این دو برنامه در تالار 650نفری وحدت به اجرا در آمد. در برنامه اول، منصور نریمان، هادی منتظری و فرهنگ شریف هر کدام جداگانه به‌ترتیب با سازهای عود، کمانچه و تار، قطعاتی را به شکل بداهه در موسیقی ردیف-دستگاهی ایران اجرا کردند و برنامه روز دوم هم به محمد اسماعیلی، جلال ذوالفنون و مجید کیانی اختصاص داشت که با سازهای تمبک، سه تار و سنتور روی صحنه رفتند. استادانی که نمی‌توان عنوان بزرگان موسیقی را به تنهایی برای آنها به کار برد آنها مهمتر از همه استادان موسیقی ایران هستند چون در دوره‌ای به تربیت کسانی پرداختند که امروز بزرگان موسیقی لقب گرفته اند!
به هر حال این دو کنسرت که بر اعتبار جشنواره موسیقی فجر صحه گذاشت، نشان داد که هنوز هم این نوع موسیقی و سبک نوازندگی استادان مورد توجه مردم است و تعداد جمعیت جوان حاضر هم نشان‌دهنده آن بود که حتی آنها هم دریافته‌اند که برای متفاوت بودن، باید ابتدا اصل را آموخت.
مهمتر از همه اینکه حضور این موسیقیدانان می‌تواند الگویی برای سایر استادان موسیقی که اغلب در جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر، غایب هستند، هم باشد.
از طرفی نباید فراموش کرد که موسیقی اصیل ایرانی و جشنواره موسیقی هنوز آن قدر جوان هست که به حمایت استادان موسیقی کشور نیاز داشته باشد. چرا که حضور کسانی مانند فرهنگ شریف، منصور نریمان، هادی منتظری، محمد اسماعیلی، جلال ذوالفنون و مجید کیانی، می‌تواند به پرشور برگزار شدن جشنواره کمک کند.
همانطور که اشاره شد، جمعیت حاضر در این 2 کنسرت نشانگر این بود که هنوز مخاطبان واقعی موسیقی اصیل ایران امیدشان را از دست نداده‌اند و از برنامه‌های استادان موسیقی، غافل نمی‌شوند. مسئولان برپایی جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر می‌توانند توانایی‌های بالقوه استادان موسیقی برای شرکت در جشنواره‌ها و کنسرت‌ها را بالفعل درآورده و با فراهم کردن زمینه‌های لازم برای اجرای کنسرت‌ها، علاوه بر کشاندن مخاطبان موسیقی به سالن‌ها و علاقه‌مند ساختن سایر مردم، چرخه ناقص برپایی کنسرت‌ها را بهبود بخشند.
از سوی دیگر می‌توان حضور استادان موسیقی در جشنواره‌ها را به‌عنوان سرمایه‌گذاری در موسیقی ایران در نظر گرفت که بازده مادی و معنوی بالایی را در پی خواهد داشت. فروش قابل توجه بلیت کنسرت‌های استادان حداقل بازده مادی برای دست‌اندرکاران موسیقی است و نفس حضور دوباره آنها روی صحنه را نیز می‌توان حداقل بازده معنوی این قبیل برنامه‌ها دانست.
البته در برپایی چنین برنامه‌هایی می‌توان تنوع بیشتری نیز ایجاد کرد. به‌عنوان مثال کنسرت‌های دو نوازی بین استادانی ترتیب داد که هنوز نواختن با یکدیگر را غنیمت شمرده و آن را کسر شأن نمی‌دانند. به‌نظر می‌رسد کسانی که دراین 2برنامه امسال حضور داشتند، چنین روحیه‌ای داشته باشند و بتوانند از این پس کنار هم قرار گرفته و نقش بیشتر و بهتری در مسیر رو به جلوی موسیقی ایران ایفا کنند.
