اما ناکامی مطلق کشتی فرنگی، شوک اول را به کاروان ایران وارد کرد؛ حمید سوریان قهرمان سه دوره مسابقات جهان چنان بی‌انگیزه ظاهر شد که همه ورزش کشور را در بهت فرو برد. تکرار عدم موفقیت سوریان در دیگر کشتی‌گیران فرنگی هم تکرار شد تا پازل ناکامی با شکست‌های جودو، بوکس، دوومیدانی، وزنه‌برداری و دیگر رشته‌ها کامل شود. در حالی که کشتی همه داشته‌های ایران در المپیک‌های دوره‌های قبل بود، این امیدواری همچنان وجود داشت تا آزادکاران کشورمان دوباره بار ناکامی را به دوش بکشند، اما این اتفاق تنها در کشتی وزن 60 کیلوگرم و مدال برنز مراد محمدی رخ داد تا هادی ساعی امید روز آخر باشد.
نتایج ضعیف کاروان ورزشی ایران در المپیک آنقدر پرهزینه بود که در روزی که هادی ساعی با مدال طلا کمی از بار روانی این ناکامی در پکن کاست، روسای فدراسیونهای المپیکی که عمدتا در کسب موفقیت ناکام بودند به جلسه‌ای فوری و محرمانه در روز تعطیل رسمی دعوت شدند تا به بررسی نتایج ضعیف کاروان المپیک بیست‌ونهم بنشینندجلسه‌ای که یکی از روسای فدراسیون‌ها از آن به عنوان نشست کاری فشرده، سخت و پر از پرسش و پاسخ نام می‌برد. در این میان اما آنچه در جلسه پنج ساعته علی‌آبادی با رؤسای فدراسیونهای المپیکی که در تهران به سر می‌بردند، بیش از همه جلوه می‌کرد بررسی ناکامی کشتی آزاد و فرنگی بود. به گفته حاضران در این نشست، علی‌آبادی بیشترین انتقاد را متوجه ناکامی کشتی‌گیران کرده و خواستار توضیح و بررسی علل شکست‌های آنها شده است.
بیشترین زمان این جلسه به این موضوع اختصاص داشت که چرا کشتی آزاد و فرنگی با صرف هزینه‌های زیاد و تدارک اردویی مناسب تنها یک مدال برنز مشترک کسب کرده است. علی‌آبادی با گلایه شدید از ناکامی ورزش اول کشور، آن را در شان جامعه کشتی و ورزش ایران ندانسته. در این جلسه یزدانی‌خرم با اشاره به ناکامی کشتی‌گیران تاکید کرده: «زمانی که ناکامی صورت می‌گیرد همه به دنبال انتقاد از رئیس فدراسیون و کادرفنی هستند اما آیا کسی از این روزنامه‌نگاران منتقد جرات دارد از یک کشتی‌گیر بخواهد دلایل شکست‌های خود را بیان کند.» یزدانی‌خرم مهمترین چالش کشتی را در راه المپیک، حاشیه‌هایی دانسته که حتی تا پکن و در کنار تشک کشتی هم وجود داشت.
در روزهای بعد، مجلس نیز مباحث انتقادی علیه کمیته المپیک و سازمان ورزش را میانداری کرد تا جایی که چندین بار رئیس سازمان ورزش، مدیران کمیته المپیک و روسای فدراسیونهای ورزشی را به ساختمان سبز مجلس کشاند. خروجی این جلسات اما تهیه و تدوین گزارشی در مجلس شد تا پس از شش ماه از ناکامی المپیک در صحن علنی قرائت شود. از نظر مجلس یکی از عوامل ناکامی پکن، عدم هماهنگی و همکاری مناسب و سازنده بین مدیران سازمان تربیت‌بدنی و کمیته ملی المپیک، ذکر شده است که اشاره به مخالف‌خوانی‌ها و انتقادهای سازمان ورزش و کمیته در قبل و بعد المپیک در مورد تقسیم مسئولیت‌هاست.
در بخش دیگری ازگزارش مجلس در مورد علل ناکامی آمده است: «فقدان قدرت لازم اجرایی در کمیته ملی المپیک بر فدراسیون‌ها به دلیل عدم اختیارات مناسب.» این همان مسئله‌ای بود که مسئولان کمیته المپیک با اشاره به ساختار ورزش بارها از آن به عنوان یکی از دلایل ناکامی المپیک یاد می‌کردند. در این میان کمیته دیگر توسط رئیس‌جمهور مامور شد تا ناکامی المپیک را بررسی کند؛ کمیته‌ای که بیشتر اعضای آن از میان اساتید دانشگاه و مدیران سابق ورزش بودند. گزارش این کمیته اما در واپسین روزهای سال نهایی شد. پیش از این سخنگوی کمیته سازمان ورزش برای بررسی شکست المپیک از اجماع به روی ضعف مدیریتی فدراسیون کشتی سخن گفته بود؛ موضوعی که در گزارش مجلس نیز به آن اشاره شده بود.
رئیس دو شغله ورزش
اما یکی از مهمترین اتفاقات سال، ریاست همزمان علی‌آبادی در کمیته المپیک و سازمان ورزش بود؛ مسئله‌ای برای محلی برای مجادله‌ای جدید در مورد ورود دولت به ورزش بود. این بار نهادی بین‌المللی به رئیس ورزش ایراد نگرفته بود، بلکه سازمانی دولتی و قانونی با استدلال دوشغله‌بودن علی‌آبادی حضور وی را در سازمان و کمیته غیرقانونی دانسته بود.
بعد از انتخابات آبان‌ماه کمیته، مجادله سازمان بازرسی کل کشور با محمد علی‌آبادی برای ترک یکی از دو پست ادامه داشت. از سوی دیگر، موضوع دوشغله‌های ورزش، انتخابات بیش از 20 رئیس فدراسیون را با چالش مواجه کرد اما برکناری روسای فدراسیون‌ها در سال 87 هم همچنان ادامه داشت، جنجالی‌ترین آنها حذف بهزاد کتیرایی از کاراته بود که باعث بروز مشکلات حاشیه‌ای برای فدراسیون و تعطیلی اردوی تیم ملی شد.
شش ماهه دوم سال آرامش شش ماه اول را جبران کرد، چه آنکه در ابتدای سال هرچه تیم‌ها و فدراسیون‌ها برای المپیک خود را آماده می‌کردند، در شش ماهه دوم ناکامی المپیک و حضور همزمان علی‌آبادی در دو نهاد کمیته و سازمان پاییز و زمستان حاشیه‌ای را برای ورزش رقم زد.
