فائو معتقد است که از ۷۰ درصد ذخایر ماهی‌های جهان بهرهبرداری بیش از حد می‌شود. این روش نه تنها در سطحی جهانی بلکه در سطحی منطقه‌ای نیز پیامدهایی ناگوار به جای می‌گذارد. بخصوص کشورهای فقیر و در حال رشد، از جمله فیلیپین، از این روند آسیب‌هایی جبران‌ناپذیر خواهند دید.
نیانگ سان یکی از ماهیگیرانی است که از صید آب‌های منطقه مولوپولو، واقع در جزیره لیته فیلیپین بازگشته است. او می‌گوید که حاصل هفت ساعت کار شاق در دریا تنها ۲۰ کیلو صید بوده که شاید بتواند حدود هزار پزو، معادل ۱۶ یورو، درآمد داشته باشد.
صنعت ماهیگیری در سراسر جهان ۳۵ میلیون ماهیگیر را در خدمت خود دارد. این صنعت توانسته در عرصه‌های مربوطه به ماهیگیری مانند خرید و فروش، انتقال و صید ماهی ۲۰۰ میلیون فرصت شغلی جدید به وجود بیاورد و یک میلیارد نفر را به کار بگمارد.
این صنعت به گفته کارشناسان، ۲۰ سال است که با بحران روبروست چرا که ذخایر ماهی در معرض بهرهبرداری بیش از حد قرار دارند و صید در بسیاری از مناطق به خصوص در کشورهای فقیر از راه‌هایی غیر مجاز عملی می‌شود.
بحران، بیش از همه ماهیگیران خرده‌پای جهان را تهدید می‌کند، چرا که توان رقابت با ناوگان‌های مدرن ماهیگیری مانند ناوگان‌های اروپا و ژاپن را ندارند. ناوگان‌های عظیم ماهیگیری کشورهای صنعتی از مدرنیزم و صید‌ی روزافزون بهره می‌برند در حالی که ماهیگیران خرده‌پا روز به روز وضعشان وخیم‌تر می‌شود.
ویلیام ساودرا، یکی از ماهیگیران منطقه مولوپولو، می‌گوید: ماهیگیری در ۱۵ کیلومتری سواحل این منطقه تنها برای ماهیگیران محلی مجاز است. با وجود این ماهیگیران تجاری وارد این منطقه می‌شوند و ماهی‌ها را صید می‌کنند.
در طول ۲۰ سال گذشته ۹۰ درصد ذخایر ماهی‌جزیره لیته کاهش یافته است. همین امر موجب شده که ماهیگیران خرده‌پا به روش‌های غیر مجاز ماهیگیری روی بیاورند.
ماهیگیری انفجاری یا استفاده از دینامیت در ماهیگیری اینجا است که زمینه ظهور پیدا می‌کند. به گفته توماس هگر، از سوداگران آلمانی ماهی‌های ویژه آکواریوم در شهر سبوی فیلیپین، ماهیگیری انفجاری در سواحل فیلیپین به رخدادی روزمره بدل شده است. او می‌گوید، با این روش می‌توان ماهی‌های زیادی را صید کرد. چون کیسه‌های هوایی ماهی‌ها بر اثر انفجار می‌ترکد و تمامی ماهی‌های موجود تا فاصله زیادی از محل انفجار به سطح آب می‌آیند.
گاهی هم ماهیگیران به قصد کشتن ماهی‌هایی بزرگتر از سم سیانید استفاده می‌کنند. آنها پودر حاوی این سم را با آب مخلوط کرده، پس از وارد کردن به یک محفظه آن را به درون شکاف یک صخره مرجانی می‌ریزند.
این کار باعث می‌شود که ماهی‌ها بی‌حس شده و به راحتی قابل صید شوند. اما مشکل اینجا است که مرجان‌ها نیز از این سم در امان نمانده، از بین می‌روند و از صخره مرجانی تنها اسکلتی بی‌جان باقی می‌ماند.
۸۰ درصد از صخره‌های مرجانی فیلیپین از بین رفته و ۸۰ درصد از شاخه‌های گیاهان دریایی برای استفاده در آکواریوم‌ها، حوضچه‌ها، سوخت و مصارف ساختمانی کنده شده‌اند. گذشته از این پساب‌ها، اسیدهای گوگرد و پسماندهای حاوی فلز سنگین که حاصل ساختمان‌سازی‌های درون کوهستان‌ها است زیستگاه‌های آبزیان را آلوده کرده و زندگی موجوات آبزی را با خطر مواجه ساخته است.
این وضعیت را نه تنها در فیلیپین که در بسیاری از کشورهای در حال رشد می‌توان دید. وضعیت زیستگاه‌های آبی روز به روز وخیم‌تر می‌شود و قوانین ماهیگیری و روش‌های مجاز صید ماهی، حداکثر مجاز صید و مقررات حفاظت از مناطق دریایی، هر روز که می‌گذرد بیشتر مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد.
در سال ۱۹۸۷ پانزده درصد از ذخایر ماهی جهان نابود شد در حالیکه اینک این میزان به ۳۰ درصد رسیده است. این نابودی همچنان ادامه خواهد یافت تا روزی که بشر متوجه شود برای نجات از این وضع نه تنها مقررات منطقه‌ای بلکه مقررات جهانی ماهیگیری را باید مورد تجدید نظر قرار دهد.
دویچه‌وله
