اگر چه نوید بخش ورود یک فناوری نو به عرصه ارتباطات کشور است اما تجربه نشان داده که مشکل اساسی در ایران فقط فناوری نیست، بلکه بینش فناوری جایگاه مهم‌تری را داراست.
به‌عنوان مثال، با اینکه سال‌هاست فناوری‌های نسل سوم موبایل در دسترس همه مردم دنیاست، با این حال، ما این فناوری‌ها را از مردم دریغ می‌کنیم و به شیوه قطره‌چکانی به مردم سرویس می‌دهیم.
حالا موج نسل چهارم موبایل از راه می‌رسد و ما مانده‌ایم که با این فناوری جدید چه کنیم. با اینکه GPRS راه‌اندازی شده یک مقام مسئول رسما اعلام می‌کند GPRS برای باز کردن وب سایت نیست! تلویزیون موبایلی توسط صدا و سیما راه‌اندازی می‌شود اما دامنه آن، آنقدر محدود است که از هر کس می‌پرسی اطلاعی در باره آن ندارد.
سؤالی که می‌توان از مسئولان فناوری اطلاعات کشور پرسید این است که با محدودیت قانونی سرعت اینترنت در ایران چه خواهید کرد؟ آیا قرار است با وایمکس همان اینترنت 128 کیلوبیت در ثانیه را ارائه داد ؟ آیا مجریان این سرویس جدید در ارائه آن به مردم با همان موانع و مشکلات سرویس‌های MMS، GPRS و سرویس‌های مشابه روبه‌رو خواهند بود ؟ راستی چرا با وجود در دسترس بودن فناوری ADSL و الزامات قانون برنامه چهارم توسعه، به اعتراف وزیر ICT تا‌کنون تنها 300 هزار پورت اینترنت پر سرعت برقرار شده است؟
این در شرایطی است که در همین نزدیکی ما عربستان سعودی سرویس وایمکس رایگان برای بزرگراه‌های خود دایر کرده است و سال‌هاست در کشورهایی مانند کره‌جنوبی اینترنت پرسرعت رایگان در دسترس همگان است. راستی فاصله ما تا اهداف برنامه‌های توسعه و سند چشم‌انداز 1404 در بخش IT و ICT چقدر است؟
