دو اخترشناس به نام‌های کاورمندی و بیندر از آمریکا و آلمان با استفاده از تلسکوپ رصدخانه مک دونلاد آوستین در دانشگاه تگزاس و با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل و چندین تلسکوپ دیگر در سراسر جهان شواهد تازه‌ای را کشف کردند که نشان میدهد بزرگترین و سنگین‌ترین کهکشان‌ها در کائنات و همچنان سیاهچاله‌های بسیار بزرگ در مرکز آنها با هم یکجا رشد نموده‌اند.
اخترشناسان می‌دانند که کهکشان‌ها یا این شهرهای عظیم میلیون‌ها یا میلیارد‌ها ستاره، در اثر برخورد با هم ایجاد شده‌اند. کار این دو اخترشناس متوجه بزرگترین کهکشان‌ها یعنی "کهکشان‌های بیضی" در کائنات است که از هزاران میلیارد ستاره تشکیل و به شکل میدان فوتبال می‌باشند. در واقع تمام کهکشان‌ها در مرکز دارای یک سیاهچاله یا نقطه چگالی بی‌نهایت، حاوی جرم میلیون‌ها یا میلیارد‌ها ستاره خورشید مانندند که نور هم نمی‌تواند از آنجا به بیرون فرار کند.
بر اساس نظریه‌های مدرن، وقتی دو کهکشان با هم برخورد نمودند، سیاهچاله هر دو به دور هم می‌چرخند و در همدستی با هم و با قوه جاذبه یا گرانش باور نکردنی‌شان مرکز کهکشان جدید را به هم می‌زنند و ستاره‌ها را از مناطق مرکزی به بیرون پرتاب می‌کنند.
سپس هر دو به مرکز جدید کهکشان سقوط می‌کنند و چون ستاره‌ها بیشتر به مناطق بیرونی پرت شده‌اند، مرکز این کهکشان عظیم تهی و خالی از سکنه می‌شود. آقایان کاورمندی و بیندر نتیجه یا پی¬آمد کوچک شدن این گونه مرکزها را که به‌نام "کمبود نور" یاد می‌شود اندازه گیری نمودند.
با توجه به کار چندین دهه اکثر اخترشناسان از جمله کاورمندی و بیندر که نشان دادند بزرگترین کهشکان‌های بیضی دارای بزرگترین سیاهچاله در مرکزند، میزان کمبود نور در مرکز این کهکشان‌ها خیلی حیرت انگیز می‌باشد.
آقایان کاورمندی و بیندر نشان دادند که بزرگترین کهکشان‌های بیضی اکثرأ دارای بزرگترین سیاهچاله های پر جرم می‌باشند. در واقع این سیاهچاله‌ها غول‌های سیاهی‌اند که " وزنی" بیش از یک میلیارد خورشید در آنها نهفته است. سیاهچاله‌های عظیم، ستاره‌های اطراف خود را با قوت گرانشی وحشیانه به درون می‌کشند.
کهکشان NGC 4621 یک هسته درخشان دارد، در حالی‌که هسته کهکشان NGC4472 کم نو تر است. هسته این کهکشان با ستاره کمتری پر شده. اکثر ستاره‌های آ،ن وقتی کهکشان با یک کهکشان دیگر برخورد نموده از هسته به بیرون پرتاب شده. در حال حاضر سیاهچاله هر دو به دور هم می چرخند و در همدستی با هم و با قوه جاذبه یا گرانش باور نکردنی شان مرکز کهکشان جدید را به هم می‌زنند و ستاره‌ها را از مناطق مرکزی به بیرون پرتاب می کنند.
اخترشناسان اعتقاد دارند که این گونه سیاهچاله‌ها باید ستاره‌ها را به خوشه‌های کوچک یا خوشه‌های پر چگال و متراکم در مرکز تقسیم کنند. اما رصدها در دهه 1980 با تلسکوپ‌های زمینی و بعدها در دهه 1990 با تلسکوپ فضایی هابل برخلاف این انتظار را ثابت نمود. بزرگترین کهکشان‌ها بزرگترین مراکز پف کرده با چگالی پائین و کم دارند. اما چرا سیاهچاله‌های غول و بزرگ با خوشه‌های ستاره‌ای محاصره نشده‌اند؟ ستاره‌های نابود شده به کجا رفتند؟
هرچند نظریه بیرون پرتاب شدن ستاره‌ها از مرکز در اثر گرانش دو سیاهچاله کهکشان پس از برخورد بسیار مشهور است، ولی این موضوع مفصلأ توضیح داده نشده و تا کنون شواهد قانع کننده‌ای توسط رصد هیچ تلسکوپی بدست نیامده است.
کاورمندی می‌گوید: " رصدهای جدید ما نشان دهنده ارتباط بسیار قوی میان سیاهچاله و خواص مرکز کهکشان‌ها می‌باشد. این مرکز به عنوان "شواهد انکار نکردنی"، سیاهچاله‌ها را با شکل گیری مراکز بزرگ و باد کرده کهکشان‌های بیضی ارتباط میدهد.
هر دو اخترشناس با جزئیات کامل، 11 کهکشان بیضی عظیم را در صورت فکلی خوشه سنبله مطالعه نمودند. به خاطر دریافت تصویر کامل هر یک از این کهکشان‌ها، هر دو از میدان دید دوربین تمرکز اولیه تلسکوپ 0.8 متری رصدخانه مک دونالد استفاده نمودند و به خاطر مطالعه جزئیات بشتر این گونه کهکشان‌ها، تلسکوپ فضایی هابل را نیز به کار گرفتند.
به خاطر ارتباط داده‌ها یا اطلاعات اساسی هابل با اطلاعات تلسکوپ مک‌دونالد، از چندین تلسکوپ دیگر نیز استفاده شد و نتایج آنها برای نشر در شماره بعدی مجله اخترفیزیک انتخاب گردید.
اندازه‌گیری دقیق درخشندگی یا تعداد ستاره‌ها از فاصله‌های مختلف مرکز کهکشان‌های بیضی، به هر دو اخترشناس امکان داد تا ستاره‌های "گم شده" در مرکز را با دقت بیشتر نسبت به گذشته محاسبه کنند.
آسمان پارس
