچه خشونت)، مارک والبرگ (مردگان) و پل نیومن (جاده تباهی).
قطعا اینجا با یک برنده بزرگ روبه‌رو هستیم: خاویر باردم. او به نقش آنتون چیگور منحصربه فردترین مدل مو را دارد، با قربانیان خود بازی می‌کند و کلی آدم می‌کشد (من پیرمردها کشوری ندارند را دو بار دیده‌ام و هنوز دقیقا متوجه نشده‌ام او در این فیلم چند نفر را می‌کشد).گذشته از این، الگوی گفتاری باردم در این فیلم بسیار متمایز است، ضمن اینکه چشم‌هایش همزمان بی‌حالت و نافذ است. این از گوشه چشم نگاه کردن بهتر است! کلید کار دست چیگور است.
