همشهری آنلاین - مریم باقرپور: مجتمع پردیسان در خیابان سیمای ایران منطقه ۲ مکانی نظامی نیست اما برای ورود باید هماهنگی‌ها انجام شود. وارد کوچه‌ها و خیابان‌هایش که می‌شوید، به یاد می‌آورید که تا همین چند سال پیش سرلشکرخلبان شهید «حسین لشگری» معروف به سید اسرای ایران، سرهنگ خلبان «صمدعلی بالازاده» رکورددار پروازهای جنگی در سال‌های دفاع‌مقدس و سرهنگ دوم خلبان «محمود اسکندری» مشهور به شکارچی آسمان عراق در آن قدم زده‌اند و بسیاری از عقابان آسمان هنوز در آن ساکنند.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
آشیانه عشاق
کلنگ ساخت مجتمع پردیسان سال ۱۳۶۱ به زمین زده شده و سرتیپ خلبان «جواد محمدیان» عضو هیئت‌مدیره مجتمع است و دراین‌باره می‌گوید: «از نخستین ساعت‌های شروع جنگ تحمیلی، نیروهای هوایی ارتش در نوک حمله حضور داشتند، در آن دوران خانواده بسیاری از خلبانان در خانه‌های سازمانی زندگی می‌کردند و با توجه به اینکه پس از هر عملیاتی احتمال داشت خلبانی شهید، مفقود الاسر و زخمی شود، این موضوع باعث تضعیف روحیه سایر خلبانان می‌شد. به همین دلیل مسئولان وقت تصمیم گرفتند تا مکانی برای خانواده خلبانان بسازند.»
او که در کارت ایثارگری‌اش ۷ سال و ۱۱ ماه خدمت ثبت شده و در عملیات‌های آزادسازی خرمشهر، فتح‌المبین، فاو، کربلای یک تا ۵ و... حضور داشته، ادامه می‌دهد: «در آن دوران «حبیبی» شهردار تهران بود و با پیگیری، زمینی در شهرک غرب انتخاب شد، سپس تعاونی خلبانان شکاری شکل گرفت و از امیر و فرمانده تا سرتیپ و همگی پول گذاشتندتا این مکان ساخته شود. در نهایت سال ۱۳۷۰ با تمکیل ساختمان‌های ۴ طبقه خانواده‌های شهدا، ایثارگران، آزادگان و فرماندهان نیروی هوایی در آن ساکن شدند که آن دوران تعدادشان به بیش از ۷۰۰ نفر می‌رسید.»
نظم اینجا حرف اول می‌زند
در محوطه مجتمع، وارد هر کوچه و خیابانش که بشوید، از ارغوان تا زنبق، شقایق و نسترن نظم و انضباط را می‌بینید، خودروها به ردیف کنار هم پارک شده‌اند، تمام محوطه از گل و گیاه پر شده، زباله‌ای در معابرش نیست و مخازن پسماندهای خشک و تر هم در گوشه و کنار جانمایی شده و سایبان دارند. در انتهای خیابان‌های نسترن هم از نانوایی تا سوپرمارکتی دیده می‌شود که گرچه از کانکس ساخته شده اما با طرح چوب نماسازی شده‌اند.
خلبان «افراسیاب قاسمی» که ۲ هزار و ۱۵۰ ساعت پرواز را در پرونده‌اش دارد، سال ۱۳۷۰ ساکن مجتمع و اکنون بازرس اینجااست.او می‌گوید: «خشت خشت این مجموعه توسط خلبانان ساخته و هر آنچه که امروز از فضای سبز تا آسفالت و... هست، توسط اعضا ایجاد و نگهداری می‌شود. حتی ساکنان عوارض پسماند و نوسازی را هر سال بدون دیرکرد پرداخت می‌کننداما شهرداری خدماتی به این مکان ارائه نمی‌دهد.»
سرلشکر خلبان لشکری هم اینجا بود
محمدیان هم با نشان دادن تابلویی در اتاق هیئت‌مدیره مجتمع می‌گوید: «کانکس‌هایی که در آن خدمات به ساکنان شهرک ارائه می‌شود و به‌عنوان اماکن انتفاعی از آن نام می‌بریم، با پیگیری سرلشکرخلبان شهید «حسین لشکری» ایجاد شد. او و خانواده‌اش در این مکان زندگی می‌کردند و سرلشکر مدتی رئیس هیئت‌مدیره بود. در آن دوران اهالی مکانی برای خرید نداشتند بنابراین با مساعدت «بهاری» شهردار وقت منطقه۲ و «معصومه‌آباد» عضو شوراری شهر اسلامی تهران آن سالها، کانکس‌ها جانمایی شد و بعد از مدتی هم ما برای زیبایی بیشتر روی آنها نمای چوب زدیم.»
سکونت در کنار هم بدون توجه به جایگاه
در مجتمع پردیسان از امیر تا سرهنگ و سرتیپ خلبان بدون توجه به جایگاه در کنار هم زندگی می‌کنند و رسم‌های زیبایی هم دارند. به‌عنوان مثال نانوایی و سوپری توسط تعاونی شکل گرفت و با توجه به اینکه بیشتر مادران شهدا و ایثارگران مسن شده‌اند و تعدادی از خلبانان در بستر بیماری‌اند، وسایل مورد نیازشان را پس از سفارش در خانه تحویل می‌گیرند. سرگرد خلبان «علیرضا غفاریان» که در کارت ایثارگری‌اش ۶ سال و ۸ ماه خدمت ثبت شده و سالها خلبان فانتوم بوده می‌گوید: «در دوران جنگ تحمیلی بیشترین بخش از نیروهای مسلح که اعضایش را از دست داد، نیروی هوایی بود. در واقع براساس آمارها ۶۵درصد از بچه‌های ما از دست رفتند و به همین دلیل هم نام مجتمع را پردیسان گذاشتند.»
محمدیان هم می‌گوید: «خلبانان نیروی هوایی زحمت زیادی برای پیروزی در جنگ کشیدند. چون وظیفه نیروی زمینی و حتی دریایی مشخص است اما اگر نیاز به حمله در عمق خاک دشمن بود، اگر باید از فضای کشور دفاع می‌شد، اگر عملیات زمینی یا دریایی بود، اگر نیاز به عکس هوایی داشتند و... از نیروی هوایی کمک گرفته می‌شد. حتی یادم هست پس از پذیرش قطعنامه و تا آتش‌بس کامل، عراق تا ۲۰ روز برای بازپس‌گیری شهرهای ازدست رفته حمله می‌کرد و حتی شیمیایی می‌زد و چه بمب‌های خوشه‌ای که به پادگان دزفول اصابت نکرد. در آن ایام ما مدام در آسمان پرواز می‌کردیم تا مبادا عراقی‌ها ایران، وارد آسمان ایران شوند.»
خانواده‌هایی که رفتند
این روزها در مجتمع پردیسان حدود ۵۰ خانواده شهدا و ایثارگران و ۲۰۰ نفر از خلبانان شکاری سکونت دارند. چون بسیاری از خلبانان مانند شهید حسین لشکری، صمد والازاده(رکوردار پروازهای جنگی)، محمد یوسف احمدبیگی(با عنوان عقاب تیزپرواز ارتش)، کرم رضا مکرمی و چهره‌های نام آشنای دیگری به شهادت رسیدند و پس از آن خانواده‌هایشان از اینجا رفتند یا اینکه برخی از خلبان به شهر و دیار خود برگشتند اما هنوز خلبانی مانند امیرسرتیپ خلبان فرج‌الله‌برات پور(فرمانده عملیات حمله به اچ ۳)، سرهنگ خلبان آزاده محمدحسین غلامحسین که کتاب «مهمان صخره‌ها» از خاطراتش نوشته شده و ده‌ها خلبان هواپیمای شکاری و خانواده‌هایشان در این مجتمع سکونت دارند. محمدیان می‌گوید: «ساکنان این مجتمع در این سالها توقعی از مسئولان نداشتند اما از خدمات هم محروم بوده‌اند. در حالی‌که مانند همه عوارض می‌دهند. اما از خدماتی که ساکنان خیابان ایران زمین و خوارزم در چند متری از آن بهره‌مند می‌شوند را ما نداریم. حتی برای آسفالت اعضا پول می‌دهند.»
پیشنهادی برای پاسداشت خلبانان
کاپیتان «حسین شاهین‌نژاد» نایب رئیس کانون خلبانان هم که خود از ساکنان مجتمع است هم پیشنهادی دارد. او می‌گوید: «چند سال پیش با حضور در جلسه علنی شورای اسلامی شهر تهران، پیشنهاد کردم که با توجه به تلاش‌های نیروی هوایی و سکونت تعداد زیادی از آنها در مجتمع، نام میدان صنعت شهرک غرب که هیچ سنخیتی با این شهرک و محوطه اطراف آن ندارد به نام خلبانان تغییر کند یا نمادی از هواپیمای شکاری در مقیاس یک یکم در محل نصب شود. آن دوران مسئولان شورا استقبال کردند اما با تغییر اعضا این موضوع هم فراموش شد و امیدوارم در آینده این کار عملیاتی شود.»
نظر شما