کیفیت مباهله به این گونه است که افرادی که درباره مسئله مذهبی مهمی گفت و گو دارند در یک‌جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرّع کنند و از او بخواهند که دروغگو را رسوا سازد و مجازات کند.
مباهله پیامبر(ص) با مسیحیان نجران، در روز ۲۴ ذیحجّه سال ۱۰ هجری اتفاق افتاد. پیامبر(ص) طی نامه‌ای ساکنان مسیحی نجران را به آیین اسلام دعوت کرد. مردم نجران که حاضر به پذیرفتن اسلام نبودند نمایندگان خود را به مدینه فرستادند و پیامبر(ص) آنان را به امر خدا به مباهله دعوت کرد.
وقتی هیئت نمایندگان نجران، وارستگی پیامبر(ص) را مشاهده کردند، از مباهله خودداری کردند. ایشان خواستند تا پیامبر(ص) اجازه دهد تحت حکومت اسلامی در آیین خود باقی بمانند.
پیامبر(ص) برای گزاردن رسالت خویش و ابلاغ پیام الهی، به بسیاری از ممالک و کشورها نامه نوشت یا نماینده فرستاد تا ندای حق‌پرستی و یکتاپرستی را به گوش جهانیان برساند. همچنین نامه‌ای به اسقف نجران، ابوحارثه، نوشت و طی آن نامه ساکنان نجران را به آیین اسلام دعوت فرمود.
نمایندگان پیامبر(ص) نامه را به اسقف نجران دادند. او نیز شورایی تشکیل داد و با آنان به مشورت پرداخت. یکی از آنان گفت: ما بارها از پیشوایان خود شنیده‌ایم که روزی منصب نبوت از نسل اسحاق به فرزندان اسماعیل انتقال خواهد یافت. بنابراین شورا نظر داد که گروهی به مدینه بروند تا از نزدیک با محمد(ص) تماس گرفته، دلایل نبوت او را بررسی کنند.
وقتی هیئت نجرانی در مذاکره با پیامبر(ص) قانع نشدند، خداوند به پیامبر(ص) دستور مباهله داد تا حقیقت آشکار و دروغگو رسوا شود.
خداوند پیش از نازل کردن آیه مباهله، در آیاتی چند به چگونگی تولد عیسی(ع) می‌پردازد و مسیحیان را با منطق عقل و استدلال روبرو می‌کند و از آنان می‌خواهد که عاقلانه به موضوع بنگرند.
بنابراین پیامبر (ص)، در ابتدا سعی کرد با دلایل روشن و قاطع آنان را آگاه کند، اما چون استدلال موجب تنبّه آنان نشد و با لجاجت و ستیز آنان مواجه گشت، به امر الهی به مباهله پرداخت.
خداوند در آیه ۶۱ سوره آل عمران می‌فرماید: هرگاه بعد از دانشی که به تو رسیده، کسانی با تو به محاجّه و ستیز برخیزند، به آنها بگو بیایید فرزندانمان و فرزندانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فرا خوانیم؛ سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.
منبع مورد استفاده برای این مدخل
