به گزارش همشهری آنلاین، بیشتر خیابانها با در نظر گرفتن حضور کودکان ساخته نشده است و به همین علت شرایط فعلی بسیاری از خیابان‌های موجود برای آن‌ها ناخوشایند و ناامن است. تصادفات رانندگی، سالانه جان ۱.۳۵ میلیون نفر را می‌گیرد و علت اصلی مرگ‌ومیر جوانان پنج تا ۲۹ ساله است.
ازدحام ترافیک و طراحی وسایل نقلیه می‌تواند به افزایش چشمگیر آلودگی هوا کمک کند، به‌طوری‌که سالانه مسئول مرگ ۱۲۷ هزار کودک زیر پنج سال است. بسیاری از این مرگ‌ومیرها قابل پیشگیری است و این تعداد را می‌توان به‌طور چشمگیری با طراحی خیابان مناسب برای کودکان کاهش داد.
با تمرکز بر نیازهای خاص نوزادان، کودکان و والدین به‌عنوان عابران پیاده، طراحی خیابانها برای کودکان مبتنی بر رویکرد «اولویت قرار دادن مردم» قرار دارد.
اقداماتی وجود دارد که مدیران شهرها می‌توانند هم‌اکنون و در طول فرآیند بهبود یا طراحی مجدد خیابان‌های شهری، برای رسیدگی به چالش‌های پیش روی کودکان، آن‌ها را به‌کار بگیرند.
بی‌انگیزه کردن خودروهای شخصی
نحوه توزیع فضای خیابان، تعیین‌کننده کارایی تحرک و نحوه استفاده مردم از آن برای فعالیت‌های روزانه است. یکی از راه‌های تخصیص مجدد فضا برای تحرک پایدار، جایگزینی خطوط سفر مختلط با امکانات حفاظت‌شده دوچرخه‌سواری یا تجهیزات پیاده‌روی برای تردد افراد بیشتر است.
علاوه بر این می‌توان با ممنوعیت کامل تردد وسایل‌نقلیه یا ایجاد خیابان‌های مشترک و حذف تمایزها بین عابران پیاده، دوچرخه‌سواران و اتومبیل‌ها و طراحی آن‌ها برای سفرهای کم‌سرعت، کل خیابان‌های شهری را بازیابی کرد.
افزایش قابلیت اطمینان حمل‌ونقل
بهبود خیابانها و تحرک موجود برای خدمات حمل‌ونقل مقرون‌به‌صرفه، قابل اعتماد و آسان برای استفاده، نیازمند برنامه‌ریزی برای دسترسی به خیابان‌هایی دارای شبکه‌های عابرپیاده مستقیم، پیوسته و قابل دسترس، امکانات حفاظت‌شده دوچرخه‌سواری و خطوط جابه‌جایی اختصاصی است. در حالت ایده‌آل، این موارد می‌توانند در راستای پشتیبانی از انواع سفرهای مختلف روزانه به‌راحتی با هم ترکیب شوند.
پیاده‌روهای عریض و قابل دسترس
پیاده‌روها پایه و اساس شبکه حمل‌ونقل کودکان است و طراحی آن‌ها باید منعکس‌کننده مکانی مناسب برای حرکت باشد که دارای روشنایی مناسب، پهنای کافی برای تردد حجم بالایی از جمعیت، مکان‌های سایه‌دار برای استراحت و پیاده‌روی، مناطقی برای بازی و معاشرت و سیستم‌های راهیابی است.
بازی یکی از راه‌های اصلی یادگیری و رشد کودکان در مراحل اولیه زندگی است و باید تا حد امکان در خیابانها گنجانده شود، سفرهای روزمره را بهبود ببخشد و آموخته‌های کودکان را در محیط‌های رسمی تقویت کند. فرصت‌های بازی و یادگیری را می‌توان در طرح‌های جدید خیابان، دگرگونی‌های خیابانی در مقیاس بزرگ یا بخشی از پیش‌بینی‌های ارتقا در مقیاس کوچک‌تر تصور کرد. بافت‌ها، مواد، سنگفرش، رنگ، نورپردازی و عناصر تعاملی عواملی تأثیرگذار در این زمینه محسوب می‌شود.
بهبود ایمنی برای عابران
گذرگاه‌های عابرپیاده بخش اساسی یک شبکه عابرپیاده ایمن و پیوسته است که برای حمایت از ایمنی و راحتی کاربران باید در فواصل کوتاه و مشخص ایجاد شود. هنگام طراحی گذرگاه‌های عابرپیاده باید توجه ویژه‌ای به کودکان و توان‌خواهان داشت که ممکن است با سرعت کمتری حرکت کنند و توانایی سپری کردن مسافت‌های کوتاه‌تری را نسبت به سایرین داشته باشند که این امر آن‌ها را آسیب‌پذیرتر می‌کند.
درختان و محوطه‌سازی
زیرساخت‌های سبز اثرات آلاینده‌های هوا، روان‌آب‌های طوفان و جزایر گرمایی را کاهش می‌دهد و فوایدی برای کودکان در مناطق شهری دارد.
از سوی دیگر کودکان ساکن در مناطق سرسبز رشد مغزی، عملکردهای شناختی، توانایی تمرکز و مهارت‌های حرکتی بهتری دارند. درختان همچنین برای پیاده‌روها، مسیرهای دوچرخه‌سواری و میدان‌ها سایه فراهم می‌کند که به‌ویژه در آب‌وهوای گرم‌تر اهمیت دارد.
اولویت دادن به کودکان
پیاده‌سازی و حفظ یک رویکرد بلندمدت در طراحی خیابان که کودکان را در اولویت قرار می‌دهد، نیازمند تلاشی جامع است که سازمان‌ها و ذی‌نفعان متعدد را درگیر همکاری نزدیک با هم می‌کند.
تنظیم یک چشم‌انداز قوی و بلندمدت برای اولویت دادن به کودکان و اطمینان از تخصیص منابع برای دستیابی به این دیدگاه، به ذی‌نفعان مختلف کمک می‌کند تا بدانند در کوتاه‌مدت چه مسئولیتی دارند.
منبع: ایمنا
نظر شما