ای تن تو پاکتر از جان پاک؛ روح تو پرورده روحی فداک، ای مدنی برقع و مکی نقاب، سایه نشین؛ چند بود آفتاب، کنت نبیا چو علم پیش برد؛ ختم نبوت به محمد (ص) سپرد.
باید گریست آرام و بی صدا و یا باید گریست با صدای بلند که لقد انقطع بموتک مالم ینقطع بموت غیرک؛ من النبوه و الانباء و اخبار السماء که هرآینه با مرگ تو قطع شد چیزی که با مرگ دیگران قطع نمی‌شود و آن نبوت و احادیث دین آسمانی است (نهج البلاغه)
هان اکنون کدامین چشم تر است که در بیست و هشتمین روز صفر؛ خواب داشته باشد آن هنگام که رسول یار چونان گنجی عظیم در درون خاک سپرده می‌شود .
باید گریست در رحلت اصالت انسانیت؛ همانا که: خصصت حتی صرت سلیا عمن وعممت حتی صار الناس فیک سواء ؛ لولا انک امرت بالصبر و نهیت عن الجزع؛لانفدنا علیک ماه الشوون
خصوصیت مصیب تو چنان است که تمام مصیبت زدگان عالم را مصیبتشان به تسلیت و آرامش نشاند و عمومیت مصیبت در این است کهاحدی از مردم در مصیبت تو فارغ از غم نیست و اگرنه این است که ما را به صبر امر و از خزع نهی فرمودی ؛هرآینه تا خشک شدن اشک چشم برتو می گریستم (نهج البلاغه)
آفتاب چگونه برآید؛ در غمی که زمین در سال سوگ تو رستن نمی کند و دل آتشفشان خون دارد به روزی اینچنین اشکبار ای رسول رستگاری و صلح و اصلاح؛ مرگ اینچنین شما زمین را به شمارگان نفس انداخته ؛ که کاروان بشریت بی قافله سالاری تو به کدام سو براند.
همگام با زمزمه زینت ساجدین باید گفت: سپاس مرخدایی را که بر ما منت نهاد به وجود محمد(ص) که ما را خاتم همه امتها قرار داد؛ چنانچه او در دعوت به سوی دین تو با نزدیکانش در افتاد و برای احیای دینت رشته خویشاوندی خود را گسیخت و دورترین انسانها را به واسطه پذیرش دین تو ؛ به خود نزدیک کرد (صحیفه سجادیه)
بارالها؛ تو خود فرمودی: ما ارسلناک الا رحمته للعامین و نفرستادیم تو را مگر رحتمی برای عالمیان؛ اکنون کوس رحلت است و روز سیاه پوش به شب می‌نماید اکنون که می‌روی؛ اگر نبود؛ شمع سوزان همیشه برافروخته امامت؛ براستی خیل گمشدگان تاریخ؛ به کدام مامن و پناهگاه ؛ آرام می گرفتند مویه کنان ؛ گریه می کنند؛ یعنی که گریستن بر تربت پاکت عبادت است و تمسک جوستن به بارگاه سبز تو؛ کرامت است براستی؛ کدام چشم است که در و مروارید اشک در غمت نساییده باشد و گونه‌ای در رحلت تو تر نکرده باشد؛ آنگاه که در غروب غربت غمگنانه تو؛ آسمان بارشی جز ماتم و اندوه در دل گرفته خود ندارد.
هلا گریه کنید؛ هلا بگریید که وخلف فیکم ماخلفت الانبیا فی اممها؛ اذ لم یترکوهم هملا بغیر طریق واضح و لاعلم قائم آن حضرت به وقت انتقال به آخرت هر آنچه را انبیا گذشته ؛ در امت خود به ودیعت نهادند در میان شما به ودیعت نهاد؛ که پیامبران ؛ امتها را بدون راه روشن و نشانه‌ای پا برجا سرگردان و رها نگذاشتند (نهج البلاغه خطبه اول)
و اینک بیست و هشت صفر فرا رسیده است؛ روز نوحه قرآن؛ روز ناله فرقان در فراق یاسین؛ روز گریه سوره رحمان و اینک آسمان با همه فرشتگانش به استقبال آسمان زمینی آمده است بگو باران از کدام سو بگرید؛ اینک که آسمان اندوهگین جز اشک دیده و تاب گریستن؛ بغض دیگری در گلو ندارد و آه و ناله در محیط تکوین از چهار گوشه کعبه بلند می شود و زمزم سیل اشک خون به دیده دارد
براستی شب سیه پوش رحلت محمد(ص) است و ماه فرومانده در جمالش؛ سیاهپوش رحلت بلند مرتبه ترین انسان تاریخ است.
پرچم‌های سیاه به نشانه عزا به اهتزاز درآمده و در سوگ پیامبر مکرم اسلام و شهادت امام حسن مجتبی (ع) مردم فوج فوج عزاداری می‌کنند و اشک ماتم بر گونه‌های خویش جاری می‌سازند
