بررسی‌ها نشان می‌دهد در همه این سال‌های طولانی، تنها طی4 سال
( از سال 46 الی 1350 ) که منابع طبیعی کشور از وزارتخانه مستقلی برخوردار بوده تخریب‌ها سیر نزولی داشته است به‌طوری که بسیاری از کارشناسان از این دوره کوتاه به‌عنوان دوره طلایی مدیریت منابع طبیعی کشور یاد می‌کنند.
اما در سال‌های دیگر سایه وزارت کشاورزی بر منابع طبیعی کشور سنگینی کرده است؛ وزارتی که رویکردی تولیدی دارد و از همین روست که به منابع پایه به‌عنوان بستری برای تولید محصول کشاورزی می‌نگرد در حالی که ماهیت منابع طبیعی بنا به رسالتی که بر عهده دارد حفظ و صیانت از منابع پایه کشور است.
همین تضاد، مبنای بسیاری از تخریب‌های منابع طبیعی است به ویژه آنکه همواره دستگاه‌های اجرایی، منابع طبیعی را به‌عنوان خزانه‌داری تلقی می‌کنند که اراضی پهناوری را در دست دارد در نتیجه برای اجرای هر طرحی به این اراضی دست‌اندازی می‌کنند، بی‌آنکه به پیامدهای نا‌مطلوب آن بیندیشند.
